Tag Archives: अनिल नेम्बाङ – Anil Nembang

~अनिल नेम्बाङ~ के गर्दै छौ कान्छि? स्पष्ट देखिन- अलि माथि उक्ल न उध्रिएको चोली टालेको छैनौ? गोठालो दाइ के गर्दैछन्?

~अनिल नेम्बाङ~ बेलाबेला दोधारमा पर्छु फूल माग्दा सोल्टिनीले म दोधारमा परेथेँ- फूलको थुँगा या फूलको बिरुवा? दोधारमै बिरुवा दिएथेँ मानिलिएँ, बिरुवा- नयाँ हो सुरुवात हो जीवन हो विनिर्माण हो+ टपक्क टिपेको फूलको थुँगामा सुन्दरता र अर्थ त देखेँ सँगसँगै निकट … Continue reading →

~अनिल नेम्बाङ~ धन बहादुर नाम जस्तै थिए- तीन तले घर, नब्बे मुरी कुत आउने खेत, धपक्क बलेकी श्रिमती-अरु के कुरा गर्नु। ६२ सालमा- जुवामा च्याखे थाप्दा एक हल गोरु पनि जोडे हौसिएर त्यहि दिन देखि उनले कौडि समाए जुवा खेल्न … Continue reading →

~अनिल नेम्बाङ~ पहेँलो सभ्यताः चुहिने आकाश गर्लम्म ओढ्छ भोकमा माटो खान्छ तिर्खामा नदि पिउँछ दिनमा सुर्य ताप्छ साँझमा झ्याउँकिरी सुन्छ अँध्यारोमा जूनको पुल्ठो सल्काएर हेर्छ तारापुञ्जको चलचित्र अनि घुर्छ आनन्दको निन्द्रा।

~अनिल नेम्बाङ~ गलामा सेतो हिमश्रिङ्खलाको हार हरियो पहाड-पर्वतको फरिया-चौबन्दी ठाउँँ ठाउँमा लालिगुराँसको बुट्टा बुर्कामा रङ्गिचङी डाँफेहरुको बिट सिम्रिकको बाटुलो टिका अनी लमतन्न मधेशको बाह्र हाते पटुकी आहा! कती सुहाएको तर,

~अनिल नेम्बाङ~ उ बेलाको कुरा सम्झेर ल्याउँछु- एक डबका पिएको घर छेउको मेलामा रिठ्ठे पनि घाँडो भो’ समाजको- गाउँलेले कुरा काटे अनि समाज तिर्खाउन मन लाग्यो। अघिल्लो साल पनि एक खिल्लि धतुरो मुर्छित थिएँ

~अनिल नेम्बाङ~ बाटोमा फोहोरको थुप्रो छ हाक्किमले चिल्लो कारमा चढेर छल्छन् साहेबले बाइकमा हुइकिएर छल्छन् महाजनले नाक थुनेर बाटो काट्छन् उसले त्यहि फोहोर पन्छाएर बेलुकिको छाक जुटाउनु पर्छ अहँ उसलाई त फोहोर गन्हाउदैन किनकि उ मान्छे होइन।

~अनिल नेम्बाङ~ पछ्याउँदै तन्नेरी लौरोलाई पुग्छु फेदमा लालुपातेको। पन्छाउँछु लौरो अनी बिसाउँछु छेवैमा आफुलाई।

~अनिल नेम्बाङ~ म पात हरियो रहिन्जेल कहिल्यै नछाडुँला झैँ समाते’थ्यो च्याप्प उ त्यो वृक्षले। बतास पनि फकाउँदै कहिले सुस्तरी कहिले बेस्सरी आईपुग्थ्यो नचाउन।

~अनिल नेम्बाङ~ सिंहदरबारको झ्यालबाट नदेखिएको मेरो गाउँ छ, बर्षौँ बितेछ। तर, -महाजनको सुट सिउने दर्जि दाजै अझै नाङ्गै रहेछन्। -दुनियाको महल बनाइदिने कर्मि काकाको छानो उस्तै चुहिने रहेछ। -खेत खिइएर बगर बन्न लागेछ तर कार्बारी बाजे अझै भोकै बाँझो फोर्दारहेछन्। … Continue reading →

~अनिल नेम्बाङ~ अठार कोरीको लैनो भैँसीलाई हैजाले उडाए देखी परदेश बतासिएको छु आधा रातमा कुकुर भुके मेरो बाटो नहेर्नु आमा भैँसीले पनि बेच्दो रहेछ हामीलाई त बुढि औँलाको मसी आलै छ, साहुको तमसुक च्यातिए पछि आउँला। उल्कै भो’ गाँठे!

~अनिल नेम्बाङ~ बहिनी! म अस्ती झैँ सिसा भएको भए हजार टुक्रा हुन्थें आज। या त पत्थर भएको भए कता कता उच्छिटिन्थेँ शायद। धन्न परार सालको तिहारमा तिमीले उनेको मखमलीको माला

~अनिल नेम्बाङ~ टेकेर बक्षमा दुई पहाडको फक्रक्क फुलेको उ त्यो इन्द्रेणी देख्छु जहाँ प्रतिजिन्दगी वृतांशमा जिन्दगी। छुट्याँउछु रङँहरु केस्रा केस्रा झट्ट हेर्छु

~अनिल नेम्बाङ~ किस्ता किस्तामा जिन्दगी बेच्ने धुनमा सपना नदेखेको धेरै भएछ सपनाको चाङले छत छोएथ्यो सायद थपिन त पोखिनु पनि पर्यो। अँ, हिजो दिनको अन्तिम कित्ता साहुलाई जिम्मा लाएर फर्कदै थिएँ

~अनिल नेम्बाङ~ यतिबेला फाँसिको तख्तामा छु। एक युग पहिले चिलको देश गएको थिएं, काग बनेर मैले देखें, -उसैको आकाशमा सारा तारा झुल्केको -उसैको आँगनमा सारा सयपत्री फुलेको -उसैको दलानमा चन्द्र सुर्य फक्रेको अनी बेस्सरी गाली गरेँ कंगालहरुलाई।