~छविलाल कोपिला~
म, मेरो खुशीको लागि
ईष्र्याको कम्बल ओढेर
कसैको सुख चोर्न सक्दिन,
वेदनाको शूल बाँडेर
कसैका सहानुभूतिहरु जोड्न पनि सक्दिन ।
म त आँसु पिएर बाँचेको मान्छे
यो जिन्दगीसंग
म हार स्वीकारेर
मृत्यु स्वीकार्न सक्दिन ।
थाहा छ मलाई
अभावको बाटो हुँदै
मेरा सार्थक खुशीका जन्तीहरु
निराश रहरहरुसंगै मलाम हिंडिरहेछन्,
नियतिका भुकम्पहरुले
मेरो टाउकोमाथि कुल्चेर
विक्षिप्त मष्टिस्कहरुसंग जुलुस गरिरहेछन् ।
तर, म निस्फिक्री शीर उठाई
भन्न सक्छु
यो जिन्दगीसंग
म हार स्वीकारेर
मृत्यु स्वीकार्न सक्दिन ।
यतिबेला,
इमानको औंला समातेर
हिड्ने मेरा बाटोहरु भासिदैछन्
सोचेथें,
एकैछिन बसेर थकाई मारुँ
मेरो विश्वासको चौतारीमा,
तर, एकाएक आँधी र हुरी चलिरहेछन् ।
ओत लोग्ने मनको आकाश थियो
लम्पसार भएर च्यापिन खोजिरहेछ,
र, लक्ष्यमा पुग्ने यौटा धरती पनि थियो
चिरा–चिरा भएर च्यातिन खोजिरहेछ ।
यता, मेरा आकांक्षाका जगहरु हल्लिदैछन्
अनि, धैर्यताको छानो उजारिदैछ
तर पनि,
कुन्नि किन हो,
युद्धमा पराजित भगौडा जस्तै
यो जिन्दगीसंग
म हार स्वीकारेर
मृत्यु स्वीकार्न सक्दिन ।
–लमही नगरपालिका–६ उत्तर मजगाउँ,
देउखुरी–दाङ
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
