Tag Archives: नवराज योञ्जन – Nabaraj Yonjan

~‎नवराज योञ्जन~ अथाहा चाहना सपनाहरुको भिडहरुमा समालिदै र समाल्दै तातो हावा खाँदै मरुभूमिको मुटुमा तड्पेर गैति र बेल्चाहरुले अलकत्रा बिछ्याउदै अभावै अभावमा फाटेको जिन्दगीका टालाहरु कति दिन सिलाउने हो | साईला……………

~नवराज योन्जन~ मेरो एउटै गुनासो एकनासमा टक टक रोकिदै एकपेज दिन एकपेज रातको साथमा हिडीरहेको त्यो घाम र त्यो जुन ताराहरूले गर्दछन् प्रश्नहरु… वैशालु हावाको बेगमा उडेर बतासिय पछी कलिला आसाका मुनाहरु लतारिदै जादा परिस्थितिलाई समयसंग जोड्दै मलाइ किन दूषित … Continue reading →

~नवराज योन्जन~ “प्रेमले,न मर्न दिन्छ,नत बाँच्न दिन्छ” सम्झे मैले तानाशाह ति हिटलरलाइ र भने प्रिय…. जीवित सास रहुन जेल आस भन्छन् | आफ्नो स्वार्थ पुरागर्दै जित खोज्नेहरुको सहरमा तिम्रो प्रेम संग लडाई खेलेको धेरै भइसक्यो | लड्दा लड्दै न जित … Continue reading →

~नवराज योन्जन~ त्यो एक पल थियो | ५१ करोड वर्गकिलो मिटर ओगट्ने दिन र रातलाई एकनास मापन गर्दै दौडिरहेको विश्वको कयौ घन्टाघरको सुईहरुलाई संसारको अग्लो आफ्नै देशको सगरमाथा चढेर चिच्याउँदै कराउन मन लागेको थियो | ए पर्खन पर्ख समय म … Continue reading →

~नवराज योन्जन~ “सपना”____ तिमी को थियौ ..? कसैको छोरी थियौं कि बुहारी पनी हौ | मेरो बन्द यी दुवै नेत्र सुन्यतामा अँध्यारो कोठा भित्रको हावा जस्तै अनन्त यात्रा अपरिचित त्यो मुहार