~ज्ञानेन्द्र गदाल~
आमा हुँ तिम्रा तिमी छोरा छोरी
आपतको बेला म सम्झाऊँ कसरी ।
जो छौ तिमी सब सन्तान मेरै
देख्छौ कि देख्दैनौ बिहान सबेरै
चिन्ता यही छ दिन रात मलाई
सोच्दैनौ किन आफ्नै भलाई ?
को हौ विरानो को हौ पराई
लड्दैछौ आफ्ना दाजु र भाइ
आफु आफुमै मरि रहेछौ
होली रगतको खेलिरहेछौ ।
असह्य पीडा छ आगो बलेर
खरानी भैगो गाउ घर जलेर
जताततै चल्छ वारुद र गोला
राक्षस प्रवृत्ति भो मानिसको चोला ।
स्वच्छ वतास छैन सास फेर्नलाई
खुल्ला आकाश छैन बास हेर्नलाई
जुन घामको ज्योती खोसियो कि
हावाको मार्ग पनि रोकियो कि ।
कोही युद्ध गर्न जंगल पसेका
कोही शान्ति जप्दै घरमा बसेका
सरकारीे नोकर जागिरे छोरो
बुहारी गर्छे धारो पँधेरो ।
छैन कसैको जिउ धनको रक्षा
सपना सरि भो शान्ति सुरक्षा
कुन बेला बर्सिन्छ छातिमा गोली
थाहा छैन कस्तो हुने हो भोली ।
के पाउँछौ आखिर यो सब गरेर
शान्ति पनि हुन्न जाँदा मरेर
बेला अझै छ सद्बुद्धि लेऊ
बाँच तिमी शान्तिले बाँच्न देऊ
– ज्ञानेन्द्र गदाल कोलोराडो, अमेरिका
