~आस्था के.सी.~
एकैछिन त म अलमल्ल परें
कस्तो कस्तो भएँ,कुहिरोमा हराएको काग झैं भएँ ।
फूल बिनाको बाग झैं भएँ
सुरताल नै नभएको राग झैं भएँ ।
बिगत सम्झिन खोजें,
आफु को थिंए चिन्न खोजें
आहिले म आफू उभिएको धरातल
कहाँनेर पर्छ ठम्याउन खोजें ।
छिया छिया भएका मनका पत्र पत्रहरु
पल्टाउंदै पानाहरु पढ्न खोजीरहें ।
सम्झें,
आर्दशका बिम्बहरु सजाउदैं
बेगिरहेको नदीमा
म कसरी हाम फालेथेँ कुनै दिन ।
आँटिला सगरमाथाहरु अग्ल्याउंदै अग्ल्याउंदै
साहसका फाँटहरु सम्याउदै सम्याउदै
समयको घोडेदौडमा
म कसरी कुदेथें कुनैदिन् ।
ओहो !
यी आँखाभित्रका परेलीहरुमा
कत्ति रगिंन सपनाहरु अटाएथे ।
यो छातीभित्र ऋदयका गहिराईहरुमा
कत्ति सुनौला तश्विरहरु कोरिएथे ।
हातमा हात राखेर एक अर्काको
कत्ति अप्ठ्यारा जघांरहरु तरीएथ्यो,
साथ लागेर यात्रामा संगसगैं
कैंयौं भिमकाय पहाडहरु छिचोलिएथ्यो ।
देख्दैछु,
समय टक्क रोकिए जस्तो
आँट र साहसको सगरमाथा
ढल्न लागे लागे जस्तो
आर्दशकाा बिम्बहरु र्घुमैला र्घुमैला भए झैं
सपनाका रंगहरु फुगं उडेझैं
विश्वासका डोरीहरु नफुक्ने गरी
यत्रतत्र गुजुल्टिए झैं ।
लागेको थियो गन्तब्य भेटे भेटे झैं
लक्ष्यको शिखर चुम्न चुम्न आँटे झैं
यो मुल प्रवाह बहिरहेको समय
यो निरन्तर चलिरहेको हावा
र टक्क कतै अडिएको यो मेरो जीन्दगी
सबै सबैलाई फर्केर हेर्दैछु आज
र सोच्दैछु,,
गन्तब्य चुम्ने यो लामो यात्रा
शिखर चुम्ने अभिलाषाहरु
सबै सबै त बाँकी नै रहेछन्……………………।
२०६८।५।५घोराही
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
