Tag Archives: रवि प्राञ्जल – Ravi Pranjal

~रवि प्राञ्जल~ गल्ली-गल्ली भेटें कती, मात्तिएका अनुहारहरु विष पिएर बाँचे कती, च्यात्तिएका अनुहारहरु फक्रेका ति फूलहरु, ओइलिगए अँध्यारोमा वाध्यताले झुकिरहे, आत्तिएका अनुहारहरु

~रवि प्राञ्जल~ हिंड्दाहिंड्दै जिन्दगी नै थाके जस्तो लाग्यो । बाटोभरि तुवाँलोले ढाके जस्तो लाग्यो । जिन्दगीको यात्रा मेरो अझै बाँकी थियो, बीचै बाट कोही आई डाके जस्तो लाग्यो ।

~रवि प्राञ्जल~ निसासेर भित्र भित्रै बन्द मेरो शहर । एकलास सन्नाटामा मन्द मेरो शहर । भेटिँदैन मन्दिरमा धूपको सुगन्ध, बनेको छ बारुदको गन्द मेरो शहर ।

~रवि प्राञ्जल~ आँखाभरि गुराँस छ छातीभरि पलाँस छ । कस्को हो पदचाप यो ? फूललाई त्रास छ ।

~रवि प्राञ्जल~ घाँटी अँठ्याउने हात पनि छ । मुटु जलाउने बात पनि छ । बताससँग गरेर सन्धि भर्खर झरेको पात पनि छ ।

~रवि प्राञ्जल~ बित्यो आधी जीवन रहरै रहरमा । चलेकोछ आँधी यो मनको‍ शहरमा । यता यो नजरमा छ कुवा जमेको, सुकेछ कि पानी,उता त्यो नहरमा ।

~रवि प्राञ्जल~ आँगन भरि ओइलाएका फूलहरू छन् माली छैन । अग्लाअग्ला पात झरेका रुखहरू छन् डाली छैन l घाम झुल्केर के भो र ! सङ्घार अझै अँध्यारै छ, लाखौँ झुपडीमा अझै रातहरु छन् लाली छैन l

~रवि प्राञ्जल~ मसँग छैन रातो गुलाब, भीरमा फुलेको फूल छ एउटा । सहेर आँधी-हुरी-बतास, पीरमा फुलेको फूल छ एउटा । म साँझ कुर्छु र रात कुर्छु, म जून हेर्छु र दाग पढ्छु, छ दिलमा काँढा गडेको एउटा,शिरमा फुलेको फूल छ … Continue reading →

~रवि प्राञ्जल~ मुटुभित्रै तिमी रैछौ अँगालोमा खोजेँ चेतनामै तिमी रैछौ दियालोमा खोजेँ बिना रात आकाशमा उदाउँदैन जून सारा जीवन तिमीलाई उज्यालोमा खोजेँ