Tag Archives: लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा – Laxmi Prasad Devkota

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ थियो गर्मी वेला हपहप थियो घाम बहुत बले झैँ आकाशै दनदन थियो धप्धपसित । बडो मानी गर्मी रुखतल सुती शीतलसित झिकी जिभ्रो खस्रो ढलकसँग लेटी सुखसित ।।

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. मालिक मानिस ! ही ही हः ! ही ही ह हः ! ही ही हः !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. प्रलङ्कर शङ्कर–शिरको धूमिल जटाको उच्छाल, प्रलयको छ पताका मेरो उडान, पागल उत्ताल, मुस्कन्छु झलझल भीषण निजी शोभाले प्रसन्न नारी, सगर सागर सोहोरी सन्कें, भँवरी परेर भारी उग्रलाई अभिसारी ।

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. प्रतिविम्बिँदी कटु जगत् कलिलो अमृतजलमा चोभी कलकल ! जादू झार्दी सब जलथल ! गोलवदन ! तिमी, दिन–सुकला जो, ज्योतिचदरले मुख ढाकी, तुहिनाचलको चुली उपरमा निहुरी चियाउन आ’की ! देखी, पश्चिम आशाले दीप सुनौला निभा’की !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ संसार रूपी सुख स्वर्गभित्र, रमें रमाएँ लिइ भित्र चित्र ।

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. एशियाली जागृति–युग–शिशु हामी उषासुत नयपाली हामी हिमालय–तनय पिपासु चढेन चुचुरा करमाली ।

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. सूर्यकी दुहिता ! चन्द्रकी भगिनी ! ए युवती ! गर स्नान !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. गौंथली र देवकोटाको एउटै गुँड छ ! एउटै गुण छ !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ दुःखको लामो सडकमा पीरको केही छडकमा चल्दथे ‘टुक टुक टुकू !’ आफूजस्तै लाख हेरी बेला-बेला

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ जरुर साथी म पागल ! यस्तै छ मेरो हाल । म शब्दलाई देख्दछु ! दृश्यलाई सुन्दछु ! बासनालाई संबाद लिन्छु ।

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ “हिम-स्तनी ए ! हिउँमा टेकी, किन आ’की ?” “दिवस-ज्वरको ज्वलनको आगो निभा’की ! ”

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ के बोल्छे यो जुरेली ? सगरभरभुवा आँसुका बान्किला छन् ! राम्री ती इन्द्र–रानीतिर दिल–उछला छालझैं भङ्गिला छन् ! रोएका ली जवानी दिलभर तिनको बोल्दछे यो निचोर ! चिर्छे एकान्तलाई पिउ पिउ स्वरले, गीतले चित्त चोर !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क्या ऋतु आयो, भू–इन्द्रेनी शश–पागल ! मौरी गुनगुन खग चञ्चल ! स्नायु चपल औ मुटु खलबल !

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ ‘के हो अहो ! अमृत त्यो सुरदेव पान ?’ ‘सच्चा कमाइ गरिखानु भनेर जान ।’ ‘खोज्छन् सबै सुख त्यो सुख त्यो कहाँ छ?

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ पहाडको शिखरबाट देखेँ झरेको जल । मेरो मनमा बत्ती बले

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ जिन्दगीको मौसम रहँदै खन खन दिलको खेत बाँझो नहोस् पानी पर्दै चेतन जल शुद्ध सफेद

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ क. को यो फार्ने, को यो पार्ने
मानिस, मानिसमा अन्तर ? यो हो चाँदी, या हो कागत, –बाट बनेको धूर्त चुकुल, जिउँदो निरन्तर !