Tag Archives: Ruman Neupane ‘Amant’

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ म उठेर हीडे । दैडीन खोज्दा खोज्दै पनी तानीय । बाध्यता बिचमा म घेरा हालीय । तितो कफी र चियाले चित्त बुझायन । फुस्रो पात बेरीयको कागजमा म हराय ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मेरो कथामा छुटेको पात्र तिमी मेरो संगीतमा छैनौ तिमी गरु म तिमीलाई लयमय बासुरीमा ? भो गाउँदीन तिमीलाई बेसुरमा । चुम्बन गर्दै आलीङ्गन गर्दै मस्त तिम्रो बक्षस्थलमा लरबराउँदै मदको सुरमा तिमै्र नाम कराउदै गरु म तिमीलाई लयमय … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ आदि, अकडो अन्यको । बुझै, अकन्टक शशिलाई । आज एउटा अन्य भोली अर्को सुर्योदयलाई । अकपट त्यो निशा आदि हो नब लालीको । सोच,

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ एउटा दौड । हामीले लामो फड्को मार्यौ । चारै दिशा छुन खोज्यौ । चुचुरो छोयौं । फेदीमा पुग्यौं । हामीले पुरै ब्यास नाप्यौ । तर, पुनराबोलकन गरेनैं । हामीले समयको ख्याल राखेनौ । कसैलाई बिजेता भन्न सकेनौं … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ निःसन्देह उनका हातहरुले स्र्पश गरे भने एकलाशमा ! म भित्र प्रबाहीत हुने थियो । मैले चिन्ने छु कोसांै दुरी बाट अझै बेदना लुकेको छैन पिरोल्लीएको मन बुझेको छैन स्पर्श ति हातहरुको सुगन्ध अझै भुलेको छैन ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ ज्यादाजसो, बाँसघारी बाट निस्कीएको सुसेली समाउँदा । बास बस्ने चराहरुको प्रेमिल भाषा खोज्छु । म बुझ्छु तिनीहरुको प्रतिध्वनी जहाँ, असाधारण प्रेमको गुञ्जायस हुन्छ । त्यहाँ ब्याप्त प्रेमको परिभाषामा मैले एउटै भाषा पाँउछु । म बुझदिन कहिलेकाँही, बुझें … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ क्षणीका, चम्किएर आँगनमा पोखिएको बेला र्बषातको र्शबत चाख्न पुग्छु । पानी बादल जब र्तकिएर मेरो आँत भिज्न पुग्छ म मन भित्र बाट मन चिह्याउँछु् ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मेरो रित्तो रङ्गमन्चमा तिमी अर्को नयाँ पात्र । घरि यता घरी उता, असमन्जसमा टोलाएको म, तिम्रो सौन्र्दयको रसास्वादन गर्न, आतुर देखिएको छु ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ क्रोध, मैले सालीन र सौम्य क्रोध देखाँए । मेरो उर्जाशील अङ्गहरु चलाएँ बुझनेले बिस्तारै कठोर भने तर, सिक्काहरु उछालेर हरेक पाटोहरुलाई एकएक गरेर नियाले मैले भबिष्य संग दाँजे । मेरो पिरोलीएको छाँयालाई फिजाँए । उसको बाहुपासमा मैले … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ जब, सम्बधहरु उत्कर्षकमा उम्लन्छन् । भाबनाहरु गहिराई सम्म छुन्छन् । त्यती बेला, जमिनमा फीँजारीएका आकाशभरी समेटिएका एक अम्मल खुसिहरु समुन्द्र भरि तैरीएर चेतनाशुन्य भई समेटीन्छन् । आहा ! तिमीले गर्ने प्रेम यही हो ।