Tag Archives: बाबुराम लामिछाने – Baburam Lamichhane

~बाबुराम लामिछाने~ एक्लै एक्लै हिँड्दैछ आफ्नै माया लागेर अाईरा छ झुत्रो भनेको जिन्दगी पनि प्यारो लागेर अाईरा छ जिन्दगीलाई कहिल्यै धन्यवाद दिन पनि जानिएन अनायास आज मलाई किन गुनगुनाउन अैइरा छ । कोही टाढा, नजिक छैन कोही आफ्नो, पराइ छैन … Continue reading →

~बाबुराम लामिछाने~ केही हैन भन्दै छाडेको परिप्रेक्ष्यमै म रमाइरहेको छु जस्तो भए पनि आफ्नै झालपात म समाइरहेको छु । आशाको लहरोमा जिन्दगीको फूल कतै झुन्डिएकै छ जे होला, जरामा आस्थाको मलजल म चढाइरहेको छु ।। म त्यहाँसम्म आउने बाटो खोजिरहेको … Continue reading →

~बाबुराम लामिछाने~ कति वर्षदेखि एउटै टोलमा बस्दै आए पनि ती र म नदी वारिपारिका बासिन्दाजस्तै थियौँ भन्दा पनि हुन्थ्यो । कतैतिर भेट हुँदा एकले अर्कालाई पुलुक्क हेरेर एक धर्सो मुस्कान खेलाउँदै दुगुर्नु नै पर्याप्त हो जस्तो हामी जिइरहेका थियौँ । … Continue reading →