Tag Archives: मनु ब्राजाकी – Manu Brajaki

~मनु ब्राजाकी~ रुन्चे हाँसो हाँस्दै आयो बूढो नव वर्ष सधैँ रुनेलाई कुनै बिस्मात न हर्ष घाउजस्तै फुल्न थाले वसन्तमा फूल मखमली पात पनि सिस्नोको स्पर्श

~मनु ब्राजाकी~ फुलेपछि झरिजान्छ भन्छन् पारिजात सधैं । जीवनभरि रहँदैन कसैको नि साथ सधैं । दिनदिनै डढाउने तातो घाम सहे पनि सहन पो सकिँदैन जुनेली यो रात सधैं ।

~मनु ब्राजाकी~ पाइँदैन केही भन्ने थाहा हुँदाहुँदै, पाउने आशा अझै पनि लागिरहेछ, तिमी सुत्यौ मुटुभित्र मेरो निदाएर, ञमनु अब रातभरि जागिरहेछ । समयको साथ सबै मेटिएर जान्छ, भन्ने कुरामाथि कति भर परुँ म, कस्तुरी झैं तिम्रो मायाँ मनमा रहेछ, सुगन्धको … Continue reading →

~मनु ब्राजाकी~ आँखाभरि खोलानाला ताल राख्याछु हृदयमा समुद्रको छाल राख्याछु । आँसु पुछ्न अब भने सजिलो भयो, गोजीभित्र उसैको रुमाल राख्याछु ।

~मनु ब्राजाकी~ बाँच्न भनी आएपछि मर्न कहाँ पाइन्छ र ! घाट कुर्नेले त खोला तर्न कहाँ पाइन्छ र ! मदिरा यो जिन्दगीको बाँड्ने जिम्मा पाएपछि आफ्नोमात्र खाली प्याला भर्न कहाँ पाइन्छ र !

~मनु ब्राजाकी~ जसको मुटु ढुङ्गाजस्तो देखेँ मैले त्यसैमाथि आफ्नो नाम लेखेँ मैले जतातिर बल्यो आगो उतैतिर प्रतीक्षामा आफ्नो हात सेकेँ मैले

~मनु ब्राजाकी~ ऐना हेरी कराउन थाले मान्छे आफूसँगै डराउन थाले मान्छे मसानमा बसे बरू ढुक्क होला घरबाटै हराउन थाले मान्छे

~मनु ब्राजाकी~ जता हेर्यो सक्रिय छन् डोके हुक्के छातेहरू जता हेर्यो सडकभरि माग्ने बेस्या खातेहरू हुरी आयो गयो पनि हावा बग्न छाडी सक्यो अझै पनि फिरिफिरि नाँच्छन् पीपलपातेहरू

~मनु ब्राजाकी~ बिर्सिएछु भन्न पनि पाइँदैन । यस्तो जाबो माया अब लाइँदैन । भोकसित साटिएको जुठोपुरा, अबदेखि मीठो मानी खाइँदैन ।

~मनु ब्राजाकी~ स्वास्नीलाई बेश्या भन्ने लोग्ने को हो? जन्म दिने तिम्रो आमा भोग्ने को हो? लोग्नेमान्छे, स्वास्नीमान्छे दुवै मान्छे, स्वास्नीलाई मान्छे हुन रोक्ने को हो?

~मनु ब्राजाकी~ नयाँ नेपाल जाने थोत्रो बस छुटेछ भ्रष्टाचारले मगन्तेको पैसो लुटेछ । पूरा खान ‘प्रभु’लाई भोग लगायो थोते बूढी आमालाई मकै भुटेछ ।

~मनु ब्राजाकी~ हराएछु भन्नेकुरा जब थाहा पाइएला आफूलाई खोज्न अब ऐना यौटा चाहिएला । घरमा बसी कर्म गर्दा-गर्दा दिक्क भइएछ मन्दिरमा बसेपछि धर्म गर्न भ्याइएला।

~मनु ब्राजाकी~ भागीको ढुङ्गालाई ढोग्ने सार्है धोको रै’ छ । ढोग्दाढोग्दा निंधारमा निस्क्या ठुलो फोको रै’छ । बगरेले हाम्रालागि ठूलो खसी ढालेको छ, दुर्गालाई कुभिण्डोको चारखुट्टे बोको रै’छ ।

~मनु ब्राजाकी~ रुन पनि पाइएन, हाँस्न पनि पाइएन। रोई-रोई आँसुले मन धुन पनि पाइएन। तिमीलाई छोयो भने छोइछिटो लाग्नेहोला, फूलजस्तो आत्मीयता छुन पनि पाइएन।

~मनु ब्राजाकी~ आगोले त पोल्छ-पोल्छ पानीले झन् पोल्छ बोल्नेले त बोल्छ-बोल्छ नबोल्ने झन् बोल्छ । आफूलाई बेच्न खोज्यौ भने बुझिराख किन्नेले त मोल्छ-मोल्छ नकिन्ने झन् मोल्छ ।

~मनु ब्राजाकी~ पानी खाँदा सर्किएला होस गर तीर्खा फेरि फर्किएला होस गर । बाँचेजस्तो मर्न कहाँ सजिलो छ, काल पनि झर्किएला होस गर ।

~मनु ब्राजाकी~ थाहा भयो छिमेकीको गुन कस्तो हुन्छ ! थाहा भयो चामलसँग घुन कस्तो हुन्छ ! आफ्नै मित्रसँग पनि लड्नुपरेको छ थाहा भयो खा’को तिम्रो नुन कस्तो हुन्छ !

~मनु ब्राजाकी~ गुन गरी फर्किजाने तिम्रो हात रै’छ, फुलेपछि झरिजाने पारिजात रै’छ । हाँसीहाँसी लोभ्याउने जिन्दगी यो हाम्रो, काँढामाथि सजिएको फूलपात रै’छ ।

~मनु ब्राजाकी~ मुहार छ उसको सधैँ फूलको डालीजस्तो छिमेकी छ फूल टिपी बेच्ने मालीजस्तो । महफिलमा बसेपछि यस्तै हुन्छ सधैँ कोही झारीजस्तो अनि कोही प्यालीजस्तो ।

~मनु ब्राजाकी~ कहाँसम्म पुगिएला यसैगरी खोच्याएर छोट्ट्याउँनु पर्ला बाटो पुग्ने ठाउँ सच्याएर । आवारा झैं भएपछि डुलुवा यो मन बोकी आकाशलाई ओढेको छु धर्तीलाई ओछ्याएर ।

~मनु ब्राजाकी~ मुहार छ उसको सधैँ फूलको डालीजस्तो छिमेकी छ फूल टिपी बेच्ने मालीजस्तो । महफिलमा बसेपछि यस्तै हुन्छ सधैँ कोही झारीजस्तो अनि कोही प्यालीजस्तो ।