Tag Archives: गोपालप्रसाद रिमाल – Gopal Prasad Rimal

कविता : आमाको वेदना

~गोपालप्रसाद रिमाल~ रात अज्ञानझैँ अँध्यारो थियो; स्वर्थजस्तै चिसो बतासको हुरी थियो; अहङ्कारझैँ मेघ गर्जिरहेको थियो; कुच्रिँदा कुच्रिँदै मेरो छातीमा अकस्मात् बिजुलीझैँ झिलिक्क भो ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : एक गीत

~गोपाल प्रसाद रिमाल~ हिजोसम्म रोईरोई बाँचिरहेका थिए । आज तिनै हाँसीहाँसी मर्न तयार छन् । हिजोसम्म जसको बोलीमा केही थिएन; मनको प्रतिध्वनिसम्म थिएन, मानिसले बोलेजस्तै थिएन; केवल शब्द थियो, अर्थ थिएन;

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment