Tag Archives: त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले – Tribhuwan Chandra Wagle

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ –––तिहार सन्दर्भ––– बैनीलाई फौजीकी चिठ्ठी फौजीकी बैनी ! तिमी खेल्ने आँगनबीच तिहारको झिलिमिलीमा मलाई नखोज म खेल्ने छाउनीमा तिमीलाई पाउन्न हारजीतमा पर्व मनाउन यहाँ बन्दुकको कुन्दालाई तिहारको ठड्यौरो बनाउनु पर्छ ।

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ मैले भातखाने थालले मलाई सम्झन्छ ? जुवा हारेको खाल जस्तै रित्तो र निराश उसलाई भनिदेऊ म थालभरि भात भर्सन पराई चुलोमा छड्किरहेछुु पसिनाको खोले सानो छोरोजस्तै

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ शब्दै शब्दैको समुद्रमा अक्षर अक्षरको सागरमा जब फ्याकिन्छु म आवाज\निर्आवाज गुन्गुनाउन थाल्छु माझी झैँ माझीहरू मेरा आवाजमा लय थपिदिन्छन् र आवाज कविता बन्छन् मेरा कविता माझीले गाइदिए पुग्छ ।

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ एक किसान जो शब्दका खेती गथ्र्ये चेतनाको बारीमा, हृदयको खेतमा र विद्रोहको पानी पट्याउँथे खेतीमा थाकेर जोत्दाजोत्दै कलमले परिवर्तनको गीत गाउँदै– पुगे एक भव्य स्मारक छेऊ र पढ्दापढ्दै निदाए गणतन्त्र स्मारकका शीलापत्र

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ मेरो आत्मकथाको निलो डायरी भयो भो उसमा जिल्दा नलगाऊ ता कि उसलाई कृत्रिमता बुट्टेदार जिल्दाभन्दा सादा एक रङ्गी रहनु गर्व हुनेछ । कृत्रिमताः मेरो बैठकको गमला जसमा जीव छ, चराचर छैन भो तिम्रो गालामा जिल्दा नलगाउ पाउडरको

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ जग्गेमा माडघुम्न बस्दा गतरातको बासी सितन झुसिलो डकार डुक्रन्छ सगर्व हिजो रात भट्टीमा सितन थप्ने साहुनीलाई भनेको थिएँ– “तिम्रो सितन क्या चाम्रो ! मध्यरातसम्म पनि चुरोटको धुँवा

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ भान्सामा कसौडीका कसौडी अभाव पाकिरहेको छ र केटाकेटीहरू थालथालमा पस्केर खाइरहेका छन् भोक यो अभाव पाक्ने भान्सामा यो भोक पस्कने थालमा पख, पख, पख, बिहान ओर्लनासाथ आँगनमा मैले धैर्यका सम्बन्धमा एउटा कार्यपत्र पेश गर्नुछ

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ हिउँदका चीसा रात कहाँ पाउनु मातृवात्सल्यको न्यानो काख शिशुहरू बेबी क्यारियरमा मातृ–काखको ताप धिताइरहेका छन् कुकुरका छाउराले मम्मीको काखबाट बेबी क्यारियरमा ब्यङ्ग्य भरिरहेका छन् आमाको मान्यता र शिशुको मूल्य विषयक कविता लेख्न बस्दा मौनता सिवाय विषय फुर्दैन, फुर्दै … Continue reading →

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ पत्रकार नभएको भए सायद म साहित्यकार हुन्थें कि साहित्यकार हुन नसकेको भए म सायद शिक्षक हुने थिएँ कि अथवा शिक्षक हुन नसकेको भए राजनीतिमा जम्ने थिएँ कि म सांसद वा मन्त्री पो बन्ने थिएँ कि, पत्रकार नभएको भए … Continue reading →

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ मैले पिएको जाँडले साँझ चुलोमा कफर्यू लाग्नसक्छ छोराको स्कुलको पोशाकले आज घरमा हड्ताल गर्नसक्छ श्रीमतीको भग्नावशेष हृदय कविताको पारिश्रमिकले जीर्णोद्धार गर्ने गरेको छु विदेशी बन्दुकमा बारुद भर्दाभर्दै

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ आमाले दूधले पखालि दिनुभएको गालामा माया गर्ने पश्चिमे संस्कृतिमा तिमीले जुठो चुहायौ मैले घिनमान्न पाइन, त्यो आतुरतामा आमाले मलाई जन्मदिनको शुभकामनामा ढ्याब मार्दा पिठ्युँमा सेतो सर्टमा दाग लाग्यो धुँदा सर्ट तिमीले दागा ध-यौ– “कसले मैलायो सर्ट”

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ हिउँदका चीसा रात कहाँ पाउनु मातृवात्सल्यको न्यानो काख शिशुहरू बेबी क्यारियरमा मातृ–काखको ताप धिताइरहेका छन् कुकुरका छाउराले मम्मीको काखबाट बेबी क्यारियरमा ब्यङ्ग्य भरिरहेका छन् आमाको मान्यता र शिशुको मूल्य विषयक कविता लेख्न बस्दा

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ आँखामा धुलो पर्नसक्छ भो बन्द गरे पनि हुने सडकमा ब्याडमिन्टन खेल सडक हो कसले भन्छ दुर्घटना हुँदैन दुर्घटना हो कसले भन्छ यो विनाश होइन आँखामा धुलो पर्नसक्छ म्याराथन गन्तब्य रोकिए पनि सडकमा खेल्ने ए नानीहरू

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ जताततै पानीपानी पिउने थोपा छैन पानी । पूर्णकलश दाहिने पारी आफ्नो समुद्री यात्रा सुरुगरें मैले बिर्सिएको छैन काँधमा पानीको तुम्लेट बोक्न अँ, यो जल–यात्रा हो र त पिउने पानी लैजान बिर्सन हुन्न हामी पानीमा बग्छौं यद्यपि प्यासले सुक्छौं … Continue reading →

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~ ए दाजु तिम्रो गाउँ र मेरो जन्म ठाउँ नजिकै हो नि तर के गर्ने म पयरले सयर गर्छु तिमी विचारले विचरण गर्छौ यति भनेपछि भन्नुपरेन म आकार हुँ तिमी निराकार म माछापुच्छ्रे हेर्न तिम्रो गाउँ आउँछु