Tag Archives: Sajana Gurung

~सजना गुरुङ~ छन्द – मनोक्रान्ति दुखाई मनै यो छोडेर जाने पापी ! हिंडेको पथै त्यो मोडेर जाने पापी ! कहानी अनौठो कोरेर दोबाटोमा भरोशा सबै यो तोडेर जाने पापी !

~सजना गुरुङ~ छन्द – मत्तकासिनी वीरैले बनाको नेपाल सुनौलो | त्यागैले सजाको नेपाल सुनौलो | तोड्ने त्यो नसोचौ मोती सब एकै धागोमा लगाको नेपाल सुनौलो |

~सजना गुरुङ~ पाप कति गर्छौ भित्र, अब पर्दा खोलि देउ ! छैन देश हिजो सरी , अब साँचो बोलि देउ ! कति मोह धन संग , सबै थोक बिर्सी दियौ आज तिमी मोज गर , जन लाइ भोलि देउ !

~सजना गुरुङ~ तिम्रो साथ छुटेपछि मौन छन् मेरा रहरहरु ! आफ्नो ले नै लुटेपछि मौन छन् मेरा रहरहरु ! दुख: खट्ने सहासिलो योमन आज ऐनासरी सौ टुक्रा भै फुटेपछि मौन छन् मेरा रहरहरु !

~सजना गुरुङ~ तिम्रो काखमा बिताएको रातै रमाइलो ! आमा तिमीले सिकाएको बातै रमाइलो ! गल्ति हुँदामा पिटेपनि माया गर्दै पछी मिठो आभास दिने तिम्रो हातै रमाइलो !

~सजना गुरुङ~ आशाको संघारमा चोटहरु भेट्दा बेहुली मनलाई सम्झाई हाँस्ने कोशिस गरें ! धोका थियो सिन्दुरको साइनो मेरो तै पनि नविन नाता गाँस्ने कोशिस गरें ! प्रेमहिन, आत्मियता हिन मुलाहिजी र मिथ्या थियो बैबाहिक सम्बन्ध, माइती, घरको इज्जत धान्न कर्तव्यको … Continue reading →

~सजना गुरुङ~ पीरव्यथा निको पार्ने बात प्रिय हुन्छ ! दुख पर्दा साथ दिने हात प्रिय हुन्छ ! सुन्दरतामा मख्ख पर्दै फूल टिप्न खोज्दा काँडा बन्दै घोचे पछि पात प्रिय हुन्छ !

~सजना गुरुङ~ सप्ना साकार पार्नलाई जुट्नु पर्छ आफै ! दिन बनाइ रातलाई उठ्नु पर्छ आफै ! देश शृंगार्ने चाह भए स्वदेशकै तीर् मा

~सजना गुरुङ~ बलात्कार गर्नु नयाँ कुरा हो र ? झुन्डिएर मर्नु नयाँ कुरा हो र ? सरकारी शोषक बाट सधै जनता अन्यायमा पर्नु नयाँ कुरा हो र ?

~सजना गुरुङ~ लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा झै असल बन्ने इच्छा हुन्छ ! पासांग ल्हामु शेर्पा जस्तै सफल बन्ने इच्छा हुन्छ ! प्रकृतिको नीति नियम राजी खुशी स्वीकारेर हिलोमा नै फक्रिने त्यो कमल बन्ने इच्छा हुन्छ !

~सजना गुरुङ~ मेरो जिन्दगीमा खुशी छर्छु भन्यो उस्ले ! रातो गुलाब् दिँदै माया गर्छु भन्यो उस्ले ! नयाँ नाता जोड्दै हात थामी सधैलाइ खाली यो सिउँदो आजै भर्छु भन्यो उस्ले !

~सजना गुरुङ~ खुकुरी भै रेट्दा तिम्ले अचानो झै बाँच्न जाने ! कति शक्ति रै’छ म मा आफै मैले जाँच्न जाने ! फूल टिप्ने चाह गर्दा काँडै काँडा बिजे पछि कोमल यी हात ले नै काँडाहरु भाँच्न जाने !

~सजना गुरुङ~ साथीहरु बीच पनि खास बनी आयौ तिमी ! निराशाले छाको बेला आश बनी आयौ तिमी ! वेवारिसे भाको थियो जिन्दगानी आफ्नै माझ जन्मोजन्म साथ दिने वास बनी आयौ तिमी !

~सजना गुरुङ~ पीरव्यथा निको पार्ने बात प्रिय हुन्छ ! दुख पर्दा साथ दिने हात प्रिय हुन्छ ! सुन्दरतामा मख्ख पर्दै फूल टिप्न खोज्दा काँडा बन्दै घोचे पछि पात प्रिय हुन्छ !

~सजना गुरुङ~ तानेकी कहाँ हुँ र मैले ? छानेकी कहाँ हुँ र मैले ? त्यो दिल्मा नजरको तीर हानेकी कहाँ हुँ र मैले ?

~सजना गुरुङ~ तिम्रै प्रेम्को घुम्टो ओढी लजाउने चाह कति कति ! तिम्रै साथ्मा संसार मेरो सजाउने चाह कति कति ! हुन्थ्यो भने सम्बन्धको निर्णय त्यो मेरै हातमाथी आफ्नो ठानी तिमीलाई कजाउने चाह कति कति !

~सजना गुरुङ~ तिम्ले चाहे जस्तै बनी तिम्रो मन हर्न जानिन ! गल्ती मेरै होला शायद मैले माया गर्न जानिन ! भुलाएर पीर व्यथा हाँस्न खोज्ने तिम्रो ओठमा आँशु पुछी त्यो आँखाको खुशीहरु भर्न जानिन !

~सजना गुरुङ~ बल्झाएर घाउ नुन छर्नेलाई चिने मैले ! साथ दिन्छु भनि घात गर्नेलाई चिने मैले ! महजस्तै शब्दपोखी आफ्नो स्वार्थ पुरागर्न माया गर्छु भन्दै मन हर्नेलाई चिने मैले !

~सजना गुरुङ~ बढी दिंदा पीर व्यथा धेरै मुटु दुख्छ मेरो ! बाँच्ने इच्छा हुँदाहुँदै आफै सास रुक्छ मेरो ! सजिलो नै कहाँ छ र चोट सही हाँस्नलाई खुशीहरु सधै भरी आँशु सामु झुक्छ मेरो !