Tag Archives: Ruman Neupane ‘Amant’

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मैले अझै बुझन सकीन मेरा जिबनका रसहरु, जुन जताततै पोखीएर छताछुल्ल भएका छन् । हार्दीकताले उनका ओठहरुले मेरो ओठ चुम्न खोज्दा, लालची मेरा हातहले र्सबत्र अंठ्याउन भ्याएका छन् ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ सफलताहरु नक्षत्रमा टलपलाई रहँदा । म धर्तिमा एउटा त्यस्तो उचाई देख्छु । जहाँ भुभागहरु अत्यन्त समथर छन् । जहाँ गहीराईहरु बेमिसाल छन् । पिडा÷भोगाईका अनुप्रस्थ माध्यम भएर ह्ृदयमा ठोकीँदा शब्दहरुले,

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ सम्भाबनाको पार्कमा उभिएको बुढो सिमल ध्यानास्थ नियाल्ने गर्छु । उसका अधिर खुट्टाहरु, म जस्तै काँपिरहेछन् । कताकता, त्यसको बोक्रीएको सौन्दर्यता मलाई खबरदारी गर्न उभिए जस्तो ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ बिस्फारित छाति भित्र अघोषीत चाहानाहरु लुकाएको थिए । एउटा प्रेमीको आडमा, आत्मबल भरिएको चिश्चल मुटु फुकाएको थिँए । सपनाहरु फिँजाएर, भबिष्यको गोरेटो निर्माणमा तिमीबाट, मातृबात्सल्य खोजेको थिँए । म त रहरहरु फुकाउँदै हिड्थे छाँया,

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ हेर्न मन लागेको छ । अदृश्य चित्रहरु नकोरीएका चित्रहरु । झन अज्ञात आकारहरु अनी नफस्टाएको भनिएको कारिगरी । ।।१।। उघे्रको दैलो हेर्न मन छ । बर्षैं नखुलेका ढोकाहरु चुहाउँदैछन् आज नियास्रोले आँशुहरु । ।।२।।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ तिमीलाई छुन खोजे, तिमीलाई रोक्न खोजे तर म चेतना सुन्य भए पर्दा उचालेर हेरे घाम चियाईरहेछ, मुस्कुराईरहेछ तर राफको म मा असर परेन, म स्तब्ध भए । तिम्रो झुकेको नजर लाई उठाएर मैले के गरे ? म … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ म पग्लिएको तातो धातु । जुन आकार तिमी दिन सक्छौ बनाउ मलाई सेमुराई, अनी चहकिलो धार हाल रेट्न सकँु मलाई बाध्ने जन्जीरहरु । म छरीएको बर्णमाला ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ कल्पना गर । तिम्रा आर्द्र आँखाहरु मैले कसरी सजाउने छु । तथापी, म चित्रकार होईन कदापी तिमीलाई बनाउन सक्ने । युगौं युग तिमीलाई फुल संझे ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ एउटा छबि सुकोमल चरित्र मनमा । मनको साँधमा पुगेर बह बनेर पोखि दिन्छ । कहिले काँहि चिआउने गर । मनको ढोकामा छेल्लिएर । बतास बहन छोड्छ तब, शितलता आफै भित्र खोज्ने गर ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ अनुप्रास नमिलेको जिन्दगी बाँच्दै छु । कहिले काँहि पोखिन्छु सफेद पनामा । यादहरुको चपरा पल्टाएर, एक त्यान्द्रो खुसि खोज्दैछु । बिश्वास छैन? म त, बन्द जिबन भित्र दास भएको छु ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ एक बटुक, पानीले मुख चोक्खाएर बिटुलो रात पखाल्दै छु, एक लोटा, सपना बोकी खडेरी शहरमा पोखाउदैछु,

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मक्कीएको हाड लिई म बाँचेको धेरै भयो । सस्तिएको भाउ माझ म बेचिएको धेरै भयो । मेरो अस्तित्व छारो भएनी स्वतन्त्र उड्न कहाँ सक्छु र । आफ्नै नृत्याङ्गनमा म चिप्लिएर के भयो ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ तिमी अनि तिम्रो प्रतिबीम्ब तिम्रो उदाशिनता म केलाउँछु निस्फीक्री संग तर म खेल्दा खेल्दै हारीसकेको । झर्दा र्झदै फुल्न खोज्ने । अष्पस्ट पराजय, र्दुबोद मनस्थिति, अब, एक्लै धरातलमा उभीन सक्दिन ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मैले आफ्नै गन्ती गर्न भुलेछु आफ्नै शहरमा । त्यसैलेत अतिशय सुन्दरता देखी टाढिएको छु । एक्लै निस्कन्छु जुरेथुवा बाट कफी पिएर । समय परिर्बतन भएको मेरो काठे शहरमा । म ब्यस्त हुन,

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ अनुप्रास नमिलेको जिन्दगी बाँच्दै छु । कहिले काँहि पोखिन्छु सफेद पनामा । यादहरुको चपरा पल्टाएर, एक त्यान्द्रो खुसि खोज्दैछु । बिश्वास छैन? म त, बन्द जिबन भित्र दास भएको छु । कति समेट्नु भयहरु

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ कोलाहाल त्यो एक्कासी ठप्प भईदीयो । कालो बादल निरशताको छप्प छाईदीयो । आत्तीयर कति त्यहाँ ककर्श रागमा गाउदैछन् । मंगल धुनले ढाकीदीन बडो जोर लाउदैछन । फाटेको जमिन भित्रै कति पसे रे । अस्ताएन सुर्य त्यहा कति … Continue reading →

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ म निद्रामा छु गहीरो निन्द्रामा तिमी निन्द्रामा छौ अबचेतन अबस्थामा । चेष्टा गरे ब्यूँझाउन सजग होउ, बोधपुर्ण बन । तिमी बिना पटरीमा कुद्धै छौ । बनिबनाउ संरचना छोड्दैछौ ।

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ झिँगटि घरको दलान छेउ उम्रेको एक थान प्रेम माथि मैले कबिता लेख्नै पर्छ । कुम्खा भित्र लुकेको माया हार्दिकता ताप्न निस्कदाँ हो, त्यति खेरै हो मैले उनलाई प्रेम गरेको ।