Tag Archives: Pancha Vismrit

~पञ्च विस्मृत~ दनदन बलिरहेछ आगो दनदन, दनदन ।।। फक्लक्क–फक्लक्क उप्किएर खस्दैछन् खरानी हुँदैछन् आफ्नै आँखाअगाडि आफ्नै अस्तित्वका अङ्ग–प्रत्यङ्ग हे भगवानुको भावमा उभिएको छ मूक समय । एक जोडा लाचार हात जहाँ सन्ततिका तसबिरहरु छन् लक्ष्य र उद्देश्यहरुले भरिएका एक जोडा … Continue reading →

~पञ्च विस्मृत~ मनभित्र कतै बज्छ सौन्दर्यको तीखो आवाज म सुन्छु म हेर्छु परेलाहरुमा अडिएर टिलपिल टिलपिल आँशु साँच्ची यहाँ बसेपछि त प्रेमनगर पनि देखिंदोरहेछ

~पञ्च विस्मृत~ जब घामले अस्ताचल रोज्यो पूर्व भएर रात उठ्यो घामका पाइलाहरु पछ्याउदै उठ्यो एक दुइ ताराहरुले प्रकृतिको त्यहीं पुनरावृत्ति हेर्न प्रकृतिकै संविधानको एक अनुसूचिबाट अनुहार निकाले सहरले आफ्ना इन्द्रेणी आँखाहरु बालेर आफ्नै उत्सव मनाउन लाग्यो र अल्लाहको ध्वनी संगै … Continue reading →

~पञ्च विस्मृत~ भुत्रोको मोलमोलाइमा अल्झिएका यी कदम धुमिल बन्दैगएछन् लक्ष्य, गन्तव्य र सपनाहरु प्रत्येक स्पर्श प्रत्येक चुम्वन प्रत्येक आरोह अवरोह

~पञ्च विस्मृत~ फूटपाथहरुमा हजारौँ मान्छेको दु:ख्ख टाल्ने सडक धाँज फाट्छ … गन्तव्यतर्फ अघि बढेका कदमहरु लरखराउछन् मनमा अँध्यारो छाएको बेला शहर ओझ्याउने ल्याम्पोष्टहरु समेत ढल्छन्, भूकम्पमा जिन्दगीको हिस्सा बेचेर किनेको एउटा इँट आफ्नै घरको पर्खालबाट झर्छ र काल बन्छ