~दीपक घिमिरे~
कलङ्की जाममा पुगेपछि ऊ आफ्नो ह्यान्डब्याग र एउटा अलि ठूलै ब्याग बोकेर गाडीको ढोकानिर पुगी । मैले ऊ झर्न थालेको महसुस गरेँ । मलाई नयाँ बसपार्क नै पुग्नु थियो । हतार केही थिएन । हाम्रा आँखा जुधेका थिए । मनले मन पराइसकेको थियो तर बोली फुटेको थिएन । म पनि कलङ्की झर्ने निधो गरेँ ।
कछुवाको गतिमा हिँडेको बस कलङ्की आकासे पुल क्रस गरेर रोकियो । ऊ झरी अनि ऊसँगै म झरे । खलासीले उसका दुई बोरा चामल र आलु झार्दियो । मैले उसलाई सहयोग गरेँ । ऊ हेरेर बसी ।
‘थ्याङ्स !’ उसले मसिनो स्वर सुनाई ।
कसम, मलाई थ्याङ्सको रिप्लाई दिन आउँदैन । जहिले कसैले धन्यबाद अथवा थ्याङ्स भन्यो भने खिस्स हाँसिदिन्छु । आज पनि त्यस्तै भयो, लजाउँदै हासिदिएँ ।
‘तपाईं यहीँ ओर्लने हो ?’ खलासीले डिस्टर्ब गर्दै सोध्यो ।
मैले मुन्टो हल्लाउँदै भने– ‘हो !’
गाडी अगाडि गुड्यो, साना ट्याक्सीहरुले हाम्लाई घेर्न थाले । मैले ट्याक्सीलाई वास्तै नगरी भने– ‘कहाँ जाने तपाईं ?’
उसले कलङ्की चोकतिर देखाउँदै भनी– ‘त्यही ! नजिकै हो, भाइ आउँछ लिन ।’
अब गफिने बहाना सकिए । मलाई उकुस–मुकुस भयो । के बोलौँ, के भनौँ भयो । सडकमै सटाएर राखेको एउटा ठेलामा एकजना अन्टी चिया बेच्दै हुनुहुन्थ्यो । मैले जाडो भएको महसुस गर्दै भनँे– ‘चिया पिउने ? भाइ आउँदासम्म ।’
उसले नाक खुम्च्याउँदै भनी– ‘सरी ! म कहिल्यै चिया पिउँदिनँ ।’
मनमनै सोचेँ– ‘यति राम्री हुनुको कारण पनि यही होला, छालाको चमक बचाइराख्न खानपिनमा ध्यान दिएकी होली मोरीले ।’
उसले फोन निकालेर डायल गरी, स्विच अफ थियो । रिसाउँदै अनुहार बिगारी अनि भनी– ‘स्विच अफ गरेको छ पागलले । के गर्ने होला ?
उसले फोन ब्यागमा राखेर छटपट गरी, मैले ध्यान खिच्दै भनेँ– ‘दाङ घर हो कि माइत ?’
‘माइत पनि दाङ घर पनि दाङ । यहाँ त पढाइ मात्र हो ।’ उसले यति भनेर मुसुक्क हाँसी ।
ऊ हाँस्दा चिउडोमा भएको कालो कोठी तनक्क तन्कियो, त्यो बेला ऊ स्वर्गकी अप्सराजस्तै देखिई । म झन लठ्ठिए । उसले परिचयको कुनै बहाना निकालिन अनि मैले आफै भने– ‘बाई द वे, म दीपक, घर घोराही ।’
उसले मुन्टो मात्र फर्काएर भनी– ‘म बिना शर्मा, मेरो पनि घर घोराहीमै हो ।’
हामीले परिचय गरेर सक्दा फेरि एउटा ट्याक्सीले दिमाग चाट्न थाल्यो । सय रुपैयाँमा जान तयार भएर ।
‘फेसबुक एकाउन्ट छ ?’ उसको चामल र आलु ट्याक्सीको पछाडि राख्दिँदै मैले सोधेँ ।
‘छ नि ! लक्की बिना नाम छ । एड गर्नु ल ।’ ऊ ट्याक्सीको अगाडि बस्दै भनी ।
मैले मोबाइल निकालेर डाटा अन गर्दै थिएँ, ट्याक्सी स्टार्ट भइहाल्यो, उसले बिदाइको हात हल्लाई ।
फेसबुकमा लक्की बिना नाम गरेका सयौँ केटीमध्ये उसलाई चिने मैले । एड फ्रेनको बटन थिचेर अरु फोटो हेर्दै थिए, मेरो एउटा झोला बसमै छुटेछ ।
दिमाग खराब ! लोकल माइक्रो चढेर नयाँ बसपार्क पुगे । बस बसपार्कभित्र थिएन, काउण्टरमा सोधे, बसपार्कको पार्किङमा हुनसक्ने कर्मचारीले बताए ।
बिनासँगको मित्रता निक्कै महँगो हुने सम्भावना बढ्यो । एउटा निकोनको ठूलो क्यामरा, महँगो लेन्स अनि ल्यापटप त्यही ब्यागमा थियो । तनाबले पार्किङ एरियातिर दौडिए । बस चिन्नै मुस्किल, नम्बर हेर्दै गए ।
घरबाट बाको फोन आइरहेको थियो, मैले कसैको फोन उठाइन् । बस खोजिरहे । लगभग सयवटा बसमध्ये लास्टमा बस भेटियो तर मान्छे भेटिएन । भित्रबाट लक भएको बसमा मेरो झोला छ या गायब भयो अझै केही अत्तोपत्तो छैन ।
फेरि काउन्टरमा आएर बसवालाको नम्बर मागे, फोन गरे । राप्ती होटल एन्ड लजमा रहेछन् । गएर झोला लिए । सही–सलामत झोला पाउँदा मन फुरुङ्ग भो, सामाखुशीसम्म हिँडेरै गएँ ।
कोठामा पुगेर फेसबुक हेरेँ, लक्की बिनाले फ्रेन रिक्वेस्ट एसेप्ट गरेकी थिइन् । मैले आफैले आफैलाई लक्की महसुस गरेँ ।
फेरि बाको फोन आयो, मैले फोन काटिदिएँ । बासँग हेल्लो भन्नुभन्दा पैला लक्की बिनालाई थ्याङ्स भन्नु थियो । ऊ बीस मिनेट अघि अफ भएकी थिई, मैले उसको टाइमलाइनमा गएर लेखे– ‘थ्याङ्स फर एसेप्ट मी ।’
अब डाटा अफ गर्ने कुरै भएन । ऊ अन आउना साथ गफिनु थियो । डाटा अनमै राखेर बालाई कल गरे । उही फर्मालिटीका गफ । सजिलै पुगिस् ? कतिबेला पुगिस् ? बाटोमा जाम पर्यो कि नाई । यस्तै यस्तै प्रश्न । झ्याउ लाग्ने जस्तो ।
फिलिङ लभमा पर्दै गरेको छोरालाई अनावश्यक प्रश्न गर्ने मेरा बा । निष्ठुरी म पनि उस्तै, बाले मेरो चिन्ता गर्दैछन्, म चै बिनाको । बाको फोन काटेर फेरि बिनाको प्रोफाइल हेर्न थाले ।
ऊ अविवाहित थिई, तर मलाई भन्दा माइत र घर दुबै दाङ भनेर भनी । म ऊप्रति झन क्रेजी भए । उसका एक–एक फोटाहरु नियाले । हरेक फोटामा देखिने उसको कालो कोठीले मेरो मन जित्दै गयो तर ऊ अनलाइन आइन ।
खाना खाने बेला भयो । दिउँसो खाजा खाने बेला भयो । सुस्त–सुस्त बेलुका नै भयो तै पनि उसलाई अनलाइन देखिन मैले । मलाई भोकै थिएन । गाडीमा मन जितेकी उसले अहिलेसम्म जितिरही । उसको अनुहार कल्पिँदै गर्दा मेरा भोक प्यास सबै हराउँथे ।
बाँच्नका लागि खानुपर्छ भन्ने मान्यतालाई आत्मसात् गर्दै एउटा बिस्कुट र एक बोतल पानी पिएँ । बिहानदेखि बेलुकासम्म मैले लिएको भोजन यही एउटा बिस्कुट थियो । तर पनि म सन्तोष थिए । मात्र एकैछिन बिना अनलाइन आइदिए मेरो रात पनि मस्तले कट्थ्यो । मैले म्यासेन्जर रिफ्रेस गरिरहेँ ।
निद्रा लाग्नेबेला भैसक्दा पनि ऊ अनलाइन नआएपछि मैले अफलाइन नै म्यासेज छाडने सोच बनाए अनि लेखँे– ‘हेल्लो !’
उसलाई हेल्लो लेखेर फेरि म उसको प्रोफाइल नियाल्न थाले, सयौँ फोटाहरुमा लाइक ठोक्दिएँ, एक दर्जन जति फोटाहरुमा कमेन्ट पनि ठोक्दिए । धेरै फोटाहरुलाई जुम गरी–गरी हेरेँ । उसको रियल अनुहार र फोटोमा भिन्नता छुट्याउन खोजे । मलाई समय कटाउनु थियो । उसको फोटो हेरेरै कट्दै थियो ।
बिहान छुट्टिएका हामीहरु वर्षौं अघि छुट्टिएको जस्तो महसुस मलाई हुँदै थियो । बिहानै भेट्ने रहर मनमा लाग्दै थियो, निदाउने तयारी गर्ने सोच्दै थिएँ । प्याट्ट म्यासेन्जरमा म्यासेजको टोन बज्यो, हेरे बिनाकै म्यासेज ।
ओ माई गड । खुशीको सीमै रहेन । पैला फेसबुकमा एउटा स्टाटस पोस्ट्याएँ । ‘फिलिङ एक्साइटेड एन्ड ह्याप्पी !’
म्यासेन्जरमा उसको म्यासेज थियो– ‘सरी यार ! गाडीको यात्रामा थाकिएर दिनभर सुतेछु, अनलाइन नै आएन ।’
‘इट्स ओके !’ अरु भन्नु के नै थियो र ? उसलाई म्यासेज गरेर कुर्दै थिएँ । दुई नोटिफिकेसन झुल्किए । एउटा थियो स्टाटसमा उसको लाइक अनि अर्को उसको कमेन्ट– ‘वाउ ! बधाई छ ल, तर एक्साइटेड र खुशी चैँ कसरी भयौ ?’
लेख्न मन थियो– ‘तिम्रो कारण, तिम्लाई पाउँदा ।’ तर सक्दैन । किनभने बल्ल सुरु हुँदैछ हाम्रो मित्रता, पैला साथी बनौँ अनि बल्ल साथीभन्दा माथि सोचौँला भनेर केही रिप्लाई गरेन ।
सुरु भयो यतै म्यासेन्जरमा गफ, आधी रात चल्दासम्म भइरहे गफ । कहिले मीठा कहिले तीता । भोलि भेट्ने जिद्दी मैले गरे, मिलेसम्म भेट्ने बाचा उसले गरी अनि हामी सुत्यौँ ।
**********************
जसरी भए पनि भेट्ने जिद्दी मैले लिएपछि हाम्रो भेट्ने योजना त बन्यो तर कहाँ भेटने ? विनाले एक दर्जन ठाउँका नाम लिई । तीमध्ये मलाई एउटा मन परेन । ऊ सिभिल मलमा भन्दै थिई, कहिले दरबारमार्गको कफी हाउस ।
मैले सीधै बजेटको अभाव देखाउन सक्दिनथँे । त्यसैले कहिले स्वयम्भु भन्थेँ त कहिले बाइसधारा पार्क । ऊ महँगा डेटिङ स्पट रोज्दै थिई । म भने पाँच रुप्पँे टिकट काटेर चार घण्टा बिताउने स्थान खोज्दैथेँ । उसको रोजाइ र मेरो खोजाइ नमिल्दै उसले भनी– ‘साँगा जाउँ साँगा ! वाटर पार्क पनि घुमौँला ।’
मोबाइलबाटै उसले एक झापट हाने जस्तो झस्किएँ । एकछिन चुप बसेर गोजा छामेँ । पुग–नपुग दुई सय रुप्पेँ थियो । पन्ध्र गते पछाडि बाले पैसा आईएमई गर्दिन्छु भनेको हुनाले गाडी भाडा मात्र लिएर काठामाडौँ निस्केको मसँग बचत यही दुई सय थियो । यतिले साँगासम्म गाडी भाडा पुग्दैन अझ वाटर पार्क घुम्ने सोच ।
‘इक्जाम आउँदैछ, साँगापछि जाउँला । आज यतै कतै भेटौँ है ?’ मैले बहाना बनाए ।
‘अनि कहाँ भेट्ने त बुद्धू ?’ उसले हल्का रिसाएजस्तो पारा झपारी ।
‘आज सँगै बसेर खाजा खाउँला, म तिम्रो कलङ्की चोकतिरै आउँछु, उतै भेट्ने है ?’ मलाई भेट्नुसँग मतलब थियो, स्थान जहाँ भए नि मैले भेट्ने परी विना हुनुपर्यो, बस ।
उसले स्वीकार गरेसी आजको दिन मेरा लागि निक्कै लामा भए । हिजोको रात त जेनतेन कट्यो तर आज खाजा खाने समय नै आउँदैन । बिहान भोकै थिएन त्यसैले भात पकाइनँ, दिउँसो खाजा खाने समय घडीको सुईले हुनै दिँदैन ।
बल्ल बल्ल बडो कष्टका साथ दिउँसोको दुई बजेपछि म कलङ्कीतिर निस्किएँ । लोकल माइक्रो चढेर कलंकी पुगेपछि उसलाई फोन गरे– ‘म कलंकी छु, अस्ती गाडी झरेको ठाउँ ।’
ऊ दस मिनेटमै देखा परी, स्वर्गकी परीजस्ती भएर । निलो कलरको चुज पाइन्ट, कन्भर्स जुत्ता अनि पिङ्क कलरको भेस्टमा । कानमा अलि ठूलै रिङ झुण्डाएकी उसले अलि महंगै चश्मा पहिरेकी थिई । झ्वाट्ट हेर्दा चिन्न मुस्किल पर्ने उसलाई मैले उसको जिरो फिगरबाट चिनेको थिए ।
म लजाएजस्तो गरेँ, उसले नजिकै आएर भनी– ‘बाइक छैन ?’
उसले बाइक भनेपछि मैले घरको थोत्रो हर्कुलिस साइकल सम्झिएँ । उतिबेला बजारसम्म दूध पुर्याउन बाले किनेको साइकल अझैसम्म छ । संसार बाइक चढ्ने भैसक्दा पनि मेरा घरमा त्यही हर्कुलिस साइकलले धानेको छ ।
‘बाइक !’ म अलमल परेजस्तो गरँे ।
‘डेटिङ लान खोज्ने तर बाइकै छैन है कञ्जुस !’ उसले हाँसो–ठट्टा गरेजस्तो गरेर मलाई पिन्च हानी ।
‘पढ्ने उमेरमा कसको हुन्छ र बाइक ? अब जब गर्न थालेसी किन्ने हो बाइक । म कार किन्ने सोच्दैछु ?’ मैले हल्का दिइहाले । उसलाई ट्वाँ पार्ने स्टाइलले गफ दिइएन भने उसलाई पट्याउन गारो थियो । किनकि ऊ हेर्दै आधुनिक युवती थिई ।
‘कहाँ जाने ?’ उसले आँखाको चस्मा निधारमा पु¥याउँदै सोधी ।
‘यतै कतै बसेर खाजा खाऔँ ।’ मैले यता–उता हेरेर रेस्टुराँ खोजँे ।
‘ह्या ! हँुदैन, यस्तो धुले ठाउँमा को बस्छ, जाऊँ न्युरोडतिर ।’ उसले टाउकोमा अडेको चस्मा फेरि आँखामा घुसाउँदै बोली ।
म फेरि झस्किएँ । जीवनको पहिलो डेटिङ, त्यो पनि दुई सय रुप्पँे बोकेर ।
मेरो इक्जाम आउँदैछ, आज यतै कतै बसेर मःमः खाऔँ । इक्जाम सकिएपछि जाउलाँ नि हुँदैन ?’ मैले बहाना बनाउन छाडिनँ ।
निधार खुम्च्याउँदै उसले भनी– ‘ह्वाट ? मःमः ? नो वे, म कहिले खाँदिनँ । आई डोन्ट लाइक मःमः ।’
उसको नक्कल अनि उसको बोल्ने शैलीले लाग्दैथ्यो आज म खत्तम भएँ, आज मेरो असली औकात बाहिर छचल्किन्छ । ऊ मःमः खाँदिनँ, आखिर के खान्छे ? समोसा ख्वाउने हैसियत छैन तैपनि म मःम ख्वाउने सपना देख्दैछु । तर ऊ भने नाक खुम्च्याउँदै छे, निधार बटार्दै छे ।
ऊ अघि–अघि हिँडी, म पछि–पछि । ऊ बाटोमा खास्सै बोल्दी रैनछे, म मात्र बोलिरहँे । ‘तिमी के गर्छ्यौ ?’
पहिलो डेट थियो, बसमा आँखा जुधेका थिए । न ऊ मलाई चिन्थी, न म उसलाई चिन्थे । यत्ति थाहा थियो कि ऊ निक्कै राम्री थिई, लोभलाग्दी ।
‘पढ्छु ।’ उसले छोटो उत्तर दिई । मलाई मीठो लाग्यो ।
‘कहाँ अनि कुन सब्जेक्ट ?’ मैले प्रश्न गरिरहेँ ।
‘ताहचालमा बी.एड्. लास्ट इयर हो ।’ उसले मलाई सोधी– ‘अनि तिमी ?’
‘बी.ई. हो, मेरो पनि लास्ट इयर । केईसीमा पढ्छु बसुन्धरा ।’ मैले छाती चौडा गराएँ ।
‘वाउ ! अनि कुन इन्जिनियरिङ पढ्दैछौ नि ?’ उसले मुहार हसिलो बनाई, सायद ब्वाइफ्रेन्ड इन्जिनियर पाएर होला ।
‘सिभिल इन्जिनियरिङ हो, हाम्रो जस्तो विकासोन्मुख देशमा सिभिल इन्जिनियरहरुको स्कोप धेरै छ । रुचि त कम्प्युटर इन्जिनियरिङमा थियो तर सिभिल नै पढेँ ।’ मैले देश दुनियाँ खाएजस्तो गफ लगाइदिए । ऊ छक्क परी सायद ।
कलङ्की उकालोमा भएको चाइना टाउन क्याफेमा पुगेका थियौँ, हामीहरु । टेबुलमा नबस्दै वेटरले मेनु ल्याइदिए । उसले मेनु टेबुलमा राख्दै भनी– ‘पैला दुई ठाउँमा भेनिलाल आइस्क्रिम ल्याऊ, भेनिला फ्लेवरमा ।’
वेटरले मुन्टो निहुराएर हस गर्यो अनि गयो, मैले मेनु हेरे जस्तो गरेर आइस्क्रिमको मूल्य हेरेँ । ओ माई गड ! एउटा आइस्क्रिम एक सय बीस रुपैयाँ । दुई सय चालीस त आउनै लाग्यो । गोजीमा दुई सय छ । अब कसो गरुँ, दाँत दुखेको बहाना गरेर आइस्क्रिम नखाऊँ क्यारे । यस्तै सोच्दैथे, वेटरले बडो सानसँग आइस्क्रिम ल्याइदियो । म फेरि एकपटक नराम्रोसँग झस्किएँ ।
आइस्क्रिम मलाई मन पर्छ तर नाक निचोर्दै भने– ‘भाइ ! एउटा आइस्क्रिम फिर्ता है, रुघाले सताएको छ । म लिँदैन ।’
उसले सजिलै मान्यो । एक सय बीस रुपैयाँ बच्यो ठान्दैथे, बिनाले मोबाइलमा हेर्दै भनी– ‘अनि म एक्लै खान्छु त ? तिमी पनि खाउ नत्र म पनि खाँदिनँ ।’
म फेरि फसेँ, जति बहाना गर्दा पनि त्यो आइस्क्रिम फिर्ता भएन अनि बाध्य भएँ ।
त्यो मीठो भेनिला फ्लेवर आइस्क्रिम मलाई करेला भन्दा तीतो लाग्दै थियो । चिसो आइस्क्रिम मलाई तातो मुखै पोल्ने लाग्दै थियो । तर बाध्य थिएँ खान । आइस्क्रिमका प्रत्येक बाइटमा हिसाब गर्दै अनि कसरी तिर्ने सपना देख्दै आइस्क्रिम सकँे ।
आइस्क्रिम सकेर अब निस्कने तयारी होला भनेको बिनाले फेरि वेटरलाई बोलाई, वेटर आयो अनि भनी– ‘दुई प्लेट पनिर पकौडा अनि दुई पिस चिकेन बर्गर । पैला पनिर पकौडा ल्याइहाल है भाइ ।’
ओ माई गड ! उसको अर्डरले मेरो सातो गयो । फेरि मेनु तानेर हेरेँ, एक प्लेट पनिर पकौडाको मूल्य दुई सय असी थियो अनि चिकेन बर्गर तीन सय पचासको एउटा ।
म झण्डै बेहोस भएन । ओठ सुके, हात थरथर कामे । यही हिसाब हो भने त पन्ध्र गते पछाडि बाले पठाउने कलेज फी र कोठा भाडा तिर्ने जम्मै पैसा यस्तै डेटिङ्मै सक्किने भो । एक पटकको डेटमा दुई हजारले नपुग्ने अवस्था थियो ।
पछिका कुरा मनमा खेल्दै थिए, यहाँ तत्कालको समस्या कसरी टाराँै भैराको थियो । वेटरले ल्याइदेका मीठा–मीठा खाने कुरा मलाई विषजस्तै लाग्दैथे । मनले हिसाब गर्दैथ्यो । अनि सोच्दैथेँ के गरुँ, कसो गरुँ ?
ट्वाइलेटले सतायो, भन्छन् नि मान्छे डरले सु गर्छन् भनेर ! ठ्याक्कै त्यस्तै भयो । खाँदा–खाँदै मैले कान्छी औँलाको इसाराले विनासँग समय मागेँ । उसले मुन्टो हल्लाएर अनुमति दिई ।
ट्वाइलेटमा पुगेर सु गर्न आँटेको तुरुक्क बाहेक अरु एक थोपो झरेन । सबै डरले यस्तो भएको थियो । एकैछिन ट्वाइलेटमै बसेर सोचे, अब के गर्ने ?
होटलको बिल तिर्न नसकेर बेइज्जत हुनु अनि बिनालाई गुमाउनु र अहिले नै यतैबाट टाप कसेर भाग्नु अनि विनालाई गुमाउनु एउटै थियो । विनालाई गर्लफ्रेन्ड बनाइरहन पनि फाइदाजनक देखिन अनि पछाडिबाटै टाप कसेर एकै पटक सीतापाइला चोकमा निस्किएँ । उसले सयौँ कल गरी, मैले उठाइन् । फेसबुक खोलेर सुटुक्क उसलाई ब्लक गर्दिएँ अनि आफ्नै औकातमा फेरि पढाइलाई निरन्तरता दिएँ ।
आजभोलि सोच्दैछु ! यी गर्लफ्रेन्ड, डेटिङ अनि मोजमस्ती भन्ने कुरा हुने खानेलाई हो । हामी जस्तालाई त कल्पनामै रमायो अनि बाआमाले रोजेकीलाई जीवनसाथी बनायो ।
(स्रोत : रातोपाटी डट कम)
