Tag Archives: कृष्ण प्रसाईं – Krishna Prasain

~कृष्ण प्रसाई~ यदि तिमी, कसैको फकाइमा लागेर हिडिरहेकी छ्यौ भने, पहाड सकिए पछि, तिमीले बुझनु, तिमी कसैबाट वेचिदैछौ । वा- कुनै वहकाइमा परेर , नायिका हुने सपना देखिरहेकी छ्यौ भनेे-

~ कृष्ण प्रसाई~ समय तिम्रो कित्तामा फर्केको ठान्दैमा- वा तिमीले एकलौटी इच्छा गर्यौ भन्दैमा, भाषाको कुराले- धर्मको कुराले- र जातको कुराले – तिमी कदापि विभाजित हुन सक्दैनौ नेम्वाङ दाई ! मैले पनि तिमीसँग- रात-रातभरि च्याब्रुङ नाचेकै हो । हामीले साझा सम्झेका-

~कृष्ण प्रसाईं~ देशमा विभीषणहरू जिउँदै छन् । देशमा एकलव्यहरू पनि छन् । जे जति अर्जुनहरू छन् ती अब कुनै हालतमा, कृष्णको बेकारी बहकाउमा,

~कृष्ण प्रर्साई~ हल्लिनु भूइँचालोको धर्म हो- ऊ सधैं जड भएर पनि हल्लिन्छ । हल्लिन कुनै चेतन हुन जरुरी छैन भूइँचालोलाई, ऊ जीवित नभएरै पनि हल्लिन्छ । हल्लिन बाँच्नै पर्ने बाध्यता छैन भूइँचालोलाई, ऊ सासै नभएर पनि हल्लिन्छ । भूइँचालो त … Continue reading →

~कृष्ण प्रर्साई~ एकदिन म एकाएक उसको छेउ गएँ । र क्रमशः उस्लाई माथिदेखि छामंे र सुम्सुम्याएँ- सबभन्दा माथि बादल झैं कालो कपाल, गोलो अनुहारभित्र समुद्र झंै नीला आँखा- चट्ट मिलेको घाँटीमा सुन्दर हार- अलि

~कृष्ण प्रसाई~ त्यतिखेर, सम्पूर्ण ताताहरू हराएका थिए । समस्त उज्यालाहरू बिलाएका थिए । र समग्र न्यानाहरू चोरिएका थिए । समान न्यानो बाँड्ने सुर्य समेत सेलाएको थियो । जसको उपस्थितिमा, चिसोको अस्मिता स्वयं टुहुरो हुने गर्दथ्यो ।