कविता : मूर्तता, नाचीज र बिप्र – एक समकालीन खोज |

~बक्ररेखा~

मूर्तता – १

एउटा
माटोले भरिएको गमलामा
विर्यदान गर्नुस

हरेक दिन बिहान
एक लोहोटा पानी सेचन गर्नुस |
भोलिपल्ट
त्यो
एकाएक फूलको
रुपमा मुस्काउनेछ |

स्पस्टिकरण

ब्युत्पत्तिक्रमको सुचीअनुरुप
लगभग उस्तै हावा चलेको दिन/रातले
मेरो स्वागत गरेको थियो |
समय एक्कासी दिग्भ्रमित भइकन
मेरा हस्तरेखाहरुमा
किन तितरबितर भइ छरिएका होलान ?
कसैले जान्नु जरुरी देखेन |

हावा चल्न रोकिएन
बतास चल्यो
हुरी आयो
आंधीबेहेरी आयो
उडायो – सारा मान्छेहरु
बाँचे – निकम्माहरु

एउटा कविलाई दुइवटा पिडा एकैपटक भए
म किन बाँचे ? म किन बाँचिन ?

के अब म संसारभरीका भिरहरु एकैठाउँमा ल्याउने र तिनै भिरहरुमा गुरांश रोप्ने कुरा सोचम ?की टाउकोले टेकेर हिड्ने प्रयाशको एक अभुतपुर्व कल्पना गरम ?
मलाइ मेरो जिन्दगीले यत्ती धेरै प्रेम नगरेको भए हुन्थ्यो झैं लागीरहेको छ |म त्यो हूँ – जसमा एक असफल प्रेमीमा हुने गुण छ |

यो समयमा कविले एक मौन कबिता लेख्न सक्नुपर्छ |

मान्छेहरुको परम्परागत प्रस्तुतीकरणमा
मान्छेहरु मान्छेसंगै सहमत हुन सकेनन |
पर्खाइ र हेराईको – आधुनिकताले
आफ्ना अंगहरु त्यतिखेर देखि प्रदर्शनमा राखेको छ |
विद्वानहरु तिनै अंग पढ्छन – आफैंलाई विद्वान घोषणा गर्छन |
रहिसहरुले तिनै अंगको जुत्ता पहिरिन्छन |

हेर्नुहोस, यो सब मूर्तता हो | के भन्न बाँकी छ ? के अब म गरिबका कुराहरु मनमनै गुनेर यो खोजलाई गरीब बनाउँ ? म मा घमण्ड छ, लोभ, क्रोध, मोह, सप्पै सप्पै छ | जिजिबिशाको सुरुदेखि अन्त्यसम्म कुनै कुरो अमुर्त छैन | स्पष्ट छ | दर्शन छ | यसको भेद छ | गुदी छ | समकालमा मेरा मित्रहरु कबिता लेख्दैहोलान |
गजल कोर्दै या गीत गुनगुनाउदै होलान | म यस्तै गन्थन लेखेर बसेको छु | एक मुर्त गन्थन |

मैले मेरो आफ्नै अन्तरबार्ता दिइरहेको छु – यो बखत
मेरो शालीनता साक्षी छ
मेरो कवित्व साक्षी छ
जीवन सरलीकरणको यो गणीतमा
कुन सुत्र कहाँ, कसरी लाउनुपर्ने मैले जानेको छु |
यौवनको यो एकाद खण्डहरुमा
मैले पनि आफ्ना हात चलाएको छु |

यसरी एक कबिले हरेक दिन कबिता लेख्दा उनकी उनि उनको साथमा हुन्नन् |
उफ्फ़ यो कल्पनाशीलता पनि
एक लहर मात्र न हो -मुर्तताको |

तपाईं किताब पढ्नुहुन्छ
म जिन्दगी पढ्छु
तपाईं भगवानलाइ भगवान भन्नुहुन्छ
म मान्छेलाई भगवान भन्छु
तपाईं रुनुहुन्छ
म हाँस्छु
तपाईं सुतेर सपना बुन्नुहुन्छ
म ब्युझेर बिपना झेल्छु
तपाईं खुट्टाको लागि बाटो खोज्नुहुन्छ
म बाटोको लागि सक्षम खुट्टाहरु खोज्छु
तपाईं नरिसाउन आदेश दिनुहुन्छ
म अझै अलिकति रिसाउन अनुरोध गर्दछु

अब तपाईं मलाइ पागल भन्नुहुन्छ
म आफुलाई बक्ररेखा सम्झन्छु

तपैंको समय सुरु भयो अब |

(स्रोत : Bi Pra’s Facebook )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.