Tag Archives: Santosh Lamichhane

~सन्तोष लामिछाने~ उज्यालो दिन सक्न त जल्नु पर्ने रहेछ आफू खरानी भएर बल्नु पर्ने रहेछ मै हुँ भनेर घमण्ड गर्न त जो पनि सक्छ निहुरन सक्नलाई फल्नु पर्ने रहेछ

~सन्तोष लामिछाने~ आँखा तिमीमा परिहाल्यो अब मोड्न सक्दिन तिमी बाहेक अरुसँग माया जोड्न सक्दिन मस्तिष्कभरी तिम्रै दृश्य घुमिरहन्छ आजकल आफ्नो टाउको आफैले ठोकेर फोड्न सक्दिन

~सन्तोष लामिछाने~ कैदीले भन्यो कहिल्यै नखुल्ने ताला हो जिन्दगी घाइतेले भन्यो ढाडमा रोप्या भाला हो जिन्दगी बुर्लुक्क उफ्रदै वयस्कले भन्यो भर्भराऊँदी युवतीको रातो गाला हो जिन्दगी

~सन्तोष लामिछाने~ माया गर्छु भन्नेले मुटुमा प्वाल खोपिदिए हितौषी मानेकाले ढाडमा छुरा रोपिदिए यस्तो गर्छु उस्तो गर्छु भन्नेहरू धेरै थिए हात बाँधी सुती सुती गफमात्र ठोकिदिए

~सन्तोष लामिछाने~ आधा जिएपछि मेरो हात समायौ तिमीले अटुट माया पाएर आँसु थमायौ तिमीले शरीरको सुन्दरतामै शान मान्दै उहिले उपेक्षाका अगुल्टाहरूले डमायौ तिमीले

~सन्तोष लामिछाने~ हो, म हर रात टिल्ल हुनेगरी पिउने गर्छु बाँकि रहेको जिन्दगी छिटो छिटो जिउने गर्छु आँसु नझारी भक्कानिएर धुरु धुरु रुने गर्छु दु:ख र पीडालाई रक्सीलेनै धुने गर्छु

~सन्तोष लामिछाने~ माया त खिया लागेको खुकुरी पो भएछ मुटु भने झुण्ड्याएको सुकुटी पो भएछ नसोध अचानोसँगको भेट कस्तो हुन्छ रहरहरू सिर्फ दापमा कैद पो भएछ