Tag Archives: मनु लोहोरूङ राई – Manu Lohorung Rai

~मनु लोहरुङ राई~ रहरमा बाँच्नु पर्थ्यो जीवन- जिउनुलाई अल्झेको उझिन्डो बाध्यता- परान राख्न डाँडाल्नु भरी तरान छेस्को बोकेर “गधा”जीवन। अनमोल पसिनाका थोपाहरु बिनामोल बगेका छन्। आँशुका नहरहरु मिसिएर….. नियतीको चुटाईले “गधा”

~मनु लोहोरुङ राई~ अचेल मान्छेहरुले फूल मन पराउँदैनन् कि फूलले मान्छे मन पराउँदैनन् फूल र मान्छेबीचको वैमनश्यता बढेर अनगिन्ती मलामी विचारहरु जन्मिरहेछन्– एकोहोरो, त्यही एकोहोरो जन्मिएका विचारहरुको

~मनु लोहोरुङ~ काल्पनिक वायुयानबाट भू-मध्यसागरको तटमा अवतरण हुँदाको पल, पूर्वतिर फर्किंदा बादलमा खाडलमाथिको जमिन र्सलक्क आफ्नै…. भूमिको मानचित्र देख्छु । ढुंगे मनको पहाडहरु अब बिस्तारै खस्छन् विचारका ब्लास्टिंग पड्किनु र पड्काउनुको ऊँभो गतिले चोइटिएर…

~मनु लोहोरुङ~ काल्पनिक वायुयानबाट भू-मध्यसागरको तटमा अवतरण हुँदाको पल, पूर्वतिर फर्किंदा बादलमा खाडलमाथिको जमिन र्सलक्क आफ्नै…. भूमिको मानचित्र देख्छु । ढुंगे मनको पहाडहरु अब बिस्तारै खस्छन् विचारका ब्लास्टिंग पड्किनु र पड्काउनुको ऊँभो गतिले चोइटिएर..

~मनु लोहोरुङ्~ भोक र शोकको सन्तापमा कहिले सम्म उभ्याउछौ ? उभ्याउ मलाई आकाश खस्दा सम्म उभ्याउ मलाई धर्ति फाट्दा सम्म किन कि, मेरा पुर्खाले हिम्मत हार्न जानेन, हरेसका धर्सा गनेन निधारमा नारीवादको नाराले ढाँट,,सारीवादको पाराले थिच म बेत्ताल भएर यो … Continue reading →

~मनु लोहोरुङ राई~ म दैव हुँ ! मूर्खहरुको भिडसंग डराउँछु, र लोचन उघारेर हतार हतार उक्लिन्छु हाँस्दै हाँस्दै म, आफ्नै घरको तलामाथि- किनकि मैले देख्नु छ | यो पृथ्वीको धरातल मैले नाप्नु छ, आकाशको आयतन- साँझ बिहान जीवन खेल्ने आँगन,

~मनु लोहोरुङ राई~ बन्डलै बन्डल मायाको ठेली भित्र कतै एक पन्ना पहाडे कागजमा बाँसको कप्टेरोले लेखिएको ‘म’ऐलानी जग्गाको भरपाई हुँदो हुँ ! एक पुरानू खेस्रा, मेटिन लागेका रैकरी अक्षरहरुको अस्तित्व……’म’ An ancient ego. अब ! विस्तारै आधुनिक डिजिटल खबटाभित्र प्रवेश … Continue reading →

~मनु लोहोरुङ राई~ गुन्द्रुक जीवनको किनिमा दिमाग उत्तरआधुनिकताको तावामा भुटिएर अझै पनि परिस्थितिकै फ्राई म:म: वि/चिन्तनको विरुपक अहमताले रापिएको चिकनरोष्ट सभ्यताको नाममा कक्टेल विचारहरु लोकल ठर्रा र ह्विस्की रंगीला रम दर्शनको रेड लेवेल,ब्य्लाक लेवेल विमर्शमा ह्वास-ह्वास गनाई रहेछ।

~मनु लोहोरुङ्~ ओ मलाला ! तिम्रो स्वाट भ्याल्ली भन्दा नि युगौं देखि स्वातन्त्र मेरो गाउँमा तिमी जन्मिऊ न एक पटक, तिमीले पाएको नोबेल शान्ति पुरस्कार भन्दा अझै बढी महत्वको हुने थियो त्यो, ओ मलाला !

~मनु लोहोरुङ राई~ प्रिय अनुराग ! अदृश्यबोध यो धरातलमा शून्य की अर्धचेतमा रुमलिंदा संसार चिन्ने तिम्रो आँखा दियौ। त्यसैले अचेल मैले संसार देख्दैछु। समताको इन्द्रेणी देख्दैछु। हो,तिम्रै मायाको सुगन्धले यो राज्य भरि समाबेशी- फूलहरुको कथा लेख्दैछु। जन्म र मृत्‍यु क्षणिक … Continue reading →

~मनु लोहोरुङ राई~ भो अब म, प्रेमको कविता लेख्दिन आफूसंगै हिड्ने छायाँ हेर्दा हेर्दै विलाए जस्तै भूमि छोडेर क्षितिज काटी उड्ने वायुयान जस्तै मिठो प्रेमराग मेरो हृदय नाघेर पअअर-पर पुगेछ | भो अब म, कुनै खुशीको गित गाउदिन

~मनु लोहोरुङ राई~ अन्धमुष्टि टाँडीमाथि दिग-दिग लाग्दो सिक्सिको जीवनको भित्रि-पत्रमा अड़ग मुटु फक्रिन्छ, रातम्य! मन-चरी उम्केर एकातिर भाग्दा विचरा ! खुट्टा चिप्लेर भाँडभैलो घुर्यानमा जाकिन्छ। सौम्य सभ्यताको खातिर हिलो पुछेर विस्तारै उकाल्छु मास्तिर। आलिसान भवनको सिलिंगमुनि लेखिएका पहारा र छहराको … Continue reading →

~मनु लोहोरुङ राई~ बुकी फूलेका ढिस्का र गुराँसे जंगलहरु स्मृतिबाट कसरी टाढा हुन्छन् र…? आधाउधी रहरका उच्छ्वांसहरु- जिन्दगी बाच्ने बहानामा सिमाना काटेर समुन्द्र छिचोलिंदैमा- सिमाना नाघ्नुभित्र अनेकमा एक र एकमा अनेक जीवन कथाहरु गाँसिदो छन् |