~मुकुल दाहाल~
हिँड्ने बेलामा उनीहरूले
ढोकामा सपनाका घडा राखेर
साइतको रातो टीका मुछेर
निधारमा गुराँस फुलाएका थिए
घामले पिठ्यूँमा धाप पनि मारेको थियो ।
उनीहरू कालो पखेटामा बसेर उडेका पनि होइनन्
जाने बेलामा देशको आकासमा उडिरहेका
बादलहरू झस्किएका पनि होइनन्
जमिन कामेको पनि होइन ।
योजना बुन्दा बुन्दै
केही समयको अलमलपछि-
जसरी निस्किन्छ फुत्त
केही आलश्य हुँदाहुँदै
जसरी लागिन्छ कामतिर
उनीहरू निस्किए ।
घरको आँगनलाई पारेर ओझेल
उड्दै उड्दै पुगे अर्को किनारा ।
जाँदा आफ्नो धर्ती छातीमा राखेरै गएका थिए
बालुवामा नुन टिप्न
जाँदा आफ्नो हिमाल शिरमा राखेरै गएका थिए
पानीमा तैरेको जून टिप्न ।
घर फर्केर आफू सुत्ने ओछ्यानको सिरानी फेर्ने रहर थियो
बालबच्चाहरूको अनुहारको चमक फेर्ने रहर थियो ।
फर्केर आफ्नै आँगनमा बुढिने रहर थियो
कुप्रो परी आफ्नै बाटोमा लठ्ठी टेकी हिँड्ने रहर थियो ।
उनीहरू रहरसँगै थिए
उनीहरू कहर काट्दै थिए
उनीहरू मुस्कान राख्ने बाकस रोज्दै थिए ।
कसरी देख्न सक्थे र-
जंगलको पाटे उज्यालोमा लुकेको बाघ जस्तो
उनीहरूको रहरमै ढुकेर बसेको रहेछ मृत्यु
सपनाको सहरमै लुकेर बसेको रहेछ मृत्यु ।
आफ्नो आँगन भन्दा परको देशमा
उतै दुखे, शिशाको ऐनाजसरी उतै फुटे ।
घरभन्दा शायद आकाश नजिक थियो
उनीहरू आकाश भए
उनीहरू सदाका लागि अन्तै अस्ताए ।
(वैदेशिक रोजगारको क्रममा मृत्युवरण गर्नेहरूलाई)
