Tag Archives: मनु वि.क. – Manu B.K.

~मनु वि.क.~ आजभोलि म देख्छु डाँडा, पाखापखेराहरू हराभरा हुन खोज्दैछन् पालुवाहरू हुर्कनलाई हावाहुरी र असिनाको चुटाइसँग पौँठेजोरी खेल्दैछन् सुतिरहेका नानीहरू मिर्मिरेको आभासँग उठ्दैछन्

~मनु वि.क.~ म भारी बोकी रहेकै छु जिन्दगीभरि थिचिएर मिचिएर मुटु चर्काउने भारी हात, गोडा थरथराउने भारी भारी छ– म छु म छु– भारी छ,

~मनु वि.क.~ मेरो देशले नपाउने असल कुरा छिनछिनमा देश रोयो असल नीति नपाएर रोयो कुशल नेता नपाएर रोयो एउटा सिद्धान्त पचाएर रोयो अर्को सिद्धान्त बिकाएर रोयो जङ्गल जलेर रोयो

~मनु वि.क.~ हिमाल पहाड तराईमा बराबरी घाम मुटुभित्र नेपाल आमा यही हो पहिचान

~मनु वि.क.~ म उसलाई खोज्दै जाँदा पाउन सकिन उसलाई उसको अभावमा रमाउन सकिन डेराका ढोका मलिन मलिन झैं लागे त्यहाँका झ्यालले अभावमा आँसु पोखे झैं लाग्यो

~मनु वि.क.~ मेरो सन्तानको अथाह सङ्घर्षपछि जब फुट्न खोज्छ तोते शब्द मिसिन खोज्छ आवाजमा परिष्कार दिन र रात गर्दै एक दिन÷दुई दिन जोड्दै

~मनु वि.क.~ मन्दिर तीमी त ठडिएका छौ वर्षौैं वर्षदेखि सजिएका छौ ध्वजा पतका र घण्टाहरुले पोतीएका छौ रङ र शृङ्गारहरुले तिम्रै पाखामा पोखिएका छन् अबिरहरु

~मनु वि.क.~ ए कविता मैले बोलाएँ उसले सुनेको नसुने झैँ गर्‍यो समयका हरेक पलमा मुटका प्रत्येक चालमा म ऊसित खेल्न चाहेँ प्रत्येक उपमा, अनुप्रास र लयमा कवितालाई मलजल गरी

~मनु वि.क.~ एउटा मान्छे, जो जनताको कुरा गथ्र्यो शोषण उत्पीडनको विरोध गर्‍यो जो जनताको एकताको कुरा गर्‍यो सर्वहारा सङ्गठन र चेतनाको वकालत गथ्र्यो हो ऊ जनताको अधिकार प्राप्तिका लागि भोकै प्यासै कुद्थ्यो

~मनु वि.क.~ रिङदै घुम्दै आयो तीज नेपालीको आँगन गीत गाउ दिदी बहिनी सँगै नाचौं न नेपालीलाई दिदीबहिनी साह्रै दुःख भएको हेर न शान्ति देशमा छैन आएको

~मनु वि.क.~ हेपिएका जिन्दगीका काला दिन कति कति नहुनु र रुनु उसका भाग्यका मति जन्मिंदैमा लेखिन्छ गरिब भन्ने नाउँ बस्ने खाने थात छैन हुन्न टेक्ने ठाउँ। चौबाटोको रात्री यात्रा काँडा विछ्याइए दोबाटोमै अलपत्र गन्तव्यहीन भए नहुनेलाई सधैभरी हेप्नेहरु खेद्छन् तिनकै … Continue reading →