~शंकर सोनम ‘वीरसाना’~
म तिमीलाई,
आँखाका नानीहरूमा नदेखुँला ।
तिमीलाई म,
मेरो वरिपरि पनि नदेखुँला ।
तर,
सपनाका पर्दाहरुमा
तिम्रा आँखाका नानीलाई देखेँ भने,
म के गरुँला ?
भैगो,
म हाम्रो,
बिछोडको दिन पनि नसम्झुँला ।
तिमीले,
कोतरेका घाउका खतहरू पनि नसम्झुँला ।
तर,
तिम्रा ताता सासका,
सुकोमल स्प्रर्षहरु,
कुनै दिन सम्झिए भने म के गरुँला ?
गोघुलीमा,
शिकारमा गएका चराहरू,
आफ्नो गुड सम्झी फर्की हाल्छन् ।
माइत गएकी चेली,
आफ्नो पति र आफ्नो घर सम्झी फर्की हाल्छिन्
म पनि बाटो बिराएर,
कुनै अनजान जङ्गलमा हराए भने
आफ्नो आमा,बुवा दिदी,बहिनी दाजु,भाइ
सम्झी फर्कुँला ।
तर
तिमीलाई बिर्सिए भने म के गरुँला ?
पृथ्वी यत्रो (सानो) छ ।
यही पृथ्वीमा जन्म लिएको यत्रो (सानो) मान्छे म
यत्रो(सानो) मुछेको छाती भित्र,
झनै यत्रो (सानो) मुटु छ ।
म सोच्दछु ।
सोची बस्दछु ।
मेरो यति सानो मुटु भित्र,
तिमी कसरी अटाएको हौ ?
यही सानो मुटुको जङ्गलमा तिमी हरायौ भने त,
म खोजुँला ।
तिमीलाई भेट्टाउला पनि ।
तर,
यही सानो पृथ्वीमा धेरै मसिना मुटुहरू छन्
तिनै मुटुमा हरायौ भने तिमी,
कसको मुटुमा खोजुँला ?
कहाँ भेट्टाउला तिमीलाई ।
साच्चि,
यी सपनाहरूका आखाँहरु कहाँ छन् ?
जो अन्धकारमा पनि,
हरदम तिमीलाई देखि रहन्छन् ।
ठिकै छ ।
यी आखाँहरुले तिमीलाई देखि हाले पनि,
निकाली दिउला नानीहरू
यी आखाँहरुबाट ।
तर,
अन्धकारमा पनि तिमीलाई,
देखिहाले भने ती सपनाका आखाँहरुले,
म के गरुँला ।
यो मौसम छ बर्सातको,
पोहर पनि यस्तै थियो ।
आगुन पनि यसै होला ।
जुनकिरीहरू रमाइरहे छन्
मकैका जुँगा पलाइ रहे छन्
खोयामा दाँत टुसाइरहेछ्न
च्याउले छाता ओढाइरहेछ ।
मैजरु पनि सकिएको छ ।
उत्सव चलिरहे छ नयाँ मौसमको ।
यदि यस्तो अवस्थामा,
तिम्रो याद आइरह्यो भने पनि,
म बर्सातको पानीले,
धोएर पखालुँला ।
तर,
ढुकुरहरूले हाम्रो बिछोडको गीत गाइदियो भने,
म के गरुँला ?
म बदल्न सक्दिन मौसमलाई,
म रोक्ने सक्दिनँ आँखाका नानीहरूलाई,
कि,तिम्रो सपना नदेख भनी ।
म न गाउँ भन्न सक्दिन ढुकुरहरूलाई,
बिछोडका गीतहरू ।
न आऊ पनि भन्न सक्दिन तिम्रा यादहरू ।
मेरो वरिपरि जुनकिरीहरू,
न घुम पनि भन्न सक्दिनँ ।
म आफूले आफैलाई त सम्हाल्न सक्दिनँ,
अरूलाई म कसरी सम्हाल्न सक्छु।
– सल्यान, नेपाल.
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘साहित्य सङ्ग्रहालय’को फेस्बुक पेजको मध्यमबाट पठाईएको । )
