~सुमन पोखरेल~
यो कस्तो शून्य भयो !
मुटुले पनि पोल्यो
आँखाले पनि पोल्यो
केवल आगोले पोलेन
यो चुरोटले पोलेन ।
मायाले पोल्यो
आरिसले पोल्यो,
हिजो हरायो
आज शून्य भो’ ।
***
तरल यो जीवनबीच
न आलिङ्गनले भिजायो
न चुम्बनले भिजायो
न यौवनले भिजायो ।
क्षितिजसहित आकाश शून्य भो’
फगत आँखाले भिजायो ।
पैदल यात्रा यो तरलताको
पाइला हरायो उडेर आकाशमा।
माया आगो, माया पानी
मिलेर आपसमा
धूवाँ भो
यो कस्तो शून्य भो ।
माया शून्य !
माया किन हुन्छ शून्य !
शून्य मायाले जीवनको
आँखा शून्य भो’
मुटु हरायो ।
मुटु हरायो
अन्धकार भो ।
संसार जीवित छ
सूर्य उदायो
आँखा अन्धकार भो
आँखा शून्य भो ।
***
म माया
माया शून्य, म शून्य !
आँखा शून्य, पानी शून्य
तरलतामा बिलाएका चेतना शून्य ।
तरलता शून्य
यो कस्तो शून्य भो !
यो हिजो
त्यो आज ।
उल्टिएर धरती, ठाडिएर तरलता
पोखिएर आगो
आगो माया भो ।
आलिङ्गन आगोसँगको
आलिङ्गन मायासँगको
आलिङ्गन जीवनसँगको ।
मेरो जीवनले भन्यो
यो अन्तिम आलिङ्गन हो
हामी बीचको ।
म माया, म डर
म मौन, म विलिन ।
***
मैले पाएको उपहार हो यो
सेतो ओछ्यानमाथि सेतो तन्ना
सेतो तन्नामाथि सेतो ओछ्यान
राता मायाहरू र
हरिया मायाहरू फक्राएर ।
अनुपम उपहार
मेरो एकान्तसँगको मेरो कोठा
र यो वैयक्तिकता
र यो तन्ना सेतो
र यो ओछयान सेतो;
जहाँ तरलता शून्य छ
आगो शून्य छ
माया शून्य छ
आरिस शून्य छ
व्यवहारिकता, सामाजिकता शून्य छ
भौतिकता र संवेदन शून्य छ ।
यो शून्यतामा
म जीवनसँग निस्फक्री
माया गर्न पाउने छु,
जहाँ जीवन निर्वस्त्र मेरो अगाडि उभिएको हुन्छ
मेरा लागि अन्तिम आलिङ्गन बोकेर;
संवेदनाका धड्कनसँगै
मुटु र आँखाहरूमा
हत्केला र ओठहरूमा;
जहाँ केही पनि नग्न छैन ।
त्यहाँ नग्नतामा आवरण छ मायाको
रातो, ओठहरू जस्तै
तरल, आँखाहरू जस्तै ।
यो नग्नताभित्रको मायामा
वैयक्तिकता शून्य भो ।
वैयक्तिकताको शून्यतालाई पन्छाएर
आलिङ्गनमा बेरेर नग्न जीवनलाई
एउटा रुमानी कविता लेख्न पनि त सकिन्थ्यो !
तर
खुसीका निर्वैयक्तिकता बीच
जीवनसँगको माया र चुम्बनमा
कविताको के अर्थ !
साँच्चै नै आलिङ्गनमा जीवनको
कविता अर्थहीन लाग्छ,
जसरी
राम्री मायालाई राम्री भन्नु
लजालु आँखालाई लजालु भन्नु
माया गर्नेलाई माया गर्छु भन्नु
कति निरर्थक लाग्छ
कति अनुतपादक लाग्छ !
सपनाजस्तो
जीवनजस्तो
साथ रहुञ्जेल रमाईलो
साथ छुट्दा शून्य ।
यो कस्तो शून्य भो ।
***
आलिङ्गनले बेरेर शून्यतालाई
मायाको अनुभूति यो छातीमा
छातीभित्रदेखि
छातीभित्रसम्म
मुटु वरिपरि
मुटुभित्र ।
आज यो धड्कन मुटुको,
कस्तो शून्य भो !
*************
(स्रोत : कवि सुमन पोखरेलको कविता सङ्ग्रह “शून्य मुटुको धड्कनभित्र“(२०५६)बाट सभार)
