व्यङ्ग्य कविता : चम्किलो प्रतिबिम्ब

~नवीन लामा `सुरेश`~

पहराको आँशु छहरा बनी झर्ने मेरो देशको बयान म के गरुँ ?
आशु सबै समेटेर आफ्नै काखमा राख्ने तालको बयान म के गरुँ ?
नाताबाद र कृपाबादको खास्टो ओढाएर
ढकमक्क फूल फूलाउने मालीको बयान म के गरुँ ?

हे प्रभु हे ईश्वर रक्षा गर है तिमीले नियतीको कालो बादल मडारिँदैछ
जन्म जातै मुर्ती बनेर बाँचेको तिमी के रक्षा गर्छौ होला र ?
मुर्ती र तस्बिरमा आफ्नो अस्तित्व खोज्दै भौतारी रहेका छौ
बेबस अबलाको अस्तित्व के बचाउँछौ होला र ?
आफ्नै अस्तित्वको टुङ्गो नभाको तिमी र तिम्रो बयान म के गरुँ ?

धर्तीमा आफ्नो स्थान नभएको मुलाले आकाशमा उड्ने सपना देख्नु
अनी बिचारा ति संबिधान कुन किसिमको धान हो
भन्ने थाहा नभएका सभासदले हाम्रो देशको संबिधान लेख्नु
भनेको जूनकिरीको पिल पिल प्रकाशमा मोती खोजे झै हो ।
बिच सडक सभा हल दिन दहाडै भकुर्याइ खाने
महान हस्तीहरुको बयान म के गरुँ ?

बालुवामा सुन खोजे जस्तो कहाँ गाह्रो रैछ र
घर घरमै भेटिने सभासदहरु
मनकामनामा बोकाको बली भन्छन्
सत्ताको धारमा रेटिने जनताहरु!
“एउटै गोठका भेडा” हाम्रो नेपालको जनताहरु
अब त्यो गोठ मालिकको बयान म के गरुँ ?

अब त मलाई पनि प्रधानमन्त्री बन्ने इच्छा लाग्दैछ
छन् कोही आँटी बाबुका खाटी छोरा
हान्देओ न हो मलाई पनि एक दुइ झापड गालामा
पुरानाहरुले केहि गर्न सकेनन् अनि हेर्नुस् बिकास मेरो पालामा!
दिन दुगुना रात चौगुना देशको बिकास म गर्नेछु
झट्टै फलिफाप होस् सराप नलागोस् !! अब आफ्नै बयान म के गरुँ ?

“पृथ्वीनगर १ झापा नेपाल”
हाल : दोहा कतार

(स्रोत : Sabda Sarathi)