Tag Archives: वैरागी जेठा – Bairagi Jetha

~बैरागी जेठा~ जमिनमा टाँगिएका लाशहरु उठ क्रान्तिको आरोहण हुन लागेको छ भँगेरीबाट पसिना पिएर यस पाला चढेको छु शिखरहरु हाम्रो दल आएको छ मेरो साथ झरिरहेछ तामाकोसीझै हिमाल बाट युद्ध जित्न

~वैरागी जेठा~ उतिसका पातहरू साउती मारिरहेछन् सल्लाहरू आँसु झारिरहेछन् चम्पापुर उक्लिँदैछु मेरो बन्दुक चूप बसेको छ यात्रा छाँटिएर बीचबाटोमा रोकिएको छ सेनलाई बोकेर म उनकै छायामा हिँडीरहेछु टन्टलापुर घाममा साथी बुझ्दैन सेनको गन्ध सुङ्घदै

~वैरागी जेठा~ मुढेको चिसोहावा पिउँदै घुट घुट बाटो रबाङ्गा गोरेटाहरूमा म गुडिरहेछु लाली गुँरास तपतप झार्छ आँसु चिमाल शिर झुकाउँछ साहित्यिक उत्सर्जनमा म र मेरा सहयात्रिहरू अँधेरी जङ्गलहरूमा जोखिम समाएर पानी अमलाझैँ हाँसेर बाटो र बाङ्गा गोरेटाहरू ओर्लिरहेछौँ

~वैरागी जेठा~ क्रान्ति नरोक शहर बढारर्नेहरू नयाँ सडकबाट फुक आगो हतियारहरू थुप्रैछन् पेरिस डाँडा र बुद्दनगरहरू नझम्ट कुर्सी सहिदका रगते हाँकेको मुलुक मेरो प्यारो नेपाल ध्वजापतका लिएर नयाँ सडक आऊ आँधिबेरीझैँ थवाङको कथालिएर

~वैरागी जेठा~ मयुर लाल सलाम रातो सलाम जय नेपाल प्गारा किसानहरु सानी मदौ खैर अम्बाका बोटहरु पारी जातका मुस्कानहरु पानी अमला हास्छन् पशुपंक्षी सुकेका ढोडहरु क¥याक कुरुक चपाएर खरहरु झ्वाल झ्वाल बल्छन् खर्कहरु अंगार झैँ

~वैरागी जेठा~ देसको प्रभात सँगै म ,अरुणझैँ उठेको छु लाल यात्रीहरू लिएर माओको सपना लिएर मेरा बेसीहरू तिर झरेको छु म घुमी रहेछु मेरा पहाड तिर तरुणो बैँस त्यागेर सबै बन्दीगृह त्योडेर म

~वैरागी जेठा~ म थवाङ हुँ अरण्ययुग युगान्तरका मृत्युदण्डको फैसला सहेर बाँचेको छु ज्यानमारा जन्तुवर्षहरू छलेर नयाँ बर्बर युगमा आकास्सिएका सामन्ती जजटाजुटहरूसँग निरन्तर लडिरहेकै छु मित्र

~वैरागी जेठा~ देखेँ तिमीलाई विज्ञापनमा धेरैदिन अघि आँखाबाट बगे झरनाहरु अस्तिमात्र टाढैबाट सिगोले घोचेर वड्किबाट लवाड.्कावस्ति तिर … झरेर काठमाण्डौ टेकेको छु

~वैरागी जेठा~ मेरो खरको झुप्राको अँगेनामा कुनै आगाका लप्काहरू छैनन् क्रान्ति स्थापना भएपछि मेरो खरको झुप्रामा छिरेको छु वर्दीधारीहरूको एक्कासी हमलाले मेरो घाउ बल्झिएको छ मूर्ख मानिसहरू आमालाई वदनाम गर्न भोटहाल्न दगुरिरहेछन् हाम्रा तन्नेरीहरू बाटो रोक्न आरनको ज्वालाझैँ उठिरहेछन्

~वैरागी जेठा~ अपाङ्ग राज्यमा आठमार्च मनाइरहँदा पुन्टिको सत्वहरू गाउँदै सेतीलाई नियाली रहेछु पढ्न नसकेका अक्षरहरूमा युद्धको अनुभव गर्दै मानव सभ्यताको संघार भित्र छिरेको छु यति वेला डोल्पाको डिहीमा बसेर पुन्टी रोकायको बृत्तचित्र कोरिरहेछु क्रान्तिको सत्वहरू छैनन्

~वैरागी जेठा~ रोल्पाकी छोरी क्रान्तिको बाटो हिँड्दा अक्रान्ति हुन सक्छ हरेक स्पातीमैदानहरूमा स्पाती मैदानका भेलहरू विरूद्ध एउटा भाइरस छिरेको हुन्छ वर्गसङ्घर्षको दुध चोर्न भुनभुन गर्दै घुमिरहेको हुन्छ सायद तिमीलाई थाहाछैन रोल्पाकी छोरी तिम्रो मार्चपासमा उभिएको भाइरसले

~वैरागी जेठा~ मेरो मुटुकाट्ने आँसीहरु झुमिमरहेछन् भुजेलका आँगनमा माखाहरुझैँ मशालकाआँखाहरु थलाजुङ,हर्मे हेरिरहेछन् मसँगै भुजेलका टुँडालमा चमेराझैँ झुण्डीएका धमिराहरु मेरा छातीमा बुटबजारिरहेछन् मेरो यात्रा रोक्न कुँइत्रो लागेका कपडाझैँ

~जेठा बैरागी~ मजदूर रकिसान लाई धोका दिएर दलित र जनजातीका पुरान घोकाएर जातिय राज्य आन्दोलन गर्दै रुआण्डा बन्दैछ मेरो घर जनतालाई भड्काएर कट्टर साम्यवादीहरू धोखा दिएर कलंक मच्चाइरहेछन् जातिय खादा ओडाएर ठूला ठूला पूँजीपतिहरूझैँ घर जग्गाका व्यापार गरिरहेछन् विधान सभालाई … Continue reading →