Tag Archives: Rumani Rai

~रुमानी राई~ अाखिर….. घर जस्ताे नभएपछि घर घर जस्ताे नहुँदोरहेछ घर र,घर जस्ताे घर हुनलाई घर जस्ताे घर हुनै पर्दाेरहेछ । अाकार मात्र हाेइन रहेछ अस्तित्व घरकाे ेरुपरङ्ग मात्र पनि हाेइनरहेछ घरकाे पहिचान

~रुमानी राई~ जब जसबहादुरले पल्टनमा गाेराकाे हातबाट जम्दार पदकाे फुली र फित्ता पायाे सिन्दुर र टीका लायाे तब जसमाया पनि जम्दारनी भई । दुश्मनसित लड्दालड्दै युध्द मैदानमा जब दुश्मनकाे एम्बुसले जम्दारलाई टुक्राटुक्रा पार्याे तब िवधवा जम्दारनी बाेजूकाे जीवन अाेह्रालाे लाग्दै गयाे … Continue reading →

~रुमानी राई~ तपाईले देखिरहनु भएको छ एउटा दृष्य जो तीन उपदृष्यहरुको यौगिक दृष्य । उपदृष्य-१ विषालु सर्प

~रुमानी राई~ हाे, अब हाम्राे भेट कहिल्यै हुने छैन र,भेट हुनुको कुनै अर्थ पनि हुने छैन । प्रत्येक भेटमा, तिम्रा गुलावी अाेंठहरु मुस्कुराउने छैनन् मभित्र कुनै तरङ्ग पैदा हुने छैन । छुट्ने बेलामा,

~रुमानी राई~ फूल नटिप्नु पटक्कै नटिप्नु फूल भर्खरै, जून अाेर्लेर फूलहरुमाथि फूलहरु कवितामा अनुवाद भएका छन् र,फूलको रङ्ग िटपेर कवि समय-क्यानभासमा कविताकाे पृष्ठभूमिभरी जीवन-रङ्ग पाेतिरहेछ…….

~रुमानी राई~ रातभरीको अनिदो अंगालोमा च्यापेर संगै सुतेको समय कतिखेर हो उठेर कुलेलम ठोकीसकेछ ब्युँझ्दा त म मात्रै पो ओछ्यानमा । आँखामाथी एकसुर

~रुमानी राई~ हामी बाँचिञ्जेल वास्तै गर्दैनाैं अाफू बाँच्ने ध्याउन्न मै अल्मलिईरहन्छाैं यतिसम्म कि, हामीसंग अलिकति पनि फुर्सत हुँदैन अरुकाे बारे साेच्ने र,केही गर्नेर बरु, हामीमा काे भन्दा काे कम काे घमण्ड हुन्छ तँ वा ऊ भन्दा म के कम काे अाडम्बर … Continue reading →

~रुमानी राई~ हो छोरा….. तिमिले पनि जीवन पढ्नु पर्छ र,यो जिवनलाई बुझ्नु पर्छ किनकी, म पनि त निरन्तर यहि जीवन पढिरहेछु र,बुझ्ने प्रयास गरिरहेछु । हिजो, तिमी र म जस्तै

~रुमानी राई~ नयाँ पुस्ताहरु आफ्ना सन्तानहरुलाई केवल दन्त्यकथा हाल्नेछन् निरंकुश राजतन्त्रको कुरुप श्रीपेचको क्रुर राजाको अनि थुक्ने छन्-यो कालो इतिहासलाई । यो पुण्यभूमीमा

~रुमानी राई~ मेरो, जीवनको घुर्यानभरि तिम्रा प्रश्नहरुको चांग लागेका छन् म हैरान छु तिम्रा प्रश्नहरुको प्रतिउत्तरमा…… घाम चरक्क चर्केको छ तिम्रो कठोर हृदय जस्तै र,पसिनाले खलखली छु म जीवनका गर्तहरुमा !

~रुमानी राई~ ए क्यालेन्डर हेर्दाहेर्दै तिमी त बुढो भैसकेछौ तिम्रो ठाउँमा नयाँ क्यालेन्डर झुन्ड्याएँ है भित्तामा, भित्ता सम्झेर मन नदुखाउनु नरुनु विस्थापित भएँ भनेर

~रुमानी राई~ जब, मेरो निस्वार्थ प्रेममाथि गिद्दे नजर गाड्यौ र,मेरो स्वाभिमानमाथी नै धावा बोल्यौ तिमीले तब न म वुलन्द प्रतिकारमा उत्रीएँ । अझ,

~रुमानी राई~ मलाई असाध्यै मन पर्छन् चराहरु र,मन पर्छन् चराका आवाजहरु चराहरु, जो मान्छे जस्तो रुखो हुँदैनन् चराका आवाजहरु, जो मान्छेको जस्तो कर्कश हुँदैनन् ! मलाई लोभ लाग्छ,

~रुमानी राई~ स्प्रीङ्लाई, तिमी जती सक्छौ दबाउ दबिएसम्म दबाउ तिम्रो सक्तिले भ्याएसम्म दबाउ तर,एउटा कुरा याद राख, तिम्रो एकात्मक सत्ता तिम्रो शक्तिको पराकाष्ठा

~रुमानी राई~ तिमी त नाथे कबि न हौ ! एउटा झर्झराउँदो घाम काठमान्डौको आकासमा मलिन उदाउँछ र,बेखबर अस्ताउँछ ! सुदूर पूर्व

~रुमानी राई~ देशको, गणतान्त्रीक रङ्गशालाभरि खेलाडीहरु खेल मैदानमा जमेका छन् एतिहासिक विजयको सपना बोकेर! तन्,मन र बुद्दिले आज निकै आक्रामक देखिन्छन् पक्ष विपक्षमा गोलपोष्ट ताकेर

~रुमानी राई~ हाम्रै अनुमतिमा हाम्रै भर्‍याङ् टेकेर हाम्रै सपना बोकेर एकहुल बुख्याँचाहरु भ्र्खरै, उकालो चढे र,अहिले उनिहरु आधार शिविरमा छन् र,विस्मृत झैं आक्रोसित छन् एकार्कामा

~रुमानी राई~ हिजोअस्ती हो, थाप्लोभरी साहुको ऋण् ढाड कुप्रीनेगरी भारी लादेर गैरीखेतसंगै यो जिन्दगी बन्धकी राखेर सपनाको शहरतिर घर छोडेर हिडेको म उफ्-दुईवर्ष ठाडो उकालो हिंडिसकेछ यो समय! साहुको मुखमा बुझो हाल्न भ्याए पनि जोरीपारीहरुको आँखामा छारो हाल्न सके पनि गैरीखेत … Continue reading →