Tag Archives: राजेन्द्र तारकिणी – Rajendra Tarakini

~राजेन्द्र तारकिणी~ खुसी कति हलुँगो चिज हो, हेर्नुहोस् सिमलको भुवालाई दुःख कति गहु्रँगो चिज हो, हेर्नुहोस् फलामको डल्लोलाई पट्ट फुट्छ सिमल र उड्छ माथि

~राजेन्द्र तारकिणी~ अदुःख त मृत मात्रै हुन सक्छ जीवन्त त सदुःख हुन्छ। दुःख जीविका काँधमाथि चढेर कपटपूर्ण सुखभोग गर्नेहरू सत्ता/शक्ति/सम्पत्तिको भागिदार बन्नेहरू मूल्यवान् कात्रो ओढेका लासजस्ता लाग्छन् (लास पनि एक समय शक्तिशाली हुन्छ तर्साउँछ दुनियाँलाई)।

~राजेन्द्र तारकिणी~ तिमी काँक्रोझैँ भर्खरकी छौ । हरियो टीनएजको उकालो चढेर तिमी प्रवेशरत छौ– गुराँसको पछ्यौरी ओढ्ने लेकतिर त्यहाँ असाध्यै उथलपुथल हुरी चल्छ यौवनको । तिमी त भञ्ज्याङमा छौ, सुस्ताइरहेछौ सङ्क्रमणमा छ तिम्रो हरियो जामा

~राजेन्द्र तारकिणी~ सरकार ! तिम्रो मण्डलका मन्त्रीहरूको झैँ मणि–माणिक्य, हीरा, पन्ना र सुनचाँदी, देश–विदेशमा घर/घडेरी र जमिन, कार, बैंक ब्यालेन्स र शेयर नहोला मसँग तर नठान्नू कि म कङ्गाल छु । सरकार ! मसँग पनि छ सम्पत्ति–

~राजेन्द्र तारकिणी~ यो समय नानीहरुको हो, नखेल तिनका अगाडि खरानीको खेल । नबाल द्वेषको आगो नछाप तिनका युनिफर्ममा रगतका नारा नदेखाऊ धुजाधुजा झन्डाहरु नअथ्र्याइदेऊ— तिनका मस्तिष्कका करोड नसाजस्तै छन्

~राजेन्द्र तारकिणी~ उबेला मङ्गली बज्यैको बिहेमा को को रोएका थिए, को को नाचेका थिए ? उनको साँझ कसरी लजाउँदै पसेको थियो कालो गाजलभित्र, कलस्यौलीहरूले कसरी सिँगारेका थिए

~राजेन्द्र तारकिणी~ अस्तु खरानीमा मिल्नुअघिको तर डिम्बाशयको म्याराथन जितेदेखिको बाँचिरहेको यो अन्तरिम कालखण्डमा मलाई त दुःखहरू सबैभन्दा प्यारा लाग्छन्। दुःखबिना संसारमा केही/कोही जन्मेको थिएन/छैन

~राजेन्द्र तारकिणी~ गरिखानु जत्रो ठूलो अपराध शिरछेदन गर्नु होइन ! ईश्वर, म अपराधी थिएँ ! मरन्च्याँसे आइमाईको पेट च्यातेर जबरजस्ती लोकमा छिर्नु पहिलो अपराध थियो चुहिने छानामुनि भोकले आन्द्ररा खोतलेपछि

~राजेन्द्र तारकिणी~ समयले एउटा पात खसाल्यो ! (कि या, मान्छेले जबरजस्ती झा¥यो समयको रूखबाट ?) पुरानो रङ्गको आफ्नै अनुहार च्यात्यो समयले र, रगतजस्तै जमिसकेको नालीमा फाल्यो अर्को नयाँ तेजिलो रङ्गको अनुहार उसले लामो हात तानेर टिप्यो क्षितिजबाट र, च्यातिएको ठाउँमा … Continue reading →

~राजेन्द्र तारकिणी~ रातभरि पेटीमा जाडोसँग ‘लभ’ गरेर बिगन राम बिहानै पुलमाथि सरेको छ कठ्यांग्रिएका औंला ठोक्किएर मादलको खरी रुन्चे भएको छ ! (मानौं, मादलभित्र छ भोकैभोकको ताल खस्रा हातको चड्कनसँगै घिन्ताङ-ताङ… रोइरहन्छ) जान्दैन ऊ- साम्प्रदायिकताको राग/राष्ट्रवादको कोरस

~राजेन्द्र तारकिणी~ ओडारजस्ता भास्सिएका पेटबाट सिउँडी फुल्ने भीरजस्ता ओठबाट स्वप्नले आत्महत्या गरेको रित्ता आँखाका दहबाट या, कंकाल कलाकृतिजस्तो निग्रो बालकको हत्केलाबाट जन्मिन्छ भन्ठानेका छौ टेरोरिज्म ? महाशय, यो शताब्दीको टेरोरिज्म ह्वाइट हाउसको गोरो शुक्राणु