~सुरेन उप्रेती~
मेरो श्वभाव नेपालमा हुँदा देखिकै अलि अन्तर्मूखि खालको छ । मलार्इ अरू केटाकेटीहरू सँग गफगाफ गर्न र समय विताउन तेती मन पर्दैन । मेरो श्वभावका कारणले गर्दा हाइस्कुलमा पनि मेरा धेरै साथिहरू थिएनन् । साथिहरू बढि नहुनुमा अर्को कारण पनि छ त्यो हो मेरो खेलकुद प्रतिको अरूची । कुनै पनि खेलक्रो प्रिय बन्न सकिन म । खेल्न प्रयासै नगरेको भन्न चैं मिल्दैन । अरूले खेलेको देखेर म पनि भलिवल खेल्न पसेको थिंएँ । अर्को तिरबाट बतासिएर आएको बल मेरो पुर्पूरोमा बजारियो । मैले त केहि पनि देखिन । आँखा खोल्दा त स्कुल नै छुट्टि भै सकेछ । सबै घर घर गइ सकेछन् । पालेदाइ र हेडसर मात्रै रहेछन् । मेरा टाउकोमाथि कसैले जाँतो राखि दिए झैं गह्रुङगो भएको थियो । मेरो जीउ पशिनै पशिना भएछ । मलार्इ त आगोको छेउमा बसे झैं भित्रै देखि पोलेर हरहर भएको थियो । पाले दाइले एक ग्लास पानी खान दिए । मलार्इ त पूरै एक गाग्रो पानी खानु जस्तो भएको थियो ।
हेडसरले कस्तो छ तिमीलार्इ ,हिंड्न सक्छौ ? भनेर सोध्नु भयो । बल्ल तल्ल उठें । हिंड्न सक्छु भनेर बाटो लागें । स्कुलकै छेउमा मेरो डेरा थियो । पालेदाइ र हेडसर मेरो हिंडाइ नियाल्दै थिए । बल्ल तल्ल डेरामा पुगें र लम्पसार परें । भोलिपल्ट स्कुल गइँन । जान नसकेर चाँहि हैन । अरू केटाकेटीहरू मलार्इ देखेर हाँश्लान भन्ने डरले र लाजले नगएको । तेश्रो दिन स्कुललागी सके पछी लजाउँदै लजाउँदै कक्षामा गएँ । सबैले मलार्इ नै हेरी रहे जस्तो लाग्यो । तर मैले चाँही कसैलार्इ पनि हेरिन । सँधै कक्षा नछोड्ने विधार्थी एक दिन नआउँदा पनि चियो र चर्चा हुने । मेरो बारेमा पनि निकै खोजि तलासी भए छ । कस्तो छ तिमीलार्इ आज भनेर सरले सोध्नु भयो । मैले टाउको पनि नउठाइ ठिक छ भने । प्रत्येक पिरियडमा सरहरूले मेरो श्वास्थका बारेमा सोधेका प्रश्नहरूले गर्दा म झन विरामी जस्तो भर्इ सकेको थिँए । कति खेर स्कुल सकिन्छ र मुक्ती मिल्ला भन्नेमा मरो मन केन्द्रित थियो ।
अरूले फुट्वल खेलेको प्रायश हेर्ने गर्थें । तर म ग्राउण्डमा खेल्न भनेर पसेको चैं थिइँन । सातौं पिरियडमा शारिरिक शिक्षा पढाइ हुन्थ्यो । सरले हामी सबै केटाकेटीलार्इ ग्राउण्डमा लिएर जानु भयो । सबै विधार्थी दुर्इ समुहमा बिभाजित भयौं । सरले आ–आफ्नो पोजिसनको बारेमा बताउनु भयो । मेरो पोजिसन चैं गोली भन्दा अगाडि उभिएर गोल छेक्नेमा पर्यो । आफ्नो कोर्टतिर बल आए पछि बलका पछि बेस्सरी दौडिंएँ । अहँ बललार्इ भेट्न सकिन । म त अरू बिस्तारै हिंडे जतिको पनि पो कुद्न सक्दिनरहेछु । सबै केटाकेटीले मलार्इ एक कोषै छोड्दा रहेछन् । त्यस पछि भने मैले खेलकुदलार्इ जिस्क्याउनु ब्यर्थै रहेछ भनेर फेरि खेलमा पश्ने जमर्को गरिन । खेलकुदमा भाग नलिने भए पछि साथिहरू पनि तेती हुँदा रहेन छन् । सबैले उसलार्इ त किताव भए पछि पुगिहाल्छ नी भनेर जिस्क्याउँथे । त्यसले गर्दा पनि अरू भन्दा अलग्गै हुने श्वभाव विकशित भयो ।
श्वभाव अन्तर्मुखि भए पनि उमेर सँगै भावना र चाहनाहरू भने परिवर्तन हुँदा रहेछन् । मेरा मनका पनि विस्तारै प्वाँखहरू पलाउँन थाले । कलेजमा गए पछि त नजानिदो गरि मनका पखेटाहरू फट्फटाउँन थाले । मन बहकिन थाल्यो । बरालिन थाल्यो मन । कसैलार्इ थाहा नदिने गरी आँखाहरूले चिहाउन थाले । यो मनले पनि सपनाहरू देख्न शरू गर्यो । मन रम्न थाल्यो सपनाहरूमा । कुनै दृश्लार्इ अनवरत हेरी रहुँ गर्न थाल्यो यो मन । कुनै आवाजलार्इ सुन्न व्यग्र बन्न थाल्यो मन । संगितको खडेरी युक्तमनमा पनि भाकाहरू अंकुराउन थाले । गितहरू गुन्गुनाउन थाले ऒठहरूले । तर न त्यो दृश्यलार्इ थाहा छ दर्शकका बारेमा नत त गीतलार्इ नै थाहा छ गायकका बारेमा ।
म वुवाआमा सँगै केहि दिन अगाडि मात्र नर्थअमेरिका टेकेको थिएँ । वुवाले स्टोरबाट दुध ल्याउन अह्राउनु भयो । म नजिकैको कर्नर स्टोरमा गएँ । स्टोरमा चार पाँच जना ग्राहकहरू म भन्दा अगाडि थिए । कुनामा रहेको फ्रिजबाट एक प्याकेट दुध लिएर पैसा तिर्न लाइनमा उभिंए । मेरो पालो आयो । दूधलार्इ काउण्टरमा राखें । काउण्टरमा मेरै उमेरकी एउटी यूवती उभिएकी थिइन् । उनको शुन्दर अनुहारमा मुस्कान पोखेर मेरो श्वागत गरिन् । मैले दूधको पैसा तिरें र फेरि एक पटक उनलार्इ हेरें । उनको मुस्कान फेरि पनि पोखियो । त्यो मुश्कानलार्इ उठाएर बाहिर निस्किएँ । फेरि पनि उनलार्इ हेरौं हेरौ लाग्न थाल्यो । उनी र उनको मुश्कानलार्इ बर्षौ देखि चिने जस्तो लाग्यो । केहि बहाना निकालेर फेरि मुश्कानको दृश्यपान गर्न जाँउ जस्तो लाग्न थाल्यो । घरमा केहि समान किन्नु पर्दा म नै अघि सरेर जान थालें । कुनै सामान त्यति खेर नचाहिने भए पनि किन्न गइहाल्थें । म एक किसिमले मध्यपानमा लत बसेको मान्छे जस्तै बनी सकेंछु । मेरा आँखा उनलार्इ भेट्न व्याकुलहुन्थे । मन त्यसै छट्पट गर्थ्यो । प्रत्येक पटकको भेटमा उस्तै मुश्कान,उस्तै हेराइ म झन झन एकहोरिन थालेंछु । कहिले कँहि उनका ठाउँमा अरूनै बसेका हुन्थे । मन निराश हुन्थ्यो । आँखा त्यसै न्याश्रो मान्थे । खिन्न भएर गह्रौ पाइला चाल्दे फर्कन्थें । मन विरसिलो हुन्थ्यो । राती पनि ढिलो सम्म निन्द्रा पर्दैन थियो । मनमा सिएन टावर र आइफल टावरहरू बन्दै र ढल्दै गर्थे । मेरा दिनहरू कहिले संयोग र कहिले वियोगमा गुज्रँदै थिए । नयाँ ठाउँ र नयाँ परिस्थिति सँग परिचित हुन म प्रयाशरत थिंए । म फेरि मन भरि रहर पालेर स्टोरमा जाँदै थिएँ । ठिक स्टोरको बाहिर उनी सँग भेट भयो । मेरो मन त्यसै त्यसै छट्पटाउन थाल्यो । सास बढेजस्तो भयो । के भन्ने र कसो गर्ने भनेर मन छटपट गर्न थाल्यो । हामी नजिक नजिक हुँदै गयौं । उनी सँग भेट भयो । तर उनी सँग त्यो मुस्कान , चमक , शुन्दरता केहि थिएन । मलार्इ पिर पर्यो । विचरालार्इ के भयो होला भन्ने खुल्दुली भयो । उनी त त्यसै यन्त्रमानव जस्तै भर्इन । कुने जोश जाँगर उत्शाह उमंग केहि छैन । हाँशो खुशि लुटिएकी त्यसै चैत बैशाखको खडेरी र हुरीले पात सबै उडाएको रूख जस्तै उजाड छन् । लाग्यो कुनै विपतीमा छन् । परिवारमा केहि दैविक प्रकोप या दुर्घटना भयो होला तर कसरी म सँग शेयर गर्लिन् र भन्दै नजिक गएँ । उनी पशल भित्र पशिन र काउण्टरमा गइन । त्येस पछि फेरी उनको शिरमा चन्द्रमाले मुस्कान पोख्यो । हिरामोतीको चमकहरू लिएर हाँशो छरिन थाल्यो । मलार्इ बल्ल थाहा भयो । त्यो मुश्कान,चमक र शुन्दरता त त्यस काउण्टरमा बस्तामात्र पोखिंदो रहेछ । उनले त जागिर खाएको रहेछ । त्यसलार्इ कस्टमर सर्भिस भन्दारहेछन् ।
– सुरेन उप्रेती ,अटवा
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘नयाँ रचना पठाउनुहोस्’ बाट पठाईएको । )
