Tag Archives: जे पि दाहाल – J P Dahal

~जे पि दाहाल~ तिमी कहाँ जाने होला,म कहाँ जाने हो दोवाटोमा भेट भयो,माया केलाई लाउने हो । भन्दछैं भने लाउ माया,भेट हाम्रो हुने छैन दुई क्षितिजमा बसी, अब म’त रुने छैंन ।। तरङ्ग नै हाम्रो मुटु, आवाज नै मिलन मानौं … Continue reading →

~जे पि दाहाल~ तिमीले गर्दा नै मैले बाँच्न सिके अनि हिड्न सिकायौ,बोल्न सिकायौं अप्ठारोमा पर्दा गुहार माग्न सिकायौं संसार गोलो छ भनेर बुझन सिकायौं । तोतेबोलीमा गाउन सिकयौं, गाउँदा गाउदै लेख्न सिके, पढन सिके सिक्दा सिक्दै आफ्नो बारेमा कविता लेख्न … Continue reading →

~जे पि दाहाल~ आखिर जीवन ढल्छ नैं भने किन टेको चाहियो अन्धकारमा हिड्नु नै छ भने किन दियो चाहियो । लैजाउ प्यार तिम्रो मुटु मेरो खालि भए हुन्छ । धुक धुकी नै समाउ बरु मरे बरु शान्ति हुन्छ ।।

~जे पि दाहाल~ तिम्रा पैसाले माला लगाउँदैछु क्यामराको लेन्समा चमत्कार छाँउदैछु भोलि हेर जनता तिम्रै छाती माथि टेकेर आकाश छाम्ने छु अनि अविर र मालाले ढाकिएर गड्गडाहट तालिमा

~जे पि दाहाल~ पाउलो बनी फक्रिने शित बनी लत्रिने, बैंश हो मेरो खाली पेट फल लाउने शिशिरमा कोपिला बन्ने वशन्त हो, बैश मेरो लालुपाते फूल छ भने सरद मैं आउछु खेतबारीमा सुन फल छ भने हलो बनी जोत्छु

~जे पि दाहाल~ ढुङ्गा भएर पूजिने म मानव कस्तो ? पत्थर माथि पलाएको पिपलको बोट जस्तो । रङ्गि विरङ्गी अत्तरले सजाइने म मानव कस्तो दोबाटोमा उभ्याएको शहिदको मुर्ति जस्तो ।।