~राजु तामाङ~
बाटो हो कि बगर? चिन्नै नसक्ने
यस्तो बाटो भएर म आउनु, भ आउदिन
‘म गोर्खाल्याण्ड’ पहाड़ धाऊदिन ।
एक टुक्रा रोटीमा राजनीति चल्छ त्यहाँ,
म त सोझो राजनीति जान्दिन
म त रोजगारको श्रोत, बेरोजगारको बस्ती धाऊदिन
आफ्नैहरूको छाक लुटि अघाउदिन
‘म गोर्खाल्याण्ड’ पहाड़ धाऊदिन ।
लाटो सोझोको घर लुटि, विराट अटालिकाहरुमा समाउदिन,
आफ्नैहरूको लड़ाइँमा म खुकुरी चलाउदिन
राक्षस राक्षसको बीच म अटाउदिन
आफ्नै सन्तान मारी म रमाउदिन
‘म गोर्खाल्याण्ड’ पहाड़ धाऊदिन।
जातिको ठुलो प्रेम छ मलाई
दाहुरा सुरुवाल र गुनह्यु चोली साट्न म जान्दिन
यस्तो खोक्रो आन्दोलनमा बगेको रगतले
सहिदको चिता पखाल्न मान्दिन
यस्तो शोर हल्लामा म रमाउदिन
‘म गोर्खाल्याण्ड’ पहाड़ धाऊदिन ।
निस्पट्ट अन्धकारमा कहाँ खोज्छौ मलाई?
गरिबको झोपड़ीमा बत्ती बालेर त हेर, म त्यहाँ छु
भोकोलाई रोटी देउ, नाङ्गोको इज्जत धाकि त हेर
कति रून्छौ आफ्नो दुःखमा, कसैको पीर साटी त हेर
म गोर्खाल्याण्ड त्यही छु खोजी त हेर ।
बेरोजगार युवालाई रोजगार देउ
अपाङ्गलाई साहारा देउ
अर्ध नग्न छानो टालि त देउ अनि हेर
म त्यही आशीर्वादमा बाँचेको छु,
म पहाड़को शान्ति अनि प्रगतिमा हासेको छु
म त अथक भावना हो, सबै गोर्खे मुटुमा बाँचेको छु ।
(स्रोत : लाली गुराँस,नेपाली द्वैमासिक, दार्जिलिङ – अङ्क 23 : जुन-जुलाई 2017)
