Tag Archives: सुविन भट्टराई – Subin Bhattarai

~सुबिन भट्टराई~ दुनियाँमा अनुहार बेचेर बाँच्नेहरूका कथा धेरै होलान् । तर, कसैले सुनेको होला अनुहार बचाएर बाँच्न नसक्नेको पीडा ? जुन अनुहारसँग मित्रता गाँस्न धेरै चाहन्थे मलाई त्यही अनुहारसित दुस्मनी हुन थाल्यो । मेरो अनुहारमा केही खोट थिएन । र, … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ दिल्ली युनिभर्सिटीबाट ब्याचलर्स फाइनल इयरकोको एक्जाम दिइसकेपछि आफ्नै देश फर्कनु थियो । घरबाट खबर आएको थियो–फर्कने बेलामा देहरादूनमा बसेर पढिरहेको भाइलाई पनि भेटेर आउनू । बस पक्रेर सबभन्दा पहिला देहरादून हानिएँ । भाइ ठीकठाकै रै’छ । उसको तीन … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ ऊ आएर खुत्रुक्क मेरो मोटरबाइकको पछाडि बस्छे । कतै छोइएलाझैँ, बडो र्सतर्कताका साथ दुवै खुट्टा यौटै साइडमा राखेर बस्छे, परम्परागत महिलाझैँ । पहेँलो साडीमा गुलाबी रङका बुट्टा कुँदिएका छन् । शरीरबाट अत्तरको कडा बास्ना प्रसारित भइरहेको छ । … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ तिमीसितको त्यो पहिलो भेट भएको दिन, मलाइ अहिले पनि याद छ । त्यो दिन हाम्रो जाँच रैछ । म सम्पुर्ण जाँच सिद्याएर कापी बुझाउने तरखरमा थिएँ । जाँच सकेर उक्त तरखरमा लाग्ने बेलामा, मैले अलिक ठुलै आवाजमा बोलेको … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ माघको महिना थियो, झन् त्यहाँ माथि बिहानैदेखि आकाश धुम्म थियो । सिरक छाडेर पटक्कै उठ्न मन लागेको थिएन । तर त्यो दिन बिहेका ६ वटा निम्तो परेकाले कुल परिवारको ४ जनाको सङ्ख्यालाई निम्तो मान्न जाने ठाउको बाँड˚ाँड गर्दा … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ मेल १ मेरी प्यारी, हक नभए पनि यो सम्बन्धले तिमीलाई सम्बोधन गरेँ है। ठिक हो कि होइन यसो गर्नु, थाहा छैन। तर आज म आफ्ना भावनालाई कसैले तोकिदिएको ठिक वा बेठिकको कसीमा राख्न चाहान्न। थुनेकै हुँ वर्षौंसम्म आफैंलाई। … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ त्यो चिसो मध्याह्नमा पनि म एउटा मनतातो आराम खोजिरहेको थिएँ। ओछ्यानमा पुर्लुक्कै पल्टिएर। असान्दर्भिक सपनाहरूले निद्रालाई हलुका किसिमले चिमोटिरहेको थियो। चेतना र सपनाको संघारमा स्थितिको पार्थक्य छुट्याउने हैसियत मसँग थिएन। स्थिर सपनामा पनि कम्पन छुट्न थाल्यो। सपनाबाट चलायमान … Continue reading →

~सुबिन भट्टर्राई~ ऊ आएर खुत्रुक्क मेरो मोटरबाइकको पछाडि बस्छे । कतै छोइएलाझैँ, बडो र्सतर्कताका साथ दुवै खुट्टा यौटै साइडमा राखेर बस्छे, परम्परागत महिलाझैँ । पहेँलो साडीमा गुलाबी रङका बुट्टा कुँदिएका छन् । शरीरबाट अत्तरको कडा बास्ना प्रसारित भइरहेको छ । … Continue reading →

~सुबिन भट्टराई~ बेलुकी साढे चार बजेको थियो। म कीर्तिपुरको टियू परिसरमा एउटी अञ्जान तर परिचयोन्मुख/अर्धपरिचित स्त्रीलाई भेट्न गइरहेको थिएँ। समाजमा आजकाल सम्बन्धहरू भर्चुअलबाट रियल हुने क्रममा तीव्र जो छ! ऊ आफ्ना भोगाइहरू मसम्म सम्प्रेषण गराउन चाहन्थी। ऊ मद्वारा आश्वासित भई। … Continue reading →