Tag Archives: रवि प्राञ्जल – Ravi Pranjal

~रवि प्राञ्जल~ कतै भने पेटभित्र आगो बली रह्यो कतै भने मात लागी मान्छे ढली रह्यो एउटा सूर्य क्षितिजको समुद्रमा डुब्यो अर्को सूर्य छातीभित्र अँझै जली रह्यो

~रवि प्राञ्जल~ उजाड हुन्छ बनै प्रिये ! गाउँ भुलेपछि उदास हुन्छ मनै प्रिये ! गाउँ भुलेपछि । देखावटी हाँसो हाँस्छ सधैँ भरि शहर पिरले सुक्छ तनै प्रिये ! गाउँ भुलेपछि।

~रवि प्राञ्जल~ पानी भित्र ढुङ्गा राखी पकाएको मात्र रैछ । पिँध मुनि चिसो आगो लगाएको मात्र रैछ । झरेको त्यो फूलमाथि पोखिएछ शीत भन्थेँ, फूल सम्झी काँढाले आँसु बगाएको मात्र रैछ ।

~रवि प्राञ्जल~ कोपिलामै थियो फूल, नफक्रँदै झर्यो फेरि । भोर हुँदै थियो भर्खर, किन रात पर्यो फेरि । जून झुल्क्यो डाँडापारि एक्लैएक्लै उदासउदास, किन होला पापी बादल उतै तिर सर्यो फेरि ।

~रवि प्राञ्जल~ कसरी देखाऊँ अोठमा हाँसो चिरेर छाती यो ! सिस्नु झैँ पोल्छ दशैँको बेला फूल र पाती यो । उस्तै छ घाम उस्तै छ जून उता त्यो शहरमा, गाउँमा घाम लाग्दैन अचेल कालो छ राती यो ।

~रवि प्राञ्जल~ जीवन छ् र प्यास छ तिमी छौ र आस छ ।। घामसँगै छ छायाँ, टाढा छैन पास छ ।।

~रवि प्राञ्जल~ कसरी देखाऊँ अोठमा हाँसो चिरेर छाती यो ! सिस्नु झैँ पोल्छ दशैँको बेला फूल र पाती यो । उस्तै छ घाम उस्तै छ जून उता त्यो शहरमा, गाउँमा घाम लाग्दैन अचेल कालो छ राती यो ।

~रवि प्राञ्जल~ धुवाँ – धुलो खडेरी मै फुलेको छ चैत ! प्रिये तिमी फुल्ने भए म’नि फुल्छु है त । शिखरमा पुग्यौ अनि धरातलै बिरस्यौ, तिमी लड्दा काँध थाप्ने तिम्रा साथी खै त ?

~रवि प्राञ्जल~ फूल थियो यो हातमा छुरी थिएन स्वीकार गर्न कसैलाई मञ्जुरी थिएन आँखालेनै मनका कुरा सबै बोलिदियो मुख खोली रहनु जरुरी थिएन

~रवि प्राञ्जल~ व्यथै व्यथा छ मनभरि खुशी खोजूँ कतातिर ? साउन भदौ छ गहभरि नदी खोजूँ कतातिर ? आरु फुल्यो बैशाखमा पीडा फुल्यो मुटुभरी चरो परेछ जालमा चरी खोजूँ कतातिर ?

~रवि प्राञ्जल~ नभेटे ‘नि भेटे जस्तो लाग्छ जब तस्बिर हेर्छु । युगौँदेखि देखे जस्तो लाग्छ जब तस्बिर हेर्छु । जति भुलूँ भन्छु उति ताजा हुन्छन् यादहरू, भित्र कतै रेटे जस्तो लाग्छ जब तस्बिर हेर्छु ।