Tag Archives: Suresh Khanal ‘Birkhe Maila’

~सुरेस खनाल~ प्रेमोत्कर्ष- तिमीले ढोका खोल्यौ, म थाहा नपाईकन भित्र पसेछु! संघारमा एकछिन, अल्मलिएको त अवश्य हो तर खै, अनायाशै, पाइला भित्रतिर बढेछन्!

~सुरेस खनाल~ तिम्रो एक मुस्कान भए पुग्छ, म ईश्वर भूल्ने हिम्मत राख्छु! तालमा एऊटा डुङ्गा चल्यो, छालले किनार छोयो, तिम्रो सोचाइको तरंग जस्तै। कलकल नदी बग्यो,

~सुरेस खनाल~ सधैँ बिच बाटोमा, ठिङ्ग उभिएर, सँधैँ ‘उता’ र ‘यता’ को कल्पना बुनेर, सधैँ आउने जाने मोटरहरुलाई हेरेर, सधैँ आउने जाने बटुवाहरुलाई हेरेर, टाढा, टाढाको यात्रा पर्खँदै, जमीनमुनि माटो भित्र कतै, दर्शनढुङ्गामा जरा ठोक्छ; यो चौबाटोको रुख, मेरो सफलता!!

~सुरेस खनाल~ मानव! मानव! हे मानव! कति मानवताको हत्या गर्छौ? तिमीलाई पुगेन अझै? तिमीले हिरोशिमा पोल्यौ र मुर्दा शान्तिको बिगुल फुक्यौ! तिमीले पोलपोट जन्मायौ र मानव खप्परको संग्रह गर्यौ

~सुरेस खनाल~ माछापुछ्रेलाई बिस्तारै बादलले ढाकेर, फेरी बादल हटेर, माछापुछ्रे हाँस्दै अन्नपूर्ण संग जोडिएको, मैले सरानकोट बाट नियाल्दा, निलो आकाशले जसरि मलाइ छोप्छ;

~सुरेस खनाल~ तिम्रो माया र मेरो बेहोशि, संग संगै बढेछन् र संग संगै ओइलाएछन्! मेरो बेहोशिमा, शायद् म थिइन शायद तिम्रो माया थिएन; बस, तिमी थियौ सदैव! कहिले धमिलो! कहिले कन्चन!

~सुरेस खनाल~ जब तिमी, सुस्तरी मेरो यादमा आउँछौ, सुकेका मेरा आँखामा मुल फुट्छन्, र मेरो अगाडि भएको रक्सिको गिलाँसमा, म त्यसलाई भर्न खोज्छु! अचानक झस्किन्छु,

~सुरेस खनाल~ मैले हत्केलाले छोप्न खोज्दा खोज्दै फुत्त निस्केर भागेको, कुनै उड्दै गरेको सिमलको भुवा जस्तो तिम्रो माया; उड्दै उड्दै हावाको तालमा, पटक पटक कालावाजी खाँदै, तातो स्पर्शको क्षणिक मादमा, घाम घाम चुलिँदै र ढल्किँदै, चिसो भुइँमा बजारिँदा,

~सुरेस खनाल~ बास्ना आफ्नो ठाउँमा छ, कोमलता आफ्नो ठाउँमा छ, सौन्दर्य आफ्नो ठाउँमा छ, र फक्रेर बिहानि बोलाउने कोपिला आफ्नो ठाउँमा छ!

~सुरेस खनाल~ चिसो पट्टयारलाग्दो सर्दीमा, गजधुम्म परेर कपास ओडेका, ती एकोहोरो ठाडा रुखहरु; मेरो नियती जस्तै, आफुमाथि क्रमश: थपिँदै गएको बोझ हल्का हुने आशामा, अरु बोझ थप्दै गइरहेका छन्!!

~सुरेस खनाल~ हरेक साँझ, मनभरि भएका गुनासोहरु केलाउँछु र म पाउँछु आफूलाई; कहिले परिचितहरुका जालहरुमा जेलिएको, कहिले जीवनका सवालहरुले घेरिएको, कहिले एक्लोपनाका हालहरुमा हराइरहेको, र कहिले, जवानीका जंजालहरुले बिथोलीरहेको!

~सुरेस खनाल~ अलिकता म हड्बडाएँ, अलिकता म झस्किएँ। आत्तिएकै त म हैन, तर, अलिकता म धकाएँ। मान्छेको भिड थियो एकछिन अघि सम्म। अहिले भर्खर, म एक्लिएँ। मुख रसिलै थियो शायद;

~सुरेस खनाल~ तुषाराहरु, मेरा कल्पनाका ओसलाई कण कण गर्दै, चिस्याउँदै जान्छन्! यथार्थहरु, जुन मलिलो देखिँदै थिए हिजो सम्म;

~सुरेस खनाल~ नेपाल एकदिन फर्कन्छु, अमेरिकामा रमाउन सकिन्न! संकल्प धेरै पटक मनमा आए। तर, पढाइ त पुरा होस! कलेज – डेरा, डेरा – कलेज पढाई पनि सकियो। यतिका बर्ष बिताईयो, खालि हात के जानु! नेपाल एकदिन फर्कन्छु, अमेरिकामा रमाउन सकिन्न!

~सुरेस खनाल~ साकी, भरिदेऊ अझै प्याला माथि प्याला! सबै पिएको हैन मैले, आधि गिलाँस त छचल्किएरै पोखिएको हो। तिमिलाई थाहा छैन, आज अझै चुर हुनु छ मलाइ। भर्खर त साँझ पर्रयो, भर्खर त मेरो गाला र घाँटि रसिलो भयो।