Tag Archives: किरण दहाल – Kiran Dahal

~किरण दहाल~ यती बेला नै हो चियाएर हेरिरहेको घाम खै के पो खोज्दै थियो त्यहिँ उपस्थित भएर अदालतमा उभिएको कुनै दोषीजस्तो तिमीसँगै जिउने सपना देखेर मैले भनिदिएको थिएँ– ‘म तिमीलाई प्रेम गर्छु’

~किरण दहाल~ बसेर नयाँ आलीको डिलमा चोबलेर एउटा खुट्टा पानी भरिएको खेतमा म हेरिरहेछु– भर्खरै जोतेका आफ्नै गोरूका थकित मुहार र, आफैले कोरेका हलोका धमिला धर्साहरू फलाउनुछ यसपालि अलि बढि धान

~किरण दहाल~ बरालिँदा साँझपख यो सहरमा नदेखियोस् तिमीलाई ढल्न आँटेको कुनै राणाकालीन पुरानो घरजस्तो सम्झिराख्नु हरहमेसा– सहर आधुनिकता मन पराउँछ कुनै ब्रान्डेड स्प्रे छरेर बास्नादार फूलजस्तै

~किरण दहाल~ फिँजाएर ओछ्यानभरी हेरिरहेछ ऊ– विश्वविद्यालयले दिएका प्रमाणपत्रहरु र, सम्झन्छ बाबाको अर्ती– धेरै पढेर ठूलो मान्छे बन्नुपर्छ अनि आक्रोस पोख्छ– ‘पढिगुनी के काम हलोजोती खाए माम’ एउटा प्रचलीत नेपाली उखान

~किरण दहाल~ धेरै पहिले सोधेकी थिई उसले– पाईलटको अर्थ नर्सको जिन्दगी कसरी लेखिन्छ कबिता ? जतिबेला ऊ कोपिला नै थिई बेला–बेला सोधिरहन्थी ऊ ‘पजल गेम’जस्ता प्रश्नहरु अन्तिम पटक सोधेकी थिई उसले

~किरण दहाल~ सपनामा आउँछन् माक्र्स र, सुनाउँछन् मलाई द्वन्द्ववादका सिद्धान्त सुनाउँछन् स्वप्न कथा– कसरी स्थापना हुन्छ सर्बहाराको अधिनायकत्व ? के–के हुन्छ त्यहाँभित्र ? जुन कथा तपाईले सुनाउनुहुन्थ्यो पहिले–पहिले कमरेड !

~किरण दहाल~ अस्ताएको सूर्यसँगै उदाउँदै छन्, नयाँ प्रेमिल जोडीहरु मध्यस्तकर्ता बनेका छन् –पानीपुरी –चट्पटे –आईसक्रिमहरु अँध्यारोलाई पन्छाएर बलिरहेछन् ल्याम्पपोष्टहरु ठिङ्ग छन् मन्दिरहरु