Tag Archives: डा. विमल कोइराला – Dr Bimal Koirala

~विमल कोइराला~ यो सहरमा म अनागरिक भित्रिएँ भन्ने भ्रान्ति भइरहेछ । चट्टान खोपेर निर्मित गोडा मात्र अटाउने कहालीलाग्दा भीरका बाटा पनि हुँदा रहेनछन्, छ्वाङछ्वाङ्ती आम्मै। पनि भन्न नपाइने

~विमल कोइराला~ बिहानीपखको कलिलो सूर्य मलाई औधी मन पर्छ, जेठ–असारमै पनि भतभती पोल्ने ताता–उज्याला–राता एकसाथ थुप्रै सम्झना आउँछन् सूर्यलाई देख्दा ।

~विमल कोइराला~ सुविधाका मीठा प्रहरहरूमा तिमी आफैबाँच आफ्नै खुसीहरू आफ्नै निम्ति बाँच, बाँकी समय जुन कष्टकर छ, पीडादायी छ जहाँ प्रत्येक पलले घोच्ने गर्छ निद्राका डोबहरूलाई जहाँ चिसा पाइतालाले टेक्ने गर्छ— पुसको ठिहीमा आरामको तकियालाई मलाई सम्झ— म तिम्रो साथ … Continue reading →

~विमल कोइराला~ अनुसन्धानको सिलसिलामा पाठ्य-सामग्रीको सूचि तयार गर्ने विद्यार्थी आफूभित्र हराएर बडो चिन्तित मुद्रामा लेख्दै हुन्छ, उसले तयार पारेको सूचिभित्र सम्पूर्ण विषयहरु आ-आफ्ना उपसंहारसँग

~विमल कोइराला~ जब शान्त स्वरहरू आक्रामणमा पर्छन् जब दूधे बालक पनि घाँटी निमोठ्याइमा पर्छ जब मौन बहुमतमाथि हल्लाखोर अल्पमतले शासन चलाउँछ जब नम्र शरीरहरूमाथि हिंस्रकले डण्डा बर्साउँछ जब व्यस्त सहर पनि जङ्गलमा अनूदित हुन्छ असुरक्षित वातावरणमा कसको पो भर हुन्छ … Continue reading →

~विमल कोइराला~ रन्थनिएर ईलाका, बस्ती र गाउँ भौतारिएर शहर, देश र परदेश टुक्र्याएर आफुलाई चौटा चौटामा के खोज्दै छौं हामी ? हाम्रो बिपन्नताको बिकल्प होइन रगत हाम्रो पछौटेपनको उपचार होइन घ्रीडा मायामा उनिएर खुशीका फुलहरुको सप्तरङी माला लगाएर खुशी हुनेहरुका … Continue reading →

~विमल कोइराला~ मेरा सपनाको उर्वर भूमिमा फूल रोप्दै कहिले छक्काउँदै, कहिले जिल्याउँदै बडो गर्वसाथ टुकुटुकु हिँडिरहन्छ, मलाई छिनभरमै गलाउँछ, एकैछिनमा थकाउँछ मेरो कल्पनाको भावभूमिमा मायाको कडी जोड्दै काव्य – भर्खर टुसाएका दाँत देखाउँदै हाँसिरहन्छ,