~राजेन्द्र शलभ~
सूर्य
आफ्नै रापले डढेर
कतै खोलामा झर्यो ।
खोला
बग्न छोडेर
त्यहीँ बालुवामै
सुक्न थाल्यो ।
चराहरूलाई
गुँड बनाउन मन लागेन
र , थुपारेका सिन्काहरू
मेरै छेउमा छोडेर
कतै उडी गए ।
हावा
बहन छोडेर
पीपलको हाँगामा
थकाइ मार्न बस्यो ।
ह्दयगति
हत्केलाका रेखाहरूमा
छट्पटाइरह्यो ।
आँखाहरू
अनिँदा रहे
सपनाहरू आउनै मानेनन् ।
ओठका मुस्कानहरू
औपचारिकताको मुग्लान पसे ।
उमेर
घामसँग
आँखा जुधाउन नसकेर
बेतोड कुद्न थाल्यो ।
मेरा कविताका
अक्षरहरू
सबैसबै हराए ।
भन तिमी कहाँ थियौ ?
