Tag Archives: प्रमोद स्नेही – Pramod Snehi

~प्रमोद स्नेही~ भोलि बिहान उदाउने सूर्य म देख्छु देख्दिनँ, त्यो मलाई पनि थाहा छैन। तर यो सत्यदेखि भने म अनभिज्ञ छैन। कुनै दिन मैले पनि यसरी नै जल्नुपर्छ यो चितामा

~प्रमोद स्नेही~ पहाडै पहाडले घेरिएको राजधानी जस्तै अभावै अभावको लक्ष्मणरेखा भित्र कैद छु बाँसुरी जस्तै कहिले म झुठो बोल्दिन र त हरेक जंघारमा लड्छु

~प्रमोद स्नेही~ यही ढुङ्गे धारो यही पाली भत्किएको पाटी र यही दोबाटोको विषाक्त एकान्तमा छोडेर भागेकी हुनर्ुपर्छ मलाई मेरी कुमारी आमाले किन मलाई छाडेर भाग्दा यी बाटोहरूले छेकेनन् मेरी आमाको बाटो किन यो विषाक्त एकान्त बिझेन

~प्रमोद स्नेही~ मैले गाउँमा गएर कुनै संगठन बनाउनु पर्दैन मैले पार्टीको सिद्धान्तहरु कण्ठ नगरे पनि हुन्छ मैले कसैलाई पार्टीमा प्रवेश गराउनु पर्दैन दिनमा एक पटक म उहाँलाई भेट्न जान्छु भाको नभाको रिपोर्टिङ गरिहाल्छु मिठा मिठा हावा गफ गरेर उहाँलाई मख्ख … Continue reading →

~प्रमोद स्नेही~ तँलाई लाग्ला– म यति कमजोर छु तेरो अराजक प्रवृत्तिबाट म डराउँछु तर्सिएर म भाग्नेछु…। तँलाई त्यो भ्रम नपरोस, तेरो आतङकबाट म अलिकति पनि डराएको छैन थोरै पनि बिचलित भएको छैन

~प्रमोद स्नेही~ जीवनको लय सधैँ एउटै गतिमा नबग्दो रहेछ । मृगतृष्णा बोकेर आँखामा वर्षौ भयो । यो वृद्धआश्रमको आँगनमा पहार ताप्दै आफैलाई झूठो आश्वासन दिएर पर्खिरहेछु

~प्रमोद स्नेही~ भएर अन्धभक्त सुनेर तिम्रो भजन भ्रमिक शब्दहरूमा सधैं नतमस्तक भएर ताली ठोकिरहनुपर्छ भन्ने छैन सरकार … ! बाँधेर पट्टी जबरजस्ती आँखामा छेकेर किरण उज्यालोको

~प्रमोद स्नेही~ त्यो विर्खे, दिनहुँ उसको सरिरमा वुट वर्सिन्छ लठ्ठीहरू भाँचिन्छ तर उ, चुपचाप पीडाहरू सहिरहन्छ, दुखाईहरू खेपिरहन्छ र पर्खन्छ योभन्दा अँझ थप पीडाहरू–दुखाईहरू किनकि उसलाई थाहा छ योभन्दा अँझ खतरनाक पीडाहरू वाँकी नै छ कारण – उसले काजीलाई ढाँट्यो … Continue reading →

~प्रमोद स्नेही~ अब तैँले अरुको आलोचना खेप्ने होइन, सबैको समर्थन जुटाउनु पर्छ सदभाव बटुल्नु पर्छ हो, तेरो निधारमा लागेको कलंकको टीका आजैबाट तैँले मेट्नुपर्छ । तेरो केन्द्रविन्दु गरिबको झुपडीमा होइन

~प्रमोद स्नेही~ नाङ्गो मान्छेहरूको शहरमा स्वयं लाजले आत्महत्या गर्यो । कपडाहरू दन्त्यकथाहरूमा परिभाषित भए । केही मान्छेहरू राम्रा र महँगा कपडाहरू लाएर पनि सर्वाङ्ग नाङ्गो छन् ।

~प्रमोद स्नेही~ मेरो देशसँग म असन्तुष्ट छु । ज्यादै नै असन्तुष्ट जुन देशमा म जन्मो त्यही देशले मलाई अराजक कवि बनायो ।

~प्रमोद स्नेही~ पृथ्वीको एउटै वृत्तमा उभिएर आकाशको नीलो दहमा पृथ्वीको धमिलो छायाँ नियालिरहछे मान्छे । जीवनको उत्तरार्द्धमा थुप्रै बाँकी रहेका आफ्ना सपनाहरूलाई सलाम गर्दै आफ्नै छायाँले बदनाम