Tag Archives: विमला तुम्खेवा – Bimala Tumkhewa

~विमला तुम्खेवा~ मायाले मेरो आँखामा नियाल्दै भन्यो- गहिरो पीडा छ तिमीसँग सबै सपना भत्किएको समुद्र हिमाल र महादेशहरु नाघ्दै आइपुगेको एक्लो मान्छे तिमी कुनै देशको एक्लो राजा जस्तै

~विमला तुम्खेवा~ यो हावाको तेज गति भन्दा निष्ठुर मरुभूमिमा एक्लै उभिरहेँ… मसँग न तिम्रो माया छ न कुनै गुनासो। जीवन भन्नु मृत्यु रहेछ

~विमला तुम्खेवा~ सबै सम्झिँदा झोक मात्र चलेर आउँछ र, मैले खाएँ आज रक्सी। घर मैले सम्हाल्नुपर्ने यो घुमाउरो डाडाँभन्दा ठूलो पिर बोकेर रातदिन मै जोतिनुपर्ने मै दबिनुपर्ने तिम्रो स्वर चाहिँ सधैं चर्को हुने।

~विमला तुम्खेवा~ तिम्रो स्पर्श कैयौं वर्षदेखि यहीँ कतै मभित्र अल्झिरहेछ र, अल्झिरहेछ त्यतिबेलै सुकिजानुपर्ने यो आँसुको मुहान मसँग

~विमला तुम्खेवा~ तिम्रो आँखामा देखिएको सपना जस्तो मसँग केही छैन जीवनको उमंग छन् त खालि यी नीला सागर छन् जसमा सलबलाइरहेछन् अनेक दुःखहरु यो विरही क्षितिज छ र केही उदास गीतहरु छन्

~विमला तुम्खेवा~ राम्रोसँग देश देख्न नपाउँदै चुल्हो सम्हालेर जुग बित्यो बिहे गरेर यो घरमा आएपछि रातदिनको टोकसो लोग्नेको हरेक रातको बलात्कार सबै सम्झँदा अरुणको भेल जस्तै आँशु आउँछ ।

~विमला तुम्खेवा~ कविता सडकमा रगताम्य भएर उभिएको बेला मलाई जिन्दगीको गीत गाउन मन लागेको छ अझ यस बखत म संवेदनाको बत्ती बालेर चिहाइरहेछु तिमी आउने साँगुरा गल्लीहरू । मलाई भन्न मन लागेको छ

~विमला तुम्खेवा~ सबै यसै भन्छन् छोरी भएर जन्मनु दक्षिणी हावाको तेज तुफान हो त्यसो हो भने हावालाई रोक्न सम्भव छ ? यसै भन्थिन् आमा मजस्तै अनपढ बन्न दिन्न यो छोरीलाई म हुर्किंदै गएँ सँगै आमाको सपना पनि ।