~डा. विदुर चालिसे~
जब मलाई वरिपरि परम्पराले घेरेथ्याे
हातहरू उठाउँदै चाउरिन्थेँ ज्यासलमा
घनसँग जीवनकाे कुरा गर्थेँ बाँच्नलाई !
भाेक अनि तिर्खा बारे अचानाेहरू थिए
उनीहरू मैसँग उल्टाे प्रश्न गर्थे बराबर
उस जीवन पाे जीवन याे पनि जीवन !
हामी यति मिल्थ्याैं कि अभावहरूसँग
ऊ ठाेक्थ्याे फलाम साक्षि किनारामा
म देख्थेँ पिडा हजार खुर्पाका धारमा
तर तर चुहेका उसका पसिनाहरू सँग
उडिदिन्थ्याे झानिएर फलाम झैं जिन्दगी
एकातिर उ अर्काेतिर मेराे कहाली माैसम
उस्तैउस्तै थियाैँ नजिकै खलाँतीका छेउ !
उ कर्मी उ अछूत, ती अधर्मी ती चाहिँ छुत
हामी अछूत, ज्यासलमा पाेलिएर निरन्तर
पाेलिनेहरू धुवाँ उडाइरहेथे वेदनाहरूकाे
झानिनेहरू वाफ फुराइरहेथे उदासताकाे
तर पनि मेटिएन निधारमा कर्मीकाे शरम ।
चुटिदाँ चुटिंदै फलामसँग जिन्दगीहरू त्यसै
अाफैलाई चुटिरहन्थ्याे तात्ताताे फलामसँग
खिइँदा खिइँदै जिन्दगीका हराम दिनहरू !
हथ्याैडाका चुटाइमा मरिरहेकाे जिन्दगी
हँसियाकाे रेटाइमा उब्रिएकाे याे जिन्दगी
अारनसँग तात्तिरहेथ्याे तात्तिरहेथ्याे उसै
उसका लागि जाबाे मेराे काँधकाे क्रीडा !
रून्चे स्वरका वालकका अावाजहरू थिए यतै हराएका कर्महरूकाे एकाग्रतामा
धुलाेकाे मूल्यसँग हरदिन
गाऊँका काम दाइ ।
सेकिंदा सेकिंदा अब त बानी परिसक्याे
मेराे नजरमा उज्यालाे दिन ।
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
