कविता : छिन्ताङ्ग

~राजेश राई~

भाडाका शाही जल्लादहरुले
मृत्यु आतंकको खेती गरीरहे
भाडाका काला मान्छेहरुले
सुत्केरी आमाहरुलाई बलत्कार गदै
आतकंको संगिनहरु रोपिरहे
तर छिन्ताङ्गहरु
हजार मृत्युका तमसुकहरुमाथि
हजार मृत्युका मुचुल्काहरुमाथि
आस्थाको रातो हस्तक्षार गर्दै
चढिरह्यो रातो आस्थाको सगरमाथा
बढिरह्यो महान् मुक्ति यात्रामा
छातिभरी आस्था रोपेर
मृत्युलाई जितेर
दलालहरुको आकाश थर्काउदै
जल्लादहरुको धर्ती कपाउदै
छिन्ताङ्गहरुले
गाईरह्यो मुत्तिको लागि इन्कलाब
झुक्दै -झुकेन
जल्लादहरुको नाङ्गा आतंकसंग
रुक्दै -रुकेन
स्वातन्त्रता प्राप्तिको महान यात्रामा
जति संगिन छातिमाथि रोपिए
त्यति आस्थाको शिखर चढिरह्यो
जति घाँटीहरु सेरिए
त्यति मुक्ति यात्राको कसम खाईरहे
काला हत्केलाहरुले
सूर्य छेक्ने प्रयास गरे पनि
छिन्ताङ्गहरुले
पूर्वबाट रत्तिम सूर्य बालिरहे ।

२०६४ जेठ ५, छिन्ताङ्ग ६ ढोलमुखा
Oct 29, 2007

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.