Tag Archives: दिलिप पौड्याल – Dilip Poudyal

~दिलिप पौड्याल~ कङ्क्रिट लिङ्गहरूको थुप्रोभित्र निसासिएका अनेकन् रङ्गहरू सपनाका कुम्लाहरू बोकेर हतार हतार भाग्दैछन मानव सभ्यता सूचक सबवेका बङ्करहरू भित्र र चुपचाप छिर्छन् सबबहान जस्तै लाग्ने चिसा फलामका डिब्बाहरू भित्र

~दिलिप पौड्याल~ संसारको पल्लो कुनामा बसेर लाटोकोसेरो झैँ रातभर जाग्दै गर्दा फेसबुकको भित्तामा टाँसियका अनगिन्ती चित्रहरूको भिडमा मेरै देश खोजिरहन्छन् हरपल हरपल यी निर्दोष आँखाहरू झोक्रायको अनुहारबाट

~दिलिप पौड्याल~ ऊ कैयौँ पल्ट फिनिक्स झैँ आफ्नै विगतबाट बौरियो ऐठनले घॉटि थिच्दा खुट्टा तन्काएर ब्युँझ्यो मूर्ख सिंहले झैँ आफ्नै छाया नचिन्दा आफैलाई कैयौपल्ट हत्या गर्‍यो पुन आफ्नै अस्तुबाट टाउको उठायो र शिखन्डि झैँ

~दिलिप पौड्याल~ सर्वप्रथम मेरी आमा मेरो सर्वश्रेष्ठ गुरुको चरण चुम्न मन थियो उहाँले सिकाएको पहिलो शब्द ‘बा’बा’ भन्दै बाबालाई ढोग्न मन थियो बाबाले मसाएको पाटीमा कखरा सिकाउने सरलाई खादा ओढाउन मन थियो

~दिलिप पौड्याल~ एकाबिहानै घाँसको भारि पल्टाएर भानु जयन्ति मनाउन स्कुल जाँदा भानुभक्त को हुन् थाहा थिएन मलाई दाँया हातले दुबो टिप्दै गुरुको मुखारबिन्दु बाट कविता सुन्दा कविता के हो थाहा थिएन मलाई सबैको अगाडी थियो उनको फोटो फूलमाला र अबिरले … Continue reading →