Tag Archives: गोविन्दप्रसाद आचार्य – Govinda Prasad Acharya

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ सानो जीउको सानो आवाज धुन वा गुनगुन कानकानमा सुनाउँदै आइरहेछ प्रकृतिले धुन भरेर पठाएजस्तो एउटा सानो जीव उडिरहेछ ! जति उडेपनि कैले कुजिदैनन कैलै थाक्दैनन् परेवाहरू धुन भरिएको सानो जीव कहिल्यै रोकिदैनन् आवाजहरू कति वाठो छ लामखुट्टे फकाइ … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ विचारलाई बमले खान्न किन जानेनौं बम भन्दा विचारको तेज मानेनौं बम हारेको इतिहास सम्झौताको पाऊमा विचारविहिन बमको धम्की कवाडीको भाऊमा (१) हारेकाले पेट पाले बमको धाक लाएर माफी मागी सक्याछन् सम्झौतामा झुकेर मागी खाने भाँडो हो बमको धाक … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ हाम्रो दरो विचार सँग, डलर अतालियो डलरले हार खायो हिंसा बाटो लियो डलरसँग डराउँदैनौं वर्ग युद्ध लड्छौं डलरका भुसे विचारसँग डराउँदैनौं विदेशीले कान फुकेका कन्सुत्ला कराउने कन्सुत्लालाई देखेर किन डराउने पूर्वमेची, काली, हिंड्छन् हाम्रो बाटोमा डलरका दासको आशा … Continue reading →

~गोविन्द प्रसाद आचार्य~ जो यो देशको पानी खान्न देशभक्त बनिरहेछ जसलाई हैरानीको छिटो पर्दैन हैरानी हटाउने प्रतिज्ञा गरिरहेछ छि किन सुसेल्छन् नक्कली सुस्केराहरू ! नजोडिने हृदय साइनो बिनाको नाता जोडेर गाँस्न खोजिरहेछ न तडि्पएकाहरूबाट तड्पाएका ढ्वाङ् फुकिरहेछ माटोमा एक थोपा … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ सलहका हुलले माटो पनि राख्दैनन्। सिर्जनाका बोट बिऊ पनि जाग्दैनन्।। सलहको सम्मेलनमा राम्रा कुरा हुँदैनन्। माटो खाने सलहले काम गर्र्दैनन्।। सलहका हुलले फुलका पात खाइसके। फूल फुल्ने बसन्तमा आगो लाइसके।। सलहका हुलले हरियो त हरियो। भोकाएका सलहका फेला … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य ~ शिमल जति बढे पनि घमन्डले चढे पनि शिमल सेतै फुले पनि सेतै भुवा उडे पनि अलि बढेर के भायो भुवा उडेर के भयो सेतै फुलेर के भयो, सेतै झरेर के भयो (१) गुलाब मानको हुने शिमल फुलेर … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य ~ लडाइँमा लाग्थ्यो मलाई न्याय निम्ति बढे जस्तो अन्यायको छातीमाथ मजासँग चढे जस्तो डाँफे जस्तै हिमालयमा नयाँ चरा नाँचे जस्तो संसारमा न्यानो सूर्य कहिल्यै अस्त हुन्न जस्तो मलाई लाग्थ्यो, संसार जिते बाघले अब खान्न जस्तो लडाईको मैदानमा रात … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ फ्याँकिएका रचना पढिरहेछु रछानबाट वटुली रहेछु मेरो भन्दै माया गरिरहेछु रछानमा रोइरहेको रचना मैले पालिरहेछु म त्यो रचनाको वावु खोजिरहेछु म त्यो वावु आमाको रचना होइन् त्यसको वीना नाम नजुराएको होइन त्यसले आमाको दुध नखाएको होइन त्यसले वावुको … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ कस्तो यन्त्र स्वतन्त्र हो अधमको मानिस कठघवारमा मान्छेका सपना थुनेर घरमा रम्ने बलत्कारमा कालो लोक स्वतन्त्र यन्त्र विसको मानिस तड्पाउने त्यै कालो अपराधलाई बहुतै आदर्श ढल्काउने मान्छे थुन्न रमाउने अधमको लोकतन्त्र कालो छ हैै त्यै कालो लोकतन्त्रमा अधमको … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ नरोक वेग जाउ है झकेर सान तेजको नराख रात फाल है शोभा भएन देशको तलै छ देश मासमा झनै त भाँसिंदै गयो झनै यो रात लम्बिए यो देश नासिँदै गयो कुरा चपाउँदै गए मिलाप हुन्न जान यो छ … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ बालुवा गिटी जंगल पानी मान्छेको पसिना माटो र ढुंगा जरा र बुटा पार्दियो असिना त्यो ठूलो देशले यो सानो देशलाई के विधि सतायो उसैका दलाल सिंहदरबारमा हुलकाहुल पठायो (१) मुटु नै पिरो भएर आउँछ यी पहाड भत्काउँदा बालुवा … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ तिमी आतंकको आगो बालेर, निभाउँने स्वाङ रचिरहेछौं ! तिमी विचार होइन , विश्वलाई आतंकको विष बाँडिरहेछौं ! तिमी विचारका जोगी, र त रिसको आगो सभ्यतामा खन्याई रहेछौ ! तिमी मान्छेलाई घैटोमा कुहाएर रक्सी बनाएर स्वाद मार्न मान्छे पिइरहेछौ … Continue reading →

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ मायामा विष मिसेको भाव क्रान्तिलाई नदेऊ गोमनका टुना जादुका तर्र्क क्रान्तिलाई नदेऊ गोमनको मीठो लयको भाषाले क्रान्तिलाई खाला है क्रान्तिले हारे संसार भरी भूतले नाच्ला है हार्दैन सत्य बादल उठी घाम कति छेक्ला र पानीको फोका जालीको शासन … Continue reading →