Tag Archives: कणाद महर्षि – Kanad Maharshi

~कणाद महर्षि~ पढ्न खोज्यो कि एउटा सराप आइलाग्ने इतिहास हेर्न खोज्यो कि अनेकौँ परिधिले छेक्ने बस्ती बुझ्न खोज्यो कि एउटा कुहिरो लाग्ने वर्तमान — कति अस्पष्ट । — कति अपराधी । — कति दुर्गन्धी ।

~कणाद महर्षि~ हरेक मान्छेको काँध काँधमा एक एक मुर्दाको अवतार थियो र त्यो भिड क्रमशः दुब्लाउँदै कुनै सभामा परिणत हुने आशंका थियो खप्परहरू उसिनेर सुरुवा बनाऊ गिदीहरू साँधेर अचार बनाऊ मुटुहरू कुहाएर जाँड बनाऊ र त्यसपछिको भोजमा

~कणाद महर्षि~ अहिलेभन्दा पहिले राम्रो लेख्थेँ भनूँ भनूँ लाग्यो आफूले आफैँलाई सोध्न मन लाग्यो – हो कि होइन? अब उत्तर म के दिऊँ सोधेको आफैँले

~कणाद महर्षि~ आकाश मन पर्छ, मलाई सागर मन पर्छ मन पर्छ मलाई किनभने मन–मन उड्न, मन–मन डुब्न पाइन्छ मन डुबेको कति मनलाग्दो हुन्छ, नीलो समुद्रमा मन उडेको कति मनमोहक हुन्छ, नीलो आकाशमा मलाई समुद्र मन पर्छ, मलाई आकाश मन पर्छ … Continue reading →

~कणाद महर्षि~ आकाशभरिका एक फौज ताराहरूको रिमझिम पनि चाहिन्न फूलजस्तै सुकुमार मालीले गोडेको फूलबारीको कुनै फूल पनि चाहिन्न कहलिएका बगैँचाका विविध फलहरूको कुनै स्वाद पनि चाहिन्न कोइलीको कुहू–कुहू पनि

~कणाद महर्षि~ आँधी आयो, भूकम्प गयो, प्रलय भयो -उल्कापात मच्चियो -परिवर्तन भयो । अनि म गम्छु, केही विचार गर्छु र फेरि बोध गर्दै

~कणाद महर्षि~ ऊ यसै थपक्क बस्यो भीड बढी रहेछ, आवाज उर्लंदो छ मान्छेको सोच फरकफरक छ आˆनै समूह-स्वार्थको नगिच छ यस्तै भन्नेहरूको कुराहरू पनि सुनिरहेको थिए कोलाहल सुनेको थिएा बाटोमा कााडाहरू छरपस्ट छन्- भन्ने पनि सुनेको थिएा अगाडि उज्यालो छ … Continue reading →

~कणाद महर्षि~ पीडा ! यसै पनि पीडा हो कष्ट हो, गाह्रो दुःख हो चहर्याइरहने षडयन्त्रको उनमत्त उहंकार हो तैपनि आफू नदेखिई अल्झाइरहने अरूलाई अप्ठ्यारो पारिरहने, दुःखाइरहने –यो क‚तो दुष्ट कुरूप हो ! –जगल्ट्याएर चौबाटोमा पछार्नु पर्ने त्यो पीडालाई

~कणाद महर्षि~ अहिलेभन्दा पहिले राम्रो लेख्थेँ भनूँ भनूँ लाग्यो आफूले आफैँलाई सोध्न मन लाग्यो – हो कि होइन? अब उत्तर म के दिऊँ सोधेको आफैँले

~कणाद महर्षि~ उज्यालो देखिन्छ त ? उज्यालोमा जाओभन्दा नजाने अँध्यारोमा जानुपर्ने -यो कस्तो अफसोच ! -यो कस्तो विडम्बना !! -भनौं यो कस्तो नरकीय यात्रा !! उज्यालोमा आँखा चिम्लियो भने अँध्यारो हुन्छ/अँध्यारै देखिन्छ ।