Tag Archives: केदार श्रेष्ठ ‘गगन’ – Kedar Shrestha ‘Gagan’

~केदार श्रेष्ठ “गगन”~ प्यार गर्दै नजिक आउछु माया भनिदेऊ आकाश भइ फैलिदिन्छु तारा बनि आऊ । छातिभित्रै पसूँ लाग्यो अलि वर सर फूलझैँ फुलिदिन्छु शीत बनि झर

~केदार श्रेष्ठ “गगन”~ तिमी रुँदा ब्यथा मलाई आँखाभरि पानी रुप सुन्दर, मीठो बोली वानी झनै ज्ञानी । तिमी हाँसी कुरा गर्दा सारा संसार खुसी देख्छु रुँदा तिमी संसार यो पूरै अँध्यारो देख्छु भन मात्र तिम्रो लागि यो ज्यान दिन सक्छु

~केदार श्रेष्ठ “गगन”~ सकिन विर्सनलाई मैरौ मनको माया कति बाँचु सधैँभरि हेरी तिम्रो छायाँ । बाध्यताले हो कि आफैँ टाढा भयौ – सँगै मरौ,बाँचौ भन्यौ एक्लै छाडी गयौ

~केदार श्रेष्ठ “गगन”~ बसेको छु तिमीलाई पर्खि यो तन चोखो राखी मनको राजा चाँडै आइदेऊ मेरो जीवन साथी । यो मन सधैँ सँगै हुन्छ तिमी टाढा भए पनि सँगे मर्छु ,जिउँछु छाडि्दन म ज्यानै गए पनि

~केदार श्रेष्ठ “गगन”~ उनी टाढा मेरो यहाँ कसले पुछि दिने आँसु परदेशमा तड्पिएर कति रुन्चे हाँसो हाँसु । विरहमा गाउन खोज्दा भागिदिन्छ सुर पनि कति भाकौ देउरालीलाई भैटगराई दैऊ भनि

~केदार श्रेष्ठ’गगन’~ आज गाउँकै हजुआमा पर्ने मेरो घरमा आउनु भयो । र, मसँग धित मरुन्जेल रुनुभयो । हजुआमाको रुवाईले मेरो मन पनि रोयो । लाग्ने मान्छे कठोर हुन्छ भन्छन् तर मलाई बिश्वास लाग्दैन । भावना हो आासु, कसैको दुःख पीडामा … Continue reading →

~केदार श्रेष्ठ’गगन’~ समयको चक्र घुम्दै जाँदा मानवीय जीवन जिउने क्रममा कति दिन हाँसेर, कति दिन रोएर बिताइयो होला, त्यसको कुनै लेखाजोखा छैन ।जुवाडेको हिसाबकिताबजस्तै । बालापनको सखीहरू एकादेशको राजकुमारजस्तै भइसक्यो । को कहाँ के गर्दैछन् ? कस्ता भए ? अत्तोपत्तो … Continue reading →

~केदार श्रेष्ठ ‘गगन’~ सपनीमा देखें आज गाउँमै भएको कान्छी संगै घाँस दाउरा मेला गएको आगनभरि मखमली वेली फूलेको लहलह धानको बेला खेतमा झुलेको साँदेको गुन्द्रुक मकै भटमास मोही खाएको

~केदार श्रेष्ठ’गगन’~ कस्तो भाग्य रहेछ,भयौँ डाँडावारि डाँडापारी बिधाताले झेल गरे’नि,हाम्रो माया अजम्वरी । मन मेरो सँगै छ,शरीर टाढा भए पनि निष्ठूरी चाहिँ नभन्दिनू,डाँडै काटि गएपनि नसोचेको हुँदो रहेछ,भयौँ टाढा कसो गरी ?