Tag Archives: भिमनिधी तिवारी – Bhimnidhi Tiwari

~भीमनिधि तिवारी~ मैन्हा माघ थियो, बिहानपखमा हावा चलेको थियो, छानामा, पथमा तथा चउरमा चिनी छरे झै थियो, जाडो खूब थियो, समस्त जलमा ऐना जमेको थियो, काम्यो लुगलुग गरीब बिचरा त्यस्मा दया गर्छ को !!! टोपी सिर्फ छ नाम मात्र शिरमा, … Continue reading →

~भीमनिधि तिवारी~ म सात वर्षको थिएँ, अबोध बालकै थिएँ, कुनै कुरा थिएन थाह, मस्त नींदमा थिएँ, मलाइ घच्घच्याउंदै, उठाउँदै, ‘ल हिंड्, भने अघोर मध्य रातमा धुरु धुरु रुँदै गएँ (१) यता लगे, उता लगे, कता कता कता लगे, जता तता … Continue reading →

~भीमनिधि तिवारी~ देखें मैले एउटा पाटी मार्ग छेउमा उभिएको । जून र घाम निशि दिन पस्ने आधा छाना भत्केको । कुकुर सुतेका एक-कुनामा लूते ! फोहर ! उपियाँ उफ्रेको । अन्य कुनामा भीखमंगी मरिरहेकी ! देख्ने को ? नौ महीनाको … Continue reading →

~भीमनिधि तिवारी~ संसार नाट्यशाला हो; प्रकाश सूर्य, चन्द्र हुन् जीवनधारीहरू सारा कर्मचारी समान हुन् छ जो प्रकृतिको पर्दा त्यसैको आडमा डटी यहाँ भेष लिई नाना आउँछन् नट औ नटी