~स्नेह सायमि~
हिजो हरिले अचानक चुन्नेभैरव मार्ग अर्थात् चुन्नेपाखामा देख्यो ट्वान्टीवान । यहाँ बस्न आएको ७ बर्षपछि अचानक ट्वान्टीवानलाई देख्नासाथ हरिका बाल्यकालका घटनाहरू फिल्म झैँ आँखा अगाडि घुम्न थाले । हरिभन्दा केही महिनाले मात्र जेठो थियो ट्वान्टीवान । उनीहरू सडकमा, भूतघरमा, मकैबारीमा, केराउबारीमा, खोलामा, हात्तीपाइला दहमा, केदारको बाको आँगनमा, कहाँ कहाँ खेलेनन् सँगै ? कहाँ कहाँ चोरेनन् सँगै ? कहाँकहाँ माछा मारेनन् सँगै ? अहिले जस्तो मोबाइलको गेममा खेल्ने हो र ? पसिना छुटाएर आफै प्रमुख पक्षी विपक्षी भएर लाइभ खेल्ने हो जहाँ धेरै थोरै दर्शकहरू पनि हुन्थे ।
त्यतिबेला पनि गैरीगाउँमा एउटा अल्लारे केटाहरूको समूह थियो । जुन समूहमा उनीहरूभन्दा बलिया, पाका, अलि माथिल्लो कक्षामा पढेका केटाहरू थिए जो उनीहरूमाथि आदेश चलाउँथे । ट्वान्टीवान र हरि गैरीगाउँका त्यो समयका सबैभन्दा कान्छा, हुतिहारा, कमजोर र डरछेरुवा पात्रहरू थिए । हरि भन्दा ट्वान्टीवान छोटो कदको, गोरो गोलो गोलो अनुहार भएको, हिसी परेको केटो थियो । हरि पढाइ र शारीरिक रूपमा त्यति कमजोर त थिएन, समूहमा उसलाइ कमजोर बनाइदिने एक वचन थियो । सानैमा उससँग उसकी आमाले बाचाबन्धन गराएकी थिइन्– कहिल्यै झगडा नगर्नू, एक वचन आपूmले सहेर हारेर आउनू । यसैले हरि कुनै पनि विवादमा सहभागी नै हुँदैनथ्यो, भइहाले तापनि अन्याय सहन पहिल्यै मानसिक रूपमा तयार हुन्थ्यो । ऊ कमजोर हुतिहारा देखिन्थ्यो । आपूmभन्दा बलियाका कुरा मनदेखि चित्त नबुझे पनि आदेश पालना गरेर घर फर्कन्थ्यो ।
ध्रुवे समूहको नेता थियो– नाताले हरिको काका थियो । काका भनेरै सम्बोधन गर्न परेपछि साथी त भएन नै । बरु उसका आदेशहरू पालना गरिरहन पथ्र्यो । स्कुलबाट फर्केपछि घरमा किताब बिसाएर भूतघरमा हुर्र जम्मा हुनु र त्यहाँ आज माछा मार्न जाने कि बोसीगाउँ जाने, बाटो नजिकै खेतको बिचमा हुर्काइएको सानो केराउको बोटै समेत उखेलेर चोरेर ल्याउने कि बाढी आएकै भए पनि बल्खु खोलाको हात्तीपाइलामा डुबुल्की मार्न जाने कि बाटोमा कहिलेकाहीँ मात्र देखा पर्ने सानो गाडीलाई थर्काउने, यी सबै योजना ध्रुवेले बनाउँथ्यो ।
गाउँमा खानकै लागि कसैको समस्या थिएन । नगद हुँदैनथ्यो, अन्न र सागपात हुन्थ्यो । छिमेकमा साग बेच्ने चलन थिएन । बढी भए छरछिमेकमा बाँड्ने र गुन्द्रुक बनाउने चलन थियो । चाहे सासु, बुहारी वा छोरी जोसुकै होऊन् महिलाहरूले फुर्सत पाउँदैनथे । पँधेरामा पानी लिन जानु, भकारो सोहोर्नु, मल बोकेर खेतमा पु¥याउनु, धान कुट्न, गहुँ मकै पिँध्न जानु आदि काम महिलाहरूकै हुने गथ्र्यो । छोरीहरूले कहिलेकाहीँ घरको आँगनमा ससाना ढुङ्गाका गट्टा खेल्थे । छोराहरूले भने खेल्न र केही उपद्रो गर्न पनि छुट पाउँथे ।
ट्वान्टीवानले आफ्नी आमा चिन्ने मौका पाएन । सानैमा मृत्यु भयो । बाबु पनि ऊ आठ बर्षको हुँदा संसारबाट बिदा भए । ऊ हुक्र्यो काकाको घरमा । काकाकहाँ छानो पाएकै पनि ठुलो कुरो भयो । ऊ सानैमा हँसिलो, गोरो, सबैले भनेको मान्ने भएर हुक्र्यो । त्यही कुरा समूहमा पनि लागू भयो । कसैले पनि मन नपराएको काम उसले गथ्र्यो । जस्तै खोलामा सामूहिक दिसा बस्न जाँदा कोही आउँदैछ कि भनेर चारैतिर हेरेर सूचना दिने काम, नास्पातीको रुखमा चढेर टिपेर साथीहरू भएतिर फाल्ने काम । केराउको बोट उखेल्ने काम । जुन काममा बढी जोखिम थियो त्यो उसको भागमा पथ्र्यो । उसलाई कुन काममा बढी जोखिम छ भन्ने कुराको ख्याल र मतलब हुँदैनथ्यो र खुसीसाथ गथ्र्यो ।
ऊ र हरिको दोस्ती चल्थ्यो । धेरैको एक वा दुई जोरमात्र लुगा हुन्थ्यो । हरिको पनि जम्मा दुई जोर लुगा । ट्वान्टीवान त सँधै फाटेको कट्टु र भोटो लगाउँथ्यो । हरिले घरमा लगेर पोलेको मकै, मकै भटमास खाजा खुवाउँथ्यो । हरिकी आमाले ट्वान्टीवानलाई माया गर्थिन् । मैले दिएको भनेर कसैलाई नभन्नू है भनेर लगाउने लुगा दिन्थिन् । यी दुई हुतिहाराहरूका समस्या, स्वभाव र कुरा मिल्थे । तर एकाएक ट्वान्टीवान गैरीगाउँबाट हरायो । थाहा भयो, ऊ अन्तै अर्कै नातेदारको घरमा बस्ने गरी गयो रे । त्यसपछि सबैलाई मनोरञ्जन दिने हरिको प्रिय मित्र कहिल्यै भेट भएन । एकै पटक करिब चालिसबर्ष पछि ऊ चुन्नेपाखामा देखियो तर ट्वान्टीवानले चिने जस्तो सम्म पनि गरेन । हरिलाई त गल्र्याम्म अँगालो हाल्न मन लागेको थियो । तर सायद ऊ पुरानो सम्झनातिर फर्कन चाहेन । हरिले सम्झ्यो, कसरी ऊ ध्रुवबाट ट्वान्टीवान भयो । एकदिन सबै लहरै सडकछेउमा पिसाब गरिरहेका थिए । समूह नेता ध्रुवले कसले कतिखेर पिसाब फेरी सिध्याउँछ भनेर वान टु भनेर गनिरहेको थियो । उसले पिसाब फेरिसक्दा ट्वान्टीवान पुग्यो र त्यस दिनदेखि उसको नाम रहन गयो ट्वान्टीवान । अरूले चालै पाएनन्, आप्mनो नामसँग जुधेको कारणले उसको नाम फेर्न त्यो नाटक भएको रहेछ । अहिले हरिले झल्याक झुलुक देख्छ ट्वान्टीवान अर्थात ध्र्रुव प्रधान ।
***********************************
पुराना कुरा सम्झुन्जेल ट्वान्टीवान, बाल्यकालको टुहुरो साथी, खानेपानीको ट्याङ्कर चलाएर गयो । फेरि भेटिने आशाका साथ हरिले हतार हतार ट्याङ्कर– गाडीको नम्बर टिप्यो र हेरिरह्यो ।
(स्रोत : कथालय – अङ्क १ – साउन–असोज, २०७४)
