Tag Archives: मञ्जु काँचुली – Manju Kanchuli

~मञ्जु काँचुली~ भूभागहरूलाई देशदर्शन गर्दै-गर्दै यस भूमिभित्र भित्रिएकी छु मलाई रथमा मर्ूर्तिवत् पार्दै चारैतिरबाट झ्याइँकुटी पारेर नैवेद्य-भेटी थुपारिंदा म मेरै नामको हेत्वाभासले सताइरहेकी छु जुन चीज म दिइरहेकी छु त्यो तिमीले लिन सकेका छैनौ, चाहँदैनौ

~मञ्जु काँचुली~ आधा आँखा हाँसेको छु त आधा आँखा रोएको छु आधा मन अघाएको छु त आधा मन भोकाएको छु यी झुत्रे आशाहरूलाई आँखाको आधा सुकेको पानीले टल्काएर यो मनलाई

~मञ्जु काँचुली~ जब मनले त्याग्छ जीवन र वस्तुको आकर्षण तिमी मेरो वा म तिम्रो हुन्नँ भावनाको बन्धन, वासना र ध्येय हुन्न समतामयी बुद्धिले पीपलका हाँगा–हाँगामा भर्याङ चढ्दै बढ्छ सरल पाइलाले जब माटो र बाटोहरू छोड्दै–छोड्दै अघि बढ्छ जीवनमुक्तिको पदचिह्रनबाहेक

~मञ्जु काँचुली~ वृक्षले आफ्नो घाँटी तन्काएर आफ्ना सन्तान हाँगा र पातहरूलाई माथिमाथि हेरिरहेछ धरतीका गोरेटोले पनि आहपना घाँटी तन्काएरै बिदेसिँदै गएका आफ्नासन्तानलाई परपरसम्म हेरिरहेछ सन्तानले निरन्तर बास छाडेर जाने क्रम दिनदिनै बढिरहेछ

~मञ्जु काँचुली~ नदीको बाटो मैले फेरि कहिले टेकिनँ त्यो नदीमा जहाँ जीवन्त मानिसलाई लास बनाएर किनासमा फ्याँकिन्थ्यौँ केवल गोडा चोपलेथेँ र त्यो केही दिन मात्र निर्जीव भएथ्यो

~मञ्जु काँचुली~ उसको सानो सीमा कसले भत्काएको छ र ? फोहोरको थुप्रो, सडकको पाटी खोलाकिनारको पेटी डेन्ड्राइटका ट्युब थोत्रा लुगा–कपडाका झोला साथ कहिले नछोड्ने भुतुल्ले कपाल नधोएका कत्ले लुगा, ननुहाएको बोक्रे शरीर

~मञ्जु काँचुली~ फुलको रुप लिएर एक हुल बादल डाँडा माथि हाँसोको खित्का र लालसाको रोदन बोक्दै धरती माथि अविरल सङ्गीत बर्षामा आफ्नै यात्राभित्र जीवनगति प्रवाहित भइरहेको होला जीवनकै पाटापाटामा – नदीको तटमा, बगैंचाको किनारमा