~योगेन्द्र काउछा~
बहिनी
अत्यासलाग्दा समुद्रका
कहालिलाग्दा छालहरु
थर्कमान पार्ने चड्केनीका
दौडिरहने कालहरु
बतास अनि हुन्डरीका
झटारो हान्ने हातहरु
औशीको सामिप्यतामा डुल्ने
जालहारीका जालहरु
मसानघाटका अग्निज्वालाभित्र
सुक्कसुक्क रोइरहेका
चिताका जिउँदा कंकालहरु
भर्खर फूलन तम्सिरहँदा
निमोठिएका फूलका हालहरु
कसरी तिमीलाई भनुँ ?
कसरी चुपचाप हेरिरहुँ ?
कसरी मूर्ति बनु ?
कसरी मुत्युका अचेत दिन गन्दै बसुँ ?
बहिनी गरिबीका लाप्काभित्र
चर्किएका ढुंगा जस्ता
धुजाधुजा परेका मनहरु
ज्वालामुखिका हलचलमाझै
कहिले पडकिएर उफ्रिन्छ
कलिहे ओराली लागेको मृग झै
हिमालय हिउहरु झै
गुल्टुङगुल्टुङ झर्छ
कहिले बादलभित्र लुक्छ
कहिले कठै स्वर्ग परी पुग्छ
कहिले सेतीको भेल झै सुक्छ
कहिलेभिरको टाकुरामै रुक्छ
तिमी आफै सम्झ
सिंगो युगभरीजीवनको भिख माग्दै हिंडे पनि
रित्ता अञ्जुली थापे पनि
शहर महल चाहारे पनि
ठाडो शिर तल झारे पनि
जि हजुरी मै बाँचे पनि
रगत पसिना पोख्दै पोख्दै
धर्ति सब उर्वर पारे पनि
टाढिएर विवशतामा नाचे पनि
आँशुका कुलोहरु भाँभे पनि
के तिम्रा ओठहरु मुस्कुराए ?
के भोका पेटहरु उकासिए ?
के नाना चाचाहरु जोडिए ?
के ओत लाग्ने झुपडीहरु ठडिए ?
के मानवताका सुवासहरु हुर्किए ?
होइन होइन बहिनी
नलुकाई तिमीलाई भन्नैपर्छ
उछिट्टिएका मनहरु जोड्नुपर्छ
मुक्तिको सुवासमा
सभ्यताहरु फूल्नै पर्छ
ऐजरुहरु झर्नैपर्छ
हामीहरुका
अनि बाबुआमाहरुका
हृदयमा उज्यालो उदाउनैपर्छ
–गुल्मी
(स्रोत : हाँक विक्ली – वर्ष ३०, अंक ११ – Jan, 23, 2013 – २०६९ माघ १० गते, बुधबार )
