Tag Archives: दिनेश अधिकारी – Dinesh Adhikari

~दिनेश अधिकारी~ आज मेरी मायासँग मेरो भेटघाट डाढ लाग्ला जून–तारा ! नहेर्नू है आज नहेरे झैँ लजाएका उसका ओठ हेरूँला मीठामीठा छटपटीका चालसँगै खेलूँला

~दिनेश अधिकारी~ जीवन भनूँ त घात छ मृत्यु भनूँ त सास छ दोधारमा बाँचूँ कति ? हर गीतमा चित्कार छ न बास छ, न आश छ मान्छेहरूकै त्रास छ

~दिनेश अधिकारी~ मलाई त घाउ छोप्ने बहाना हो हाँसो दुनियाँको आँखा तर त्यही हाँसोमा बस्यो खुसी जस्तो देखिन्छु म पीर लुकाउन हेर्नेको मन् तर त्यही सतहमा खस्यो ! के ले रोक्छ केले छेक्छ अझै भन्न सकिन म

~दिनेश अधिकारी~ कहिले छायाँसँग खसेँ, कहिले आँधीबीच पसेँ जिन्दगीमा धेरै चोटि आफैँसँग टाढा बसेँ जिन्दगीले घेरिरह्यो कतै जान पाइएन मात्तिएर छेउकुना छुन पनि पाइएन

~दिनेश अधिकारी~ फेरि तिम्रो याद आयो बिर्सिएका सारा कुरा सम्झनाको माझ आयो फुल्न थाले मनमा फेरि जाई, जुही, बुकीहरू

~दिनेश अधिकारी~ अँगेनीको ओदान हो विधवाको छाती दिनभरि पोलिराख्छ, बल्न थाल्छ राति नियतिको नाम दिँदै बाटो छेकीछेकी हिँड्न खोज्छ मान्छे मेरो कलेजीमा टेकी हाँसेकै छ सुनगाभा मैले छोए पनि आँसु झर्छ आँखाबाट मैले रोए पनि

~दिनेश अधिकारी~ कुन डालीमा बसूँ भन ? कहाँ फुलूँ भन ? जताततै बसूँ भन्छ— ऋतुजस्तो मन नहेरेझैँ मुहारमा हेरिरहूँ जस्तो अल्झिएर केशभरि खेलिरहूँ जस्तो अधरमा बसिदिऊँ कि ? भित्रै पसूँ भन

~दिनेश अधिकारी~ कहाँबाट आयो, आयो रुझाएर गयो बेइमानी के–के गर्‍यो, के–के गर्‍यो पानीपानी भयो मेरै मन पनि हावाले दिन सकेन खुसी हेरेर गयो जून घामले भन्थ्यो बिर्साइदिन्छु सकेन लाउन गुन

~दिनेश अधिकारी~ आफैँसँग बिरानो म कहाँ रम्न जाऊँ ? जहिले पनि एक्लै हुन्छ मैले टेक्ने ठाउँ मौनता नै हार मेरो मौनता नै जित भीडमा म हिँडिरे’छु एक्लै आफूसित

~दिनेश अधिकारी~ हिमालका कुरा गर्‍यौँ, गुराँसका कुरा गर्‍यौँ देशभक्ति देखाउन सहिदका कुरा गर्‍यौँ बेला भयो आऊ अब इमानका कुरा गरौँ बिरामी छ देश अहिले निदानका कुरा गरौँ लुकीचोरी देशको भाग आफैँले पो खायौँ कि ?

~दिनेश अधिकारी~ कुरा सुन्छु नानाथरी, गाँठो पर्छ छातीभरि बह पोख्ने ठाउँ छैन, बसेकी छु बाटो हेरी लैजा चरी मेरो खबर, जहाँ होला उसको सहर हातमाथि हात राखी, देवी–देवता सबै भाकी लाएको यो चोखो माया कतै बिर्सिदिने हो कि ?

~दिनेश अधिकारी~ रक्सी बेचेँ, आलु बेचेँ, बेचेँ च्युरा–मासु सबैभन्दा धेरै बिक्यो जोबनको हाँसो भट्टी भन्नु त्यस्तै रै’छ चल्दो रै’छ बैँस उडेपछि लाली–रङ बाधा भयो बाटो बर्को ओढे जीउलाई सुहाएन भन्थे

~दिनेश अधिकारी~ कहाँ पुग्छ कुन्नि मेरो जिन्दगानी म आगो निचोरी पिऊँ भन्छु पानी हुरीले सिकायो अडिन मलाई झरीले बतायो नरुझ्ने उपाय बगरबाट मैले सिकेँ पिउन प्यास

~दिनेश अधिकारी~ माया मीठो भन्थे अरु मलाई त भीर लाग्यो भोग्दै जाँदा थोरै खुसी धेरै जसो पीर लाग्यो हिजोसम्म बेग्लै थियो उसको सुख मेरो सुख आज एउटै भएको छ हामी दुईको सुख दुख

~दिनेश अधिकारी~ जिन्दगी यो यस्तै छ किस्ताबन्दी साहुको रिन तिरेजस्तै छ उसको चित्त दुख्ला भन्यो आफ्नो इच्छा मार्दै गयो

~दिनेश अधिकारी~ आफ्नै लागि ज्युन गाह्रो, तिम्रो भई के गरूँ म ? कहिलेसम्म आफू भई आफैँलाई नहेरूँ म ? तिम्रो कुरा सुन्न खोज्दा मैले बोल्न रोक्नुपर्छ तिम्रो खुसी विचारेर आफ्नो घाउ छोप्नुपर्छ

~दिनेश अधिकारी~ तिमी बाटो तिमी यात्रा तिमी मेरो जिन्दगी तिमीबाट शुरु हुन्छ मेरो खुसी उन्नति तिमीलाई भेटेपछि मेरो जिन्दगीमा देउतासँग माग्ने पनि कुरै सिध्धियो सबै दुख सबै पीर भुल्छु तिम्रो साथमा